Ελληνική Ιστορία Χ

Ο μουσουλμανισμός είναι μια υποδειγματικά ανεξίθρησκη θρησκεία. Ούτε προσηλυτισμό κάνει ούτε ιεραποστόλους έχει. Ο μουσουλμανισμός σέβεται τις δύο προγενέστερες απ' αυτόν μονοθεϊστικές θρησκείες, τον Ιουδαϊσμό και το Χριστιανισμό και αναγνωρίζει τα δάνει που πήρε κι απ' τις δύο. Τιμάει και τον Μωυσή και το Χριστό ως μεγάλους προφήτες, πάντως όχι μεγαλύτερους απ' τον Μωάμεθ, που κατά τον μουσουλμανισμό έρχεται να συμπληρώσει τόσο το Λόγο του Μωυσή (Δέκα Εντολές) όσο και το Λόγο του Χριστού (Ευαγγέλιο - καλή αγγελία, καλό μήνυμα για τη σωτηρία). Ποτέ και σε καμιά περίπτωση δε δίωξαν και δεν έσφαξαν είτε Εβραίους είτε Χριστιανούς, αρκεί, βέβαια, να μην αμφισβητούσαν την πρωτοκαθεδρία του Μωάμεθ ανάμεσα στους προφήτες. Αν δεν την αμφισβητούσαν και αν δεν πρόσβαλλαν τον Προφήτη όντας φανατικοί, μπορούσαν να πιστεύουν στο δόγμα τους με απόλυτη άνεση.
Αυτός είναι ο λόγος, που οι εκ βλακών Ορθόδοξοι (είναι άστοχο το να υποστηρίζει κανείς πως δεν υπάρχουν βλάκες ανάμεσα στους πιστούς, λόγω Αγίου Πνεύματος) ισχυρίζονται πως εμείς οι Έλληνες ήμασταν τυχεροί που κατακτηθήκαμε από τους Τούρκους και όχι απ' τους Φράγκους. Στο μυαλό τους προέχει η έννοια της θρησκείας, και δη της Ορθοδοξίας, κι όχι η έννοια του πολιτισμού, που, ταχυδακτυλουργικά, τον ταυτίζουν με τη θρησκεία, και δη την Ορθοδοξία, κάνοντας έτσι τον πολιτισμό υπόθεση των αγράμματων παπάδων, με τις γνωστές συνέπειες για την Ελλάδα.
Είναι αλήθεια πως η Ορθοδοξία έπαιξε έναν τεράστιο ρόλο στη συσπείρωση των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, αλλά και πριν απ' αυτήν. Όμως, δεν είναι αλήθεια πως μόνο οι Ορθόδοξοι πολέμησαν τους Τούρκους. Τους Τούρκους τους πολέμησαν οι καταπιεσμένοι και πεινώντες, ασχέτως θρησκεύματος και ασχέτως εθνικότητας. Ήταν πολλές χιλιάδες οι Μουσουλμάνοι Έλληνες τότε, ανάμεσα στους οποίους και οπλαρχηγοί σαν τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Και τουλάχιστον οι μισοί απ' τους οπλαρχηγούς, αλλά και τους αγωνιστές ήταν Αρβανίτες. Αρβανίτης σίγουρα ήταν ο Μιαούλης, η Μπουμπουλίνα και δεκάδες άλλοι. Και δεδηλωμένα φιλοαρβανίτης, αλλά και φιλομουσουλμάνος ήταν ο μέγιστος των οπλαρχηγών Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο αναμφισβήτητος ηγέτης της Επανάστασης.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, πώς είναι δυνατό να είναι κατ' αρχήν, εθνική κι ύστερα κοινωνική η μεγάλη και ηρωική Ελληνική Επανάσταση, που κατέπληξε τον πολιτισμένο κόσμο με τον άπελπι ηρωισμό της; Κατά των Τούρκων ξεσηκώθηκαν οι πάντες, ακόμα και οι Τούρκοι παρίες. Φυσικά, οι Ορθόδοξοι Έλληνες αποτελούσαν την πλειοψηφία. Όμως, οι Μουσουλμάνοι Έλληνες, οι Ορθόδοξοι Αρβανίτες και οι Μουσουλμάνοι Αρβανίτες, αποτελούσαν περίπου τους μισούς των αγωνιζομένων κατά των Τούρκων. Τώρα, πώς έγινε και προέκυψε μετά την Επανάσταση κράτος αμιγώς ελληνικό και ακραιφνώς Ορθόδοξο, είναι μια άλλη θλιβερή ιστορία. Θα τη δούμε εν καιρώ. Πάντως, η και σήμερα δικαιολογημένη πίκρα απ' τον παραγκωνισμό των ετεροδόξων και των αλλοεθνών Ελλήνων εγκυμονεί παρά πολλούς κινδύνους για το ελληνικό μέλλον - αν υπάρξει ελληνικό μέλλον.

Βασίλης Ραφαηλίδης "Ιστορία (κωμικοτραγική) του ΝεοΕλληνικού Κράτους", 1830-1974