Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Καθαρότητα και Βάρβαροι

Όσοι άνθρωποι και λαοί δεν έχουν παρόν πασχίζουν να εφεύρουν ένα ένδοξο παρελθόν -ή έναν καταχθόνιο εχθρό. Δεν χρειάζεται να πάτε μακριά για να το διαπιστώσετε. Αρκεί να δείτε πως σκέφτεται η πλειονότητα των Γραικών, των Ρωμιών, των Νεοελλήνων.
Η σύγχρονη Ελλάδα δεν είναι παρά ένα τραγελαφικό μόρφωμα, το οποίο από συστάσεως χορεύει τσιφτετέλι στην Αγορά της Ευρώπης, για να βγάλει πενταροδεκάρες. Αναζητά φιλέλληνες-προστάτες, χρίζει ηγέτες ανθρώπους ανέντιμους και άχρηστους (εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω), φιλάει τις κατουρημένες ποδιές των ιεραρχών και οδηγεί τα παιδιά της στο μαρασμό ή στη μετανάστευση. Αδιαφορεί για τις τέχνες και την επιστήμη και μόλις κάποιος τολμήσει να της θυμίσει ότι λαός χωρίς ζωντανό πολιτισμό είναι εξ ορισμού νεκρός, διαρρηγνύει τα ιμάτια της και κραυγάζει για το μεγαλείο των “αρχαίων ημών προγόνων”. Όσο πιο μίζερος και νανοκέφαλος είναι ένας Νεοέλληνας, τόσο πιο δυνατά θα κραυγάζει ότι στις φλέβες του κυλάει το αίμα του Περικλή και του Πλάτωνα. Και χωρίς καθόλου να ντρέπεται για την τραγική υποστάθμη του ορίζεται ως απευθείας απόγονος κάποιων ανθρώπων που πράγματι έκαναν έναν σκεδαστικό άλμα, οδηγώντας την ανθρωπότητα ολόκληρη ένα βήμα παραπέρα από το μύθο.
Οι αρχαίοι Έλληνες επινόησαν τον Λόγο. Οι άνθρωποι που ζουν αυτή τη στιγμή στον Ελλαδικό χώρο επινόησαν τους προγόνους τους. Αν δούμε, έστω και αποσπασματικά, πόσα φύλα και φυλές, πόσοι λαοί και έθνη και αυτοκρατορίες, πέρασαν από αυτόν τον τόπο, καταλαβαίνουμε ότι εκείνοι που μιλούν για την “καθαρότητα των Ελλήνων”, είναι όχι απλά ηλίθιοι και αδαείς, αλλά παρανοϊκοί.
Κάποτε, λοιπόν, πολύ πριν υπάρξει η λέξη Έλληνας, ζούσαν στο μέρος που ονομάζουμε Ελλάδα, φυλές πολλές, άλλες πολεμοχαρείς κι άλλες εξόχως ειρηνικές και καλλιτεχνικές. Αυτοί ήταν οι Προέλληνες, όπως τους αποκαλούμε για να τους ξεχωρίζουμε από τους Ινδοευρωπαίους που κατέβηκαν από το βορρά σαρώνοντας τα πάντα. Οι πιο γνωστές ανάμεσα τους ήταν οι Πελασγοί, οι Λέλεγες και οι Κάρες (κάποιοι λένε ότι υπήρχαν ήδη και οι Θράκες). Οι Νεοέλληνες θέλουν τους Πελασγούς αποκλειστικά δικούς τους προγόνους. Όμως το ίδιο θέλουν και οι Σλάβοι, οι Αλβανοί, οι Ιταλοί και οι Ισπανοί, οι Σημίτες, οι Άραβες, ακόμα και οι Βερβερίνοι. Οι Πελασγοί ήταν προϊστορικοί κάτοικοι ολόκληρης της Μεσογείου. Όμως στον Ελλαδικό χώρο παρουσίασαν τη μεγαλύτερη ακμή τους. Ο Μινωικός πολιτισμός και τα παραρτήματα του στο Αιγαίο, ήταν αποφάνσεις της Πελασγικής καλλιτεχνικής φύσης. Ο ιστορικός Θουκυδίδης (πολύ πιο έγκυρος από τον Ηρόδοτο που έμπλεκε το μύθο με την ιστορία), μας λέει ότι η πελασγική γλώσσα δεν είχε καμία σχέση με την ελληνική, όπως και τα έθιμα τους. Στη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου επιζούσαν ακόμα παλαιοί Πελασγοί στην ορεινή Ευρυτανία, στη Χαλκιδική, και στη Αρκαδία. Ακόμα και σήμερα σώζονται πολλά πελασγικά τοπωνύμια, διόλου ινδοευρωπαϊκά, όπως Όλυμπος, Λάρισσα, Άργος, καθώς και τα ονόματα των περισσότερων νησιών του Αιγαίου. Πελασγικά τοπωνύμια υπάρχουν και στην αλβανική γλώσσα. (Παρεμπιπτόντως, οι Αλβανοί, για να καλύψουν τα κενά τους, συχνά αυτοαναγορεύονται απόγονοι των Ιλλυριών, ενός άλλου αρχαίου λαού). Το παράξενο είναι ότι δεν υπάρχουν Πελασγικά ίχνη στη βορειότερη Ευρώπη. Οι Πελασγοί ήταν καθαρά μεσογειακός λαός και αυτό ίσως να σημαίνει ότι έχουν σχέση με τους αρχαίους Αιγυπτίους, τους Φοίνικες, τους Σημίτες και τους Λίβυους.
Οι Πελασγοί ήρθαν από την Αφρική; Καθόλου παράδοξη υπόθεση. Άλλωστε είναι βέβαιο ότι η κοιτίδα της ανθρωπότητας ήταν η αφρικανική ήπειρος (και όχι ο Σείριος ή ο Παράδεισος). 
Και μετά ήρθαν οι βάρβαροι… Βάρβαροι δεν ήταν άλλοι από τα τέσσερα φύλα των Ινδοευρωπαίων που κατέβηκαν από τον Βορρά: Ίωνες, Αχαιοί, Αιολείς και (last but most barbarians) οι Δωριείς. Ακόμα δεν γνωρίζουμε επακριβώς από που ξεκίνησαν οι Ινδοευρωπαίοι. Μια γλωσσολογική ένδειξη είναι η λιθουανική γλώσσα, η οποία είναι η παλαιότερη -και πιο πρωτόγονη- ινδοευρωπαϊκή γλώσσα. Μάλλον η εστία του ιαπετικού πολιτισμού ήταν κάπου εκεί ψηλά, η περιοχή όπου σήμερα βρίσκεται η Λιθουανία.
Οι Αχαιοί δεν κουβαλούσαν μαζί τους κανέναν πολιτισμό. Εγκαταστάθηκαν αρχικά στη Φθιώτιδα, στην ανατολική Στερεά Ελλάδα (πλην την Αττικής), και κυρίως στην Πελοπόννησο. Από εκεί διεκπεραιώνονται (γύρω στο 1400 π.Χ.) στην Κρήτη, τη Ρόδο και τα Μικρασιάτικα παράλια. Αναμιχτήκαν με τους ιθαγενείς Πελασγούς και υιοθέτησαν τον πολιτισμό τους και τους θεούς τους (οι Ολύμπιοι Θεοί είναι Πελασγική επινόηση). Παρότι βάρβαροι ήταν πολύ ευγενικοί, σε αντίθεση με τους Δωριείς, που ήρθαν μια χιλιετία μετά και τα έκαναν όλα Γης Μαδιάμ. Πριν από αυτούς όμως, πρώτοι ινδοευρωπαίοι, ήταν οι Ίωνες. Αυτοί αρχικά εγκαταστάθηκαν στην Πελοπόννησο, στην Αττική και την Εύβοια, καθώς και σε όλα τα νησιά του Αιγαίου. Έπειτα πέρασαν στη Μικρά Ασία, όπου διασταυρώθηκαν με άλλους ινδοευρωπαίους, του Χετταίους ή Χιττίτες. Στην Ιωνία ξεκίνησε το θαύμα που αποκαλούμε αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, καθώς και στην Ιωνική Αττική. (Και μια προσωπική μαρτυρία: Τρεις χιλιάδες χρόνια μετά, ο υποφαινόμενος βρέθηκε στην Αίγυπτο. Εκεί, οι απλοί άνθρωποι στο δρόμο, δεν με αποκαλούσαν Έλληνα ή Γραικό (Grec), αλλά Γιουνάνι, κατά το Ίωνας.) Οι Αιολείς δεν τα πήγαιναν πολύ καλά με τον υψηλό στοχασμό -σε αντίθεση με τους ναυτικούς Ίωνες. Αλλά ήταν βολικοί. Εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλία, στα νησιά του Βορείου Αιγαίου και στη Μικρά Ασία -όπου χωρούσαν. Τότε, γύρω στα 1.100 π.Χ. έγινε η περίφημη “Κάθοδος των Δωριέων”. Ποιος είδε τον βάρβαρο και δεν τον φοβήθηκε; Το πρώτο πράγμα που έκαναν, σαν έφτασαν στην Πελοπόννησο, ήταν να καταστρέψουν τον Μυκηναϊκό πολιτισμό (που είχαν φτιάξει οι Πελασγοί με τους Αχαιούς). Αφού άρπαξαν ό,τι μπορούσαν ίδρυσαν την πιο γνωστή δωρική πόλη, τη Σπάρτη, η οποία δεν παρήγαγε πολιτισμό, αλλά τουλάχιστον έβγαλε πολεμιστές και νομοθέτες. Ένα άλλο μέρος των Δωριέων κατέβηκε μέχρι την Κρήτη και εγκαταστήθηκε εκεί, αφού κατέστρεψε ό,τι είχε απομείνει από τον Μινωικό πολιτισμό. Αλλά ο κύριος κορμός τους έμεινε στη Μακεδονία, ιδρύοντας το κραταιό δωρικό βασίλειο των Μακεδόνων. Όλοι αυτοί, μαζί με τους Θράκες που παρείχαν το Διονυσιακό στοιχείο, ονομάστηκαν χάρη στα Ομηρικά Έπη, Έλληνες, οι αρχαίοι Έλληνες.
Κι έχουμε πολλούς βαρβάρους να βάλουμε στο σπέρμα μας ακόμα... Και πρώτους τους Γαλάτες.
Οι Γαλάτες ήταν Κέλτες. Ινδοευρωπαίοι και αυτοί που έφτασαν από την Ιρλανδία μέχρι την Άγκυρα.
Πρώτη φορά οι Φωκαείς τους συναντούν στην αποικία της Μασσαλίας, γύρω στα 600 π.Χ. Οι Γαλάτες, παρότι βάρβαροι, εξελληνίζονται πολύ γρήγορα, τουλάχιστον εκείνο το κομμάτι τους.
Αλλά το 395 π.Χ. γίνεται βασιλιάς των Γαλατών ο τρομερός Βρένος και πέντε χρόνια μετά κατακτά τη Ρώμη. Εκείνος ήταν που είπε το γνωστό “Ουαί τοις ηττημένοις” (vae victis!). Ένας άλλος βασιλιάς των Γαλατών, με το ίδιο όνομα, Βρένος,  και 200.000 στρατό έφτασε μέχρι τους Δελφούς, το 279 π.Χ. Και ελπίζω να καταλαβαίνετε ότι πόλεμος εκείνους τους καιρούς δεν σήμαινε βομβαρδίζω αφ” υψηλού και μετά φεύγω. Απ” όπου περνούσαν τα στρατεύματα έσπερναν τον τρόμο -και παιδιά. Σίγουρα το 278 π.Χ. Θα γεννήθηκαν πολλά κοκκινομάλλικα παιδιά στην Ελλάδα. Ο Βρένος σκοτώθηκε στους Δελφούς και τα στρατεύματα του, χωρίς αρχηγό πλέον, πέρασαν από τη Θράκη στη Μικρά Ασία. Εκεί, στην περιοχή όπου βρίσκεται η Άγκυρα σήμερα, δημιούργησαν ένα κράτος που ονόμασαν Γαλατία. Και σημειώστε πως η “Προς Γαλάτες Επιστολή” του Παύλου, απευθυνόταν σε αυτούς ακριβώς τους Γαλάτες, και όχι προς το Γαλατικό χωριό του Αστερίξ.
Την ίδια εποχή ήταν σπουδαίοι πολεμιστές και οι Ιλλυριοί, ινδοευρωπαίοι κι αυτοί, των οποίων η βάση ήταν τα παράλια της Αδριατικής. Πρώτοι οι Μακεδόνες γνώρισαν την πολεμική δεινότητα των Ιλλυριών, όταν το 385 π.Χ. Ο βασιλιάς τους, Βαρδύλης, νίκησε τον Μακεδόνα Αμύντα Β” και τον υποχρέωσε να πληρώνει φόρο υποτέλειας. Όταν ο Φίλιππος και ο Αλέξανδρος τους κατατρόπωσαν οι Ιλλυριοί το έριξαν στην πειρατεία και τις επιδρομές, μέχρι που ανακάλυψαν ότι θα κέρδιζαν περισσότερα ως μισθοφόροι των Ρωμαίων. Με το όχημα των Ρωμαίων οι Ιλλυριοί (διόλου Έλληνες), περιδιαβήκαν τον Ελλαδικό χώρο και γεννοβόλησαν όσο άντεχαν τα νεφρά τους. Αλλά κι αυτοί δεν ήταν τίποτα σε σχέση με τους Γότθους του Αλάριχου (Ούλριχ), τους Βάνδαλους, τους Αλανούς, τους Ούννους του Αττίλα, τους Άβαρους, τους Σλάβους, τους Μογγόλους και τους άλλους επιδρομείς, κατακτητές και αποίκους που μόλυναν το “καθαρό αίμα” των Ελλήνων τα επόμενα χρόνια.

τροφή για σκέψη προς Νεοέλληνες και όχι μόνο... αποσπάσματα από Β. Ραφαηλίδη

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

Αλήθεια και πραγματικότητα

Είναι τρομακτικό πράγμα το να σκέφτεσαι σήμερα. Είναι μια απονενοημένη προσπάθεια να περάσεις ανάμεσα από τον συμβιβασμό με την πραγματικότητα που οδηγεί στη συμμαχία με την βλακεία και την αμείωτη ένταση της ιδέας που οδηγεί στην ολίσθηση στην τρέλα.
Φοβάμαι ότι αυτό το γνωρίζουν ήδη όλοι, βαθύτερα από όσο μπορούν να εξηγήσουν.
Φοβάμαι ότι το να μην σκέφτονται είναι ήδη μια βάσιμη επιλογή αυτοπροστασίας αυτών που έχουν δοκιμάσει να σκεφτούν και τρόμαξαν.
Φοβάμαι ότι Δον Κιχώτης και Σάντσο Πάντσα αλλάζουν πια ρόλους πολλές φορές κάθε μέρα. Και ότι μόνο μια σωτήρια αμνησία τους εμποδίζει να θυμηθούν ότι ήταν πριν λίγο οι ίδιοι ο άλλος τους πόλος. Και ότι μόνο επειδή το ξεχνούν μπορούν να παίξουν τον τωρινό εαυτό τους ως αντίβαρο του άλλου με κάποια ελάχιστη πειστικότητα.
Φοβάμαι πως όταν ο Χέγκελ έλεγε ότι αυτό που υπάρχει είναι το λογικό είχε εσφαλμένα μπερδέψει το γεγονός ότι υπήρχε ο ίδιος με κάποιον οικουμενικό νόμο. Φοβάμαι ότι στην πραγματικότητα, το ένα πράγμα που υπήρχε ενώ δεν ήταν λογικό να υπάρχει ήταν η ευφυία του ίδιου του Χέγκελ, δηλαδή αυτού που θεωρούσε ότι αυτό που υπάρχει είναι το λογικό.
Φοβάμαι ότι είναι απόλυτα εφικτό να βρίσκεσαι στην αλήθεια αλλά όχι στην πραγματικότητα, ή να βρίσκεσαι στην πραγματικότητα αλλά όχι στην αλήθεια, ή να μην βρίσκεσαι ούτε στην πραγματικότητα ούτε στην αλήθεια, αλλά είναι ανέφικτο να βρίσκεσαι τόσο στην αλήθεια όσο και στην πραγματικότητα.

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

Φτώχεια και Ήλιος

Πριν από μερικά χρόνια ζήτησαν από τον Πολωνό φιλόσοφο Σίγκμουντ Μπάουμαν να συμπυκνώσει τη σκέψη του σε μια παράγραφο. Κι εκείνος δεν μπόρεσε να βρει καλύτερη απάντηση από την εξής ρήση του Καμύ: «Υπάρχει η ομορφιά και υπάρχουν οι ταπεινωμένοι. Όσες κι αν είναι οι δυσκολίες του εγχειρήματος, δεν θα ήθελα να προδώσω ποτέ ούτε τη μία ούτε τους άλλους». Πολλοί συγγραφείς συνταγών της ανθρώπινης ευτυχίας, πιο ριζοσπάστες και πιο αλαζόνες, θα θεωρούσαν πως αυτή η δήλωση αποτελεί σκανδαλώδη προτροπή για παιχνίδι σε διπλό ταμπλό. Λάθος, απαντά ο Μπάουμαν στον Νουβέλ Ομπζερβατέρ. Ο Καμύ απέδειξε, χωρίς καμιά αμφιβολία, ότι το «να διαλέγεις το στρατόπεδό σου» θυσιάζοντας το ένα καθήκον για να εκπληρώσεις (υποτίθεται) καλύτερα το άλλο καταλήγει στην ακύρωση και των δύο. Ο συγγραφέας του «Ξένου» και της «Πανούκλας» δήλωνε ότι βρίσκεται «ανάμεσα στη φτώχεια και τον ήλιο». Όπως έλεγε, «η φτώχεια μ΄ εμπόδισε να πιστέψω ότι όλα είναι καλά κάτω από τον ήλιο και εντός της ιστορίας. Ο ήλιος μ΄ έμαθε ότι η ιστορία δεν είναι το παν».
Η ανθρώπινη ελευθερία, υπογράμμιζε ο Καμύ, «δεν προσφέρει παρά μια ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι» και ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίζουμε έναν κόσμο χωρίς ελευθερία είναι να γίνουμε τόσο απόλυτα ελεύθεροι, ώστε η ίδια η ύπαρξή μας να αποτελεί μια πράξη εξέγερσης. Η μοίρα του ανθρώπου βρίσκεται ανάμεσα στη φιγούρα του Σίσυφου και σ΄ εκείνη του Προμηθέα. Αυτές τις δύο φιγούρες προσπάθησε, επίμονα αλλά μάταια, να συμφιλιώσει ο Καμύ. Ο Προμηθέας, ο ήρωας του «Εξεγερμένου ανθρώπου», επιλέγει να ζήσει μια ζωή για τους άλλους, να εξεγερθεί κατά της δυστυχίας τους, θεωρώντας πως η εξέγερση αυτή αποτελεί τη λύση στον παραλογισμό της ανθρώπινης κατάστασης που οδήγησε τον Σίσυφο στην αυτοκτονία. Σ΄ αυτή τη σύνθεση που επιχειρεί ο Καμύ ανάμεσα στον Προμηθέα και τον Σίσυφο, η άρνηση γίνεται μια πράξη κατάφασης: «Εξεγείρομαι, άρα υπάρχουμε».

Η κόλαση είναι οι άλλοι

"... Η σχέση αντικειμένου - υποκειμένου είναι βασική αρχή της διαλεκτικής. Εγώ, το υποκείμενο που θέλω, είμαι ένα υποκείμενο στενά συναρτημένο με τα αντικείμενα. Όλοι οι άνθρωποι είναι αντικείμενα για μένα το υποκείμενο, ενώ εγώ το υποκείμενο είμαι αντικείμενο για όλους τους ανθρώπους, που ο καθένας είναι υποκείμενο μόνο για τον εαυτό του. Διαλεκτική ονομάζεται η σχέση που δημιουργείται ανάμεσα στο υποκείμενο και το αντικείμενο. Η κόλαση είναι οι Αλλοι, λέει ο Σαρτρ. Και εννοεί πως το κακό, σε μένα το υποκείμενο, έρχεται απ' έξω, από το αντικείμενο. Σπάνια το προσωπικό μου κακό έχει υποκειμενικά αίτια. Αλλά και τα υποκειμενικά αίτια είναι αντικειμενικά καθορισμένα.
Αυτό είναι και το μεγάλο δίδαγμα του φροϋδισμού και κυρίως του φροϋδομαρξισμού της Σχολής της Φρανκφούρτης. Το υποσυνείδητο είναι η συνέχεια της συνείδησης προς τα κάτω και προς τα μέσα, όμως το περιεχόμενό του δεν αποτελείται από το Εγώ, αλλά από το Εκείνο, όπως ονομάζει ο Φρόυντ όλα όσα δεν μπορώ να ελέγξω εγώ προσωπικά, για να απωθήσω τελικά τους φόβους μου ή τις ανακπλήρωτες επιθυμίες μου στο υποσυνείδητο. Που δεν είναι παρά μια αποθήκη απαγορεύσεων και ανεκπλήρωτων επιθυμιών. Το υποσυνείδητο είναι ένα καζάνι που βράζει και κοχλάζει και συχνά εκρήγνυται προκαλώντας καταστροφές, και σε μένα και στους γύρω μου. "Το υποσυνείδητο σκοτώνει, όχι η συνείδηση", θα πει ο Βίλχελμ Ράιχ. Η συνείδηση "γνωρίζει" ότι καταστρέφοντας, καταστρέφεται. Όμως το υποσυνείδητο δεν γνωρίζει τίποτα, ούτε τον εαυτό του, θα πει ο Χέρμπερτ Μαρκούζε, ένας από τους πολύ γνωστούς εκπροσώπους της Σχολής της Φρανκφούρτης.
Οι ντεσπεράδος μεταθέτουν τη λογική του στομαχιού στον παραλογισμό του υποσυνείδητου. Ενώ η ταξική συνείδηση σταματάει στο επίπεδο της συνείδησης την οργή που προκαλεί η έλλειψη κοινωνικής δικαιοσύνης και δεν της επιτρέπει να γίνει παραλογισμός και κτηνωδία. Αν ο μαρξισμός έπαιρνε στα σοβαρά το φροϋδισμό, τον καιρό που έκαμνε αυτή τη συναρπαστική πρόταση ο Αντρέ Μπρετόν, ο "πάπας" του σουρρεαλισμού, ο μαρξισμός θα είχε ίσως γλυτώσει από περιπλοκές εντελώς σουρρεαλιστικές. Διάολε, εκτός απ' την ταξική συνείδηση, υπάρχει και η συνείδηση σκέτα, το θεμέλιο της ταξικής συνείδησης. Δεν μπορείς να ζητάς ταξική συνείδηση από ασυνείδητους. Και το ασυνείδητο είναι το πρώτο στάδιο του υποσυνείδητου, αυτό που βρίσκεται πιο κοντά στη συνείδηση και τη συνδέει με το υποσυνείδητο μεταφέροντας στη συνείδηση τις "εντολές" του. Δεν λέω πως πρέπει να κάνουν ψυχανάλυση οι επαναστάτες πριν ξεκινήσουν την επανάσταση, λέω μόνο πως πρέπει να πάρουν σοβαρά το υποσυνείδητο, αν θέλουν να προφυλαχτούν από συμπεριφορές που έχουν σχέση περισσότερο με τη βαρβαρότητα παρά με το σοσιαλισμό. Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, εντάξει, καλά το λέει ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Όμως, όταν η βαρβαρότητα προτείνεται ως σοσιαλισμός, εγώ προσωπικά θα διάλεγα... τη βαρβαρότητα. Το βάρβαρο τον αντιμετωπίζεις, το σοσιαλβάρβαρο όμως δεν τον αντιμετωπίζεις με τίποτα, εσύ ο σοσιαλιστής, ο κατ' ανάγκην σύντροφος του σοσιαλβάρβαρου.
Δυστυχώς, απ' όλες τις αριστερίστικες και ανομολόγητα ψυχολογίστικες πολιτικές συμπεριφορές, συνεπώς κι απ' αυτή του Τσε, εκείνο που κυρίως λείπει είναι η διαλεκτική..."

Β. Ραφαηλίδης