Σάββατο 26 Αυγούστου 2017

Είναι αργά, όλο και πιο αργά III

Από που αρχίζει η γεωγραφία μιας γυναίκας; Αρχίζει από τα μαλλιά, απάντησε στον εαυτό του. Το ξέρεις ότι η γεωγραφία μιας γυναίκας αρχίζει από τα μαλλιά; της ψιθύρισε στο αυτί. Εκείνη είχε ξαπλώσει γερμένη στο ένα της πλευρό και του γύριζε την πλάτη. Κι ύστερα συνεχίζει με το σβέρκο και τους ώμους, είπε εκείνος, μέχρι εκεί που τελειώνει η σπονδυλική στήλη, αυτός είναι η είσοδος στη γεωγραφία μιας γυναίκας, γιατί εκεί, μετά τον κόκκυγα υπάρχει ένας μικρός θρόμβος λίπους ή ένας μικρός μυς σαν στήθος κότας, κι εκεί αρχίζει η πιο μυστική περιοχή, πριν όμως έχω ανάγκη να σου χαϊδέψω τα μαλλιά κι ύστερα να σου ξύσω σιγά σιγά το σβέρκο, έχω την αίσθηση ότι χωρίς το κορμί σου τα χέρια μου έχασαν την αφή τους, έγιναν άσχημα, στεγνά, γεμάτα πανάδες.

απόσπασμα από το βιβλίο του Αντόνιο Ταμπούκι, Είναι αργά, όλο και πιο αργά

Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017

Είναι αργά, όλο και πιο αργά II

...Κι εσύ ήσουν μακριά, ακίνητη στην παραλία, πολύ μακριά για να μου έχεις ψιθυρίσει εκείνη τη φράση. Ακούω φωνές, σκέφτηκα, είναι μια ηχητική παραίσθηση. Και για μια στιγμή ένιωσα να παραλύω, παγωμένος ιδρώτας έτρεχε γύρω από το λαιμό μου, και το νερό μου φάνηκε σαν από τσιμέντο, σαν να με είχε ήδη φυλακίσει και τώρα έπρεπε να πνιγώ χτισμένος μέσα σ’ αυτό για πάντα, όπως μια απολιθωμένη λιβελούλη που εγκλωβίστηκε σε έναν όγκο χαλαζία...οπισθοχώρησα προς την ακτή όπου τουλάχιστον ήξερα πως ήσουν εσύ σαν σημείο αναφοράς, εκείνο το σίγουρο σημείο αναφοράς που μου δίνεις πάντα, ξαπλωμένη σε μια πετσέτα δίπλα στη δική μου.

απόσπασμα από το βιβλίο του Αντόνιο Ταμπούκι, Είναι αργά, όλο και πιο αργά

Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

Είναι αργά, όλο και πιο αργά

Είναι γι’ αυτό που σου θυμίζω το ταξίδι που δεν κάναμε στη Σαμαρκάνδη, γιατί εκείνο το ταξίδι ήταν αληθινό και ήταν δικό μας και ήταν ολοκληρωμένο και το ζήσαμε. Και επομένως συνεχίζω το παιχνίδι μας. Όπως λέει εκείνος ο φιλόσοφος για τον οποίο σου έλεγα, η μνήμη μνημονεύει το βιωμένο, είναι ακριβής σωστή, αδίστακτη, αλλά δεν παράγει τίποτα το καινούργιο: αυτό είναι το όριό της. Η φαντασία, αντίθετα, δεν μπορεί να μνημονεύσει τίποτα, γιατί δεν μπορεί να θυμηθεί, κι είναι αυτό το όριό της: σε αντιστάθμισμα όπως παράγει το καινούργιο, ένα κάτι που πριν δεν υπήρχε, που δεν υπήρξε ποτέ. Γι’αυτό χρησιμοποιώ αυτές τις δύο ιδιότητες που μπορούν να αλληλοβοηθηθούν βουβά και έρχομαι να σου επαναφέρω στη μνήμη εκείνο το ταξίδι μας στη Σαμαρκάνδη που δεν τον κάναμε αλλά το φανταστήκαμε και στις πιο ακριβείς του λεπτομέρειες.

απόσπασμα από το βιβλίο του Αντόνιο Ταμπούκι, Είναι αργά, όλο και πιο αργά

Το ερωτικό φαινόμενο

Ο εραστής εξατομικεύει πρώτα πρώτα με την επιθυμία [désir] ή μάλλον με την επιθυμία του που δεν είναι η επιθυμία κανενός άλλου, γράφει ο Μαριόν σε έναν από τους έξι δοκιμιακούς στοχασμούς του πάνω στον έρωτα. Πράγματι, εκτός κι αν δεν υπακούει παρά σε φυσικές και φυσιολογικές αναγκαιότητες (οπότε θα επρόκειτο για μια απλή ανάγκη [besoin]), η επιθυμία δεν μπορεί να εκκαθολικευτεί για να εφαρμοστεί και σε μένα και στον οποιονδήποτε άλλο· τίποτε δεν μου ανήκει τόσο, όσο αυτό που επιθυμώ, γιατί αυτό μου λείπει· αλλά αυτό που μου λείπει με ορίζει μυχαίτερα από οτιδήποτε κατέχω, γιατί αυτό που κατέχω παραμένει εξωτερικό, ενώ αυτό που μου λείπει με κατοικεί· έτσι που μπορώ να ανταλλάξω αυτό που κατέχω, αλλά όχι την έλλειψη που κατέχει την καρδιά μου.
«Εραστές πλέον εμείς, διασταυρώνουμε τις αμοιβαίες και σεβαστές σάρκες μας», κάνει λογοπαίγνιο με τις λέξεις respectives – respectées και με μια σειρά συλλογισμών καταλήγει: Μπορώ λοιπόν νομίμως να συμπεράνω ότι χαίρομαι τον άλλον, αντί απλώς να τον χρησιμοποιώ. Ενώνομαι πράγματι με την σάρκα του για χάρη μου – για να την λάβει. Επομένως τον απολαμβάνω. Δεν απολαμβάνω την δική μου ηδονή αλλά την δική του· και αν παρ’ ελπίδα (πράγμα καθόλου υποχρεωτικό) φτάνω επίσης σε οργασμό, η ευχαρίστησή μου αναβλύζει απλώς από τη δική του, σαν επιστροφή της.

Ζαν Λυκ Μαριόν, απόσπασμα από, Το ερωτικό φαινόμενο

Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017

Το φεγγάρι αιμορραγεί

Η νύχτα πάντα πίσω απ΄τις σελίδες μου. Γι αυτό
Και λάμπουνε τόσο πολύ τα γράμματά μου.
Γιάννης Ρίτσος

Δάκρυσες- κι έβρεχε όλη μέρα….
Βύρων Λεοντάρης

Να σιωπάς. Να δραπετεύεις και να πληθύνεσαι στη μοναξιά σου
σε μια ερημιά φανταχτερή με στίλβοντα μαχαίρια.
Νίκος Καρούζος

Αγάπη. Να είσαι ο πρώτος. Που τελειώνει.
Ρενέ Σαρ

... Αὐτὸ τὸ δισκίο,
τὸ ἀκουμπισμένο στὸ μαῦρο ἀτμοσφαιρικὸ τραπέζι,
ποὺ τὸ περνᾷς κι ἐσύ, ὅπως κι οἱ ἄλλοι, γιὰ φεγγάρι,
ἄσ᾿ το, δὲν εἶναι φεγγάρι.
Εἶναι τὸ βραδινό μου χάπι
τὸ ψυχοτρόπο.
Κική Δημουλά

Τετάρτη 2 Αυγούστου 2017

Ίταλο Καλβίνο

Κάθε πόλη που περιγράφεται είναι στην ουσία η ίδια πόλη κάτω από ένα άλλο πρίσμα. Είναι η χαρά μας ή η λύπη μας όπως την βλέπουμε στο χώρο, τα συναισθήματά μας που γιγαντώνονται καταλαμβάνοντας τις τρεις διαστάσεις. Η διάθεση μας αλλάζει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Κι έτσι, τις ίδιες παραστάσεις μπορεί να τις βλέπουμε με άλλο τρόπο ή ακόμα να ανακαλύπτουμε νέες που ποτέ ως τώρα δεν είχαμε δει. Ο κόσμος μας δεν είναι ποτέ βαρετός...
…Aλλά και το πιο απροσδόκητο όνειρο είναι ένας οιωνός που κρύβει έναν πόθο ή το αντίθετό του ..ένα φόβο. Οι πόλεις, όπως και τα όνειρα,είναι καμωμένες από πόθους και φόβους, ακόμα κι αν το νήμα της συνδιαλλαγής τους είναι μυστικό, οι κανόνες τους παράλογοι ,οι προοπτικές τους απατηλές, το κάθε τι σ’ αυτές, κρύβει κάτι άλλο….’
‘Oι πόλεις επίσης πιστεύουν πως είναι έργο του μυαλού ή της τύχης, αλλά ούτε το ένα, ούτε το άλλο φτάνουν για να κρατήσουν όρθια την τύχη τους. Αυτό που χαίρεσαι σε μια πόλη, δεν είναι τα εφτά ή
εβδομήντα εφτά θαύματά της, αλλά η απάντηση που δίνει σε ένα σου ερώτημα..’
θέλει αγάπη για να δεις αυτό που βρίσκεται πίσω απ’ το προσωρινά άσχημο, κι αν το άγνωστο δεν είναι οφθαλμοφανές, θέλει προσπάθεια πρώτα να το γνωρίσεις..
…δεν έχει νόημα να χωρίζεις τις πόλεις σε ευτυχισμένες και δυστυχισμένες … αλλά μάλλον σε δύο άλλες κατηγορίες : αυτές που συνεχίζουν μέσα από χρόνια να δίνουν τη μορφή τους στις επιθυμίες, κι εκείνες που οι επιθυμίες , ή καταφέρνουν να σβήσουν την πόλη , ή σβήνουν απ’ αυτήν…
Ειρήνη είναι το όνομα μιας πόλης ιδωμένης από μακριά, που όταν την πλησιάζεις αλλάζει.

αποσπάσματα