Γυρίζεις στην κάμαρά σου και σωριάζεσαι στον στενό σου καναπέ. Κοιμάσαι με τα μάτια ορθάνοιχτα, σαν ηλίθιος. Καταμετράς και οργανώνεις τις ρωγμές στο ταβάνι. Ο συνδυασμός σκιών και κηλίδων, και οι παραλλαγές στην απόθεση και στον προσανατολισμό του βλέμματός σου δημιουργούν αβίαστα, σιγά σιγά, δεκάδες θνησιγενή σχήματα, που μπορείς να τα δεις μόνο για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και να τους δώσεις ένα όνομα: παρτέρι, πύον, πόλη, πλίνθος, πρόσωπο, προτού όλα διαλυθούν για να ξαναρχίσουν: η εμφάνιση μιας χειρονομίας, μιας κίνησης, μιας σιλουέτας, κενό νοήματος σκιαγράφημα που εσύ του επιτρέπεις να μεγαλώσει, τυχαίο που συγκεκριμενοποιείται: ένα μάτι που σε κοιτάζει επίμονα, ένας άνθρωπος που κοιμάται, μια δίνη, απαλό λίκνισμα ιστιοφόρων, δενδροκορφή, κλαδί που τσάκισε κι επέζησε και ξαναβρέθηκε κι απ' το οποίο ξεπροβάλλει με αύξουσα ακρίβεια η απαρχή άλλου ενός προσώπου, σχεδόν ίσιου με το προηγούμενο, ίσως λίγο πιο σκοτεινού ή προσηλωμένου, ενός προσώπου σε εκκρεμότητα όπου ψάχνεις επί ματαίω τα μάτια, το λαιμό, ένα μέτωπο, για να συγκρατήσεις, να ξαναβρείς, για να τα χάσεις αμέσως μετά, το αποτύπωμα ενός διφορούμενου χαμόγελου, τη σκιά ενός ρουθουνιού που ίσως προεκτείνει το ίχνος -- ατιμωτικό ή ένδοξο ποιος ξέρει...-- μιας ουλής..
απόσπασμα από "Ένας άνθρωπος που κοιμάται" - Ζορζ Περέκ
