Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Μανιφέστο

1. Η Φύση είναι το μέτρο των πάντων και ως «απάντων των διδαγμάτων κρατούσα» αποτελεί τον μοναδικό έγκυρο οδηγό για την όποια λογική πράξη.

2. Μία αγαθή πράξη οφείλει υποχρεωτικά να είναι λογική πράξη, που πάει να πει πράξη «κατά Φύσιν» όπως σοφά το έχουν διατυπώσει οι αρχαίοι Στωϊκοί.

3. Η πολυμορφία είναι βασικός βιολογικός φυσικός κανόνας. Η φύση απαιτεί πολυμορφία, η Μονάδα δεν είναι παρά προϋπόθεση μίας υποχρεωτικής πληθύνσεως, ό,τι ομογενοποιείται ζει στο προστάδιο του αφανισμού του.

4. Η πολυμορφία της ανθρωπότητας είναι βιολογική και κοινωνικο-πολιτική. Η βιολογική πολυμορφία εκδηλώνεται μέσα από την διαφορά στην εξωτερική μορφή, την ιδιοσυγκρασία και το χρώμα, η δε κοινωνικο-πολιτική μέσα από την διαφορά στο συλλογικό Έθος, ή για να χρησιμοποιήσουμε την διατύπωση των Ελλήνων, από την διαφορά «στα ειωθότα και τα νομιζόμενα»

5. Η ρίζα της λέξης Έθνος είναι το «έθος». Η φυσική και άρα μόνη υγιής κατάσταση της ανθρωπότητας είναι το να εκδηλώνει τον εαυτό της μέσα από μία εξαιρετική ποικιλία Εθνών, μέσα από μία πολυποίκιλη Εθνόσφαιρα.

6. Η σημασία του όρου «¨Ελληνας», για να έλθουμε τώρα στα ημέτερα, τον καιρό που το Έθνος των Ελλήνων ήταν ζωντανό, συνειδητό και ελεύθερο,χιλιάδες χρόνια πριν, ήταν το ότι εκείνος που χαρακτηριζόταν έτσι συμμετείχε σε ένα συγκεκριμένο έθος που συμπεριλάμβανε ως οργανικά και αναπόσπαστα τμήματά του ένα ομοίως συγκεκριμένο αξιακό σύστημα, μία ομοίως συγκεκριμένη κοσμοαντίληψη..

7. Η θαυμαστή για την ποικιλία της Εθνόσφαιρα της γης, διαταράχθηκε για πρώτη φορά στην αχανή πανανθρώπινη Ιστορία με την επικράτηση δύο επεκτατικών αιρέσεων του ιουδαϊκού Μονοθεϊσμού, του Χριστιανισμού και του Μωαμεθανισμού.

8. Ο ιουδαϊκός Μονοθεϊσμός προάγει απλώς την ιδέα ενός ιδιόρρυθμου Θεού που μισεί και εχθρεύεται όλα τα πέραν του «ευσεβούς λαού Ισραήλ» Έθνη. Οι Χριστιανισμός και Μωαμεθανισμός είναι όχι απλώς δεδηλωμένοι εχθροί των Εθνών αλλά και οι φυσικοί εξολοθρευτές τους.

9. Η μοναδική πραγματική και εφάπαξ παγκοσμιοποίηση έγινε με τον εκχριστιανισμό και τον εξισλαμισμό των Εθνών της γης. Δύο λέξεις εξίσου αποτρόπαιες, δύο λέξεις που κατ’ ουσίαν περιγράφουν το ίδιο ακριβώς έγκλημα. Η ανθρωπότητα είναι μία μόνο και συνεπώς δεν μπορεί να υπάρξει άλλη παγκοσμιοποίηση. Το μόνο που μπορεί να υπάρξει είναι απλώς μία τακτοποίηση κάποιων διαδικαστικών εκκρεμοτήτων μέσα στην αρχική και εφάπαξ παγκοσμιοποίηση. Όποιος προσπαθεί σήμερα να μετατρέψει έναν ίσως δικαιολογημένο προβληματισμό απέναντι σε μία τέτοια τακτοποίηση σε επιχείρηση νομιμοποίησης ακραίων εκδοχών απομονωτισμού και μεσαιωνισμού είναι χυδαίος απατεώνας.

10. Με γενοκτονίες (δηλαδή κατασφαγές των στοχευόμενων ανθρώπων) και εθνοκτονίες (δηλαδή καταστροφές μόνο της Παράδοσής τους, δηλαδή της ιδιαίτερης αξιακής και πολιτισμικής βάσης τους) οι δύο επεκτατικές Θρησκείες ουσιαστικά κατέστρεψαν όλον τον έως τότε ανθρώπινο πολιτισμό και τον αντικατέστησαν με έναν εντελώς νέο δικό τους.

11. Η Παράδοση και το Έθνος προϋποθέτουν ανεπτυγμένη και υγιή Εθνόσφαιρα. Δεν υπάρχει χριστιανική ή μωαμεθανική, ή παγκόσμια Παράδοση, όπως δεν υπάρχει και χριστιανικό ή μωαμεθανικό, ή παγκόσμιο Έθνος.

12. Με τους αιώνες, τα υπόδουλα Έθνη καταδικάστηκαν να ζουν σε μία αντεστραμμένη πραγματικότητα και να θεωρούν δικούς τους τούς χειρότερούς τους εχθρούς.

13. Σημαντικοί πολιτισμικοί όροι όπως λ.χ. «πατρίδα», επί πολλούς αιώνες χάθηκαν εντελώς ή απέκτησαν μία εντελώς διαφορετική σημασία, όπως λ.χ η λέξη «ελευθερία» που έως την Γαλλική Επανάσταση σήμαινε απλώς το να μην είναι κανείς δούλος ή δουλοπάροικος.

14. Παρά την τραγικότητα, την βιασύνη και την αντιφατικότητά της, η Γαλλική Επανάσταση επανέφερε στο ιστορικό προσκήνιο, έστω και στρεβλά, τις έννοιες «πατρίδα», «έθνος», «ελευθερία» και «δημοκρατία» σηματοδοτώντας κατ’ ουσίαν το τέλος της μεσαιωνικής Θεοκρατίας.

15. Στην Ελλάδα, όπως και σε πολλές άλλες χώρες που «στοιχειώνονται» από μία εξαιρετική και ένδοξη προχριστιανική Εθνική Παράδοση, η νάρκωση των ανθρώπων και η άμεση εξουδετέρωση όλων των μεμονωμένων μελών τους που τυχαία αφυπνίζονται, εξασφαλίζονται με αγωνιώδη διατήρηση και πριμοδότηση της ξεπερασμένης μεσαιωνικής Θεοκρατίας.

16. Στην Ελλάδα, οι θεοκρατικές, ανορθολογικές και συντηρητικές δυνάμεις προβάλλουν ασταμάτητα την ψευδή ταυτότητα «Χριστιανός» (και μάλιστα υποχρεωτικά… Ορθόδοξος !) ίσον Έλληνας. Ο αδαής νεοέλληνας υποχρεώνεται να αναγνωρίσει τον εαυτό του μέσα από εκείνο ακριβώς που του ακυρώνει την ύπαρξη.

17. Στην Ελλάδα, οι θεοκράτες χρησιμοποιούν το Κράτος για να διαιωνίσουν την παράνομη και αντικείμενη στην Δημοκρατία εξουσία τους, την οποία με θράσος παρουσιάζουν σαν τάχα... «θεσμό». Το μεγαλύτερο τμήμα του κρατικού έργου δεν είναι για να εξυπηρετήσει το Κράτος τον εαυτό του και επίσης να εξασφαλίσει την ευημερία των πολιτών του, αλλά για να εξασφαλίσει την ασυδοσία των θεοκρατών.

18. Ας ανοίξουμε μία παρένθεση για να μιλήσουμε λίγο περί Θεσμών. Ως τέτοιοι ορίζονται οι θεμελιώδεις και οργανικοί / καταστατικοί νόμοι του Κράτους, άρα αυτοί είναι πολιτειακοί, αφορούν δηλαδή το σύνολο των πολιτών, όπως λ.χ. η Δικαιοσύνη, το νομοθετικό σώμα, η εθνική άμυνα, κ.ο.κ. Δεν υπάρχει πολιτειακός «Θεσμός» που αφορά μερίδα μόνο των πολιτών και όχι το σύνολό τους, λ.χ. η Κεντρική Επιτροπή ή ο Πρόεδρος ενός πολιτικού κόμματος δεν είναι πολιτειακός, αλλά εσωκομματικός μόνον θεσμός και φυσικά δεν δικαιούται να απαιτεί σεβασμό από πολίτες που δεν ανήκουν στο συγκεκριμένο κόμμα. Το ίδιο και η τάδε ή δείνα χριστιανική Εκκλησία δεν είναι πολιτειακός, αλλά εσω-χριστιανικός μόνον θεσμός και φυσικά δεν δικαιούται να απαιτεί σεβασμό από πολίτες που δεν ασπάζονται την συγκεκριμένη μονοθεϊστική Θρησκεία.

19. Η Εκκλησία δεν αποτελεί «θεσμό» μέσα σε μία σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία, αλλά απλώς έναν φορέα συσπείρωσης, εκπροσώπησης και διαχείρισης όσων ενήλικων μόνον ανθρώπων οικειοθελώς ασπάζονται τα δόγματα και τους κανόνες της και δέχονται να αποτελούν το «ποίμνιό» της.

20. Η Εκκλησία δεν αντιπροσωπεύει τίποτε και κανέναν άλλον πέραν του «ποιμνίου» της και του εαυτού της. Επί αιώνες, η μοναδική πραγματική σχέση της με το Ελληνικό Έθνος υπήρξε μία σχέση ξένου κατακτητή προς υπόδουλο πληθυσμό. Τους τελευταίους 2 περίπου αιώνες, λόγω της ίδρυσης του Νεοελληνικού Κράτους, αυτή η σχέση έχει απλώς «βελτιωθεί» σε κλασική σχέση παράσιτου προς άκοντα ξενιστή.

21. Στην Ελλάδα, οι θεοκράτες (που αντίθετα από το Νεοελληνικό Κράτος δεν έχουν ιδρυθεί προσφάτως ή επανιδρυθεί, αλλά υπάρχουν και δρουν αδιαλείπτως από την ύστερη αρχαιότητα) κατέχουν παρανόμως ένα τεράστιο τμήμα του δημόσιου πλούτου το οποίο αποτελεί προϊόν ληστειών των περιουσιών του προχριστιανικού Ελληνισμού και προϊόν τακτικής συνεργασίας με τους κατά καιρούς ξένους κατακτητές αυτού του τόπου, άρα πρέπει να δημευθεί.

22. Κάθε τι που βοηθάει στον απεγκλωβισμό των ζωντανών αλλά ναρκωμένων Εθνών από τις δύο επεκτατικές Θρησκείες που ακυρώνουν την αφύπνιση και την αυτοσυνείδησή τους, είναι βήμα θετικό όσο κι αν φαίνεται επώδυνο στους αδαείς ή τους ανυποψίαστους.

23. Αυτό που ονομάζουμε «δημιουργική σκέψη» δεν έχει να κάνει μόνο με την παραγωγή νέων ιδεών, αλλά και με την καταστροφή παλαιών και ξεπερασμένων. Ο μόνος τρόπος για να κριθεί σωστά, δηλαδή αντικειμενικά, ένα σύστημα αντιλήψεων ή ιδεών, επί του προκειμένου μία Θρησκεία, είναι να απαντηθούν πρωτίστως τα ερωτήματα πώς προέκυψε αυτή η Θρησκεία και εάν εξακολουθούν ή όχι να υπάρχουν οι λόγοι της ύπαρξής της.

24. Η απόλυτη εκκοσμίκευση των σύγχρονων Εθνοκρατών είναι το πιο ήπιο και ασφαλές βήμα προς την αναπόφευκτη εξαφάνιση των θεοκρατών. Πριν από 3 περίπου δεκαετίες ο Γιώργος Μανιάτης είχε γράψει στο θρυλικό πια κείμενό του «Περί Οργανώσεως»: «το κράτος στην Ελλάδα έχει χαρακτήρα ρωμαιοτουρκοχριστιανικό και πρέπει με το καλό ή με το κακό να ανατραπεί. Με το καλό, με την βοήθεια δηλαδή της κυβέρνησης, είναι απείρως προτιμότερο». 3 περίπου δεκαετίες μετά, οι Νεοέλληνες έχουν καταντήσει να θεωρούν... ριζοσπαστικό αίτημα την αυτονόητη ανάγκη των καιρών για πλήρη διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας.

25. Η πολιτική βούληση δεν μεταβάλλεται ποσοτικά ή ποιοτικά ανάλογα με σφυγμομετρήσεις, δημοκοπήσεις και τυραννίες αδαών ή αποβλακωμένων εφήμερων «πλειοψηφιών». Στην αντίθετη περίπτωση έχουμε εκείνο ακριβώς που ο αείμνηστος Ευάγγελος Λεμπέσης είχε περιγράψει με τον όρο «βλακοκρατία».

26. Για το ότι η βυζαντινή θεοκρατία απολάμβανε έως τώρα ένα σκανδαλώδες απυρόβλητο, ευθύνονται ΟΛΕΣ οι πολιτικές κυβερνήσεις του Νεοελληνικού Κράτους από την ίδρυσή του έως και σήμερα, όπως άλλωστε ευθύνονται και για την ευρύτατη διαστρωμάτωση της διαφθοράς, για την πονηρά οργανωμένη ανοργανωσιά, τον λειτουργικό αναλφαβητισμό και την εμφανέστατη πολιτιστική καθυστέρηση. Πίσω από όλα αυτά υπάρχει το αίτιο «Θεοκρατία».

Πριν από 26 ολόκληρους αιώνες, ο Ηράκλειτος είχε καταδείξει ότι το σήμερα, το κάθε σήμερα, διαφέρει από το χθες, από το κάθε χθες, ωστόσο τρισεκατομμύρια άνθρωποι μειωμένης συνειδητότητας έχουν έκτοτε αποδειχθεί όλως ανίκανοι να συμφιλιωθούν με μία τέτοια ιδέα. Είτε τους αρέσει όμως είτε όχι, τα νερά των ποταμών κυλούν και ανανεώνονται συνεχώς και αποδεδειγμένα κανείς δεν μπορεί να διαβεί δύο φορές το ίδιο ποτάμι. Τόσο στο Σύμπαν όσο και στην Ιστορία, νέα πράγματα έρχονται διαρκώς, ενώ άλλα πεθαίνουν και άλλα μεταμορφώνονται.
Καμμία ακινητοποιημένη, πετρωμένη ιδεοληψία δεν έχει δικαίωμα να μαλώνει εμάς που προσυπογράφουμε τους λόγους του Εφέσιου φιλόσοφου, επειδή αρνούμαστε προς εξυπηρέτησή της να τραβήξουμε «χειρόφρενο» μέσα σε αυτή την συνεχή ροή. Ιδίως δεν έχουν δικαίωμα εκείνοι οι ακινητοποιημένοι που θρασύτατα τολμούν να προβάλλουν τις δικές τους ιδιότητες επάνω σε εμάς, καθυβρίζοντάς μας ως... «αρχαιόπληκτους», αγνοώντας βέβαια ότι για εμάς το παρελθόν στο οποίο αναφερόμαστε δεν είναι κάτι που θέλουμε να επαναλάβουμε φωτογραφικά, αλλά κάτι που καλούμαστε να το επεκτείνουμε δυναμικά στο μέλλον, υπερβαίνοντάς το.

Oμιλία του Βλάση Ρασσιά στην ημερίδα με θέμα «Εκκλησία και Κράτος. Θα αντέξει η παραδοσιακή συμπόρευσή τους στο νέο περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης;»

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Φιλοσοφία και 21ος αιώνας

Τότε, ο Αντόρνο εξηγούσε γιατί η τζαζ είναι μια εμπορική μουσική. Σήμερα, οι μαθητές του προσπαθούν να εξηγήσουν πώς είναι δυνατόν σε έναν τέτοιο γίγαντα της σκέψης να μην άρεσε η τζαζ.
«Είμαι άνθρωπος, και τίποτα ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο»: τη φράση αυτή του Τερέντιου, ενός Ρωμαίου κωμωδιογράφου που έζησε δύο αιώνες πριν από τον Χριστό, οι φιλόσοφοι χρειάστηκαν εκατοντάδες χρόνια για να την καταλάβουν. Και μόλις τελευταία άρχισαν να ασχολούνται με τα καθημερινά και τα «ανθρώπινα». Βλέπει, έτσι, κανείς τον Σλοβένο Σλαβόι Ζίζεκ να εμπλουτίζει τα κείμενά του με αναφορές στον κινηματογράφο και τον Γάλλο Μισέλ Ονφρέ να ιδρύει ένα «λαϊκό πανεπιστήμιο της γεύσης». Οι πανεπιστημιακές εκδόσεις ΡUF εξέδωσαν πρόσφατα ένα λεξικό της πορνογραφίας με τη συμμετοχή φιλοσόφων, που ασφαλώς δεν εκθέτουν μόνο τις θεωρητικές τους γνώσεις. Το τελευταίο βιβλίο του Αλέξις Φιλονένκο, ενός πανεπιστημιακού που είναι γνωστός για τις μελέτες του γύρω από τον γερμανικό ιδεαλισμό, δεν είναι για τον Καντ, αλλά για τον Μοχάμεντ Άλι.
Κάποτε, οι φιλόσοφοι σιχαίνονταν τα μέσα ενημέρωσης και καταδίκαζαν τον ρόλο τους στη χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Ο Ντεριντά δεν έβγαινε ποτέ στην τηλεόραση, ο Λακάν εμφανίστηκε μία και μοναδική φορά για να διαβάσει ένα κείμενο και ο Ζιλ Ντελέζ δέχθηκε να δώσει μία συνέντευξη μπροστά σε κάμερα υπό τον όρο να παρουσιαστεί ως συζήτηση με την παλιά φοιτήτρια και φίλη του Κλαιρ Παρνέ. Σήμερα, οι περισσότεροι φιλόσοφοι δυσφορούν όταν δεν τους καλούν στο τηλεοπτικό στούντιο. Πριν από μερικά χρόνια, η Λιμπερασιόν κυκλοφόρησε με όλες τις στήλες της γραμμένες από φιλοσόφους: άλλη μια δικαίωση του Μαρξ, που ήταν από τους λίγους διανοούμενους της εποχής του οι οποίοι δεν περιφρονούσαν τη δημοσιογραφία.
Στην πραγματικότητα, γράφει ο Κριστιάν Γκοντέν στο περιοδικό Μarianne, η φιλοσοφία ακολουθεί με μεγάλη καθυστέρηση τον δρόμο που άνοιξε το μυθιστόρημα του 19ου αιώνα, όταν εισήγαγε τη δημοκρατία στη λογοτεχνία: ένας τυχαίος άνδρας και μια οποιαδήποτε γυναίκα μπορούσαν πλέον να είναι οι ήρωες ενός είδους που ώς τότε ακολουθούσε αυστηρά τις ιεραρχίες. Οι πλαστικές τέχνες πραγματοποίησαν την ίδια επανάσταση κατά το πρώτο τέταρτο του 20ού αιώνα: ο Βαν Γκογκ ζωγράφισε μια καρέκλα, ο Πικάσο περιέλαβε ένα κομμάτι μιας αληθινής καρέκλας σε μια σύνθεσή του, άλλοι χρησιμοποίησαν στα έργα τους άδειες κονσέρβες. Αλλά έπρεπε να έρθει ο 21ος αιώνας για να γράψει ένας φιλόσοφος ένα βιβλίο για τον πρόεδρο της χώρας του: το έκανε ο Αλαίν Μπαντιού για τον Σαρκοζύ, και έχει πουλήσει ώς τώρα περισσότερα από 15.000 αντίτυπα...
Παρακολουθούμε άραγε την «ήττα της σκέψης», όπως προειδοποιούσε πριν από 20 χρόνια ο Αλαίν Φίνκιελκροτ; Μήπως η δημαγωγία είναι το τελευταίο στάδιο της πνευματικής δημιουργίας; Ή απλώς η φιλοσοφία προχωράει;

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

Περί απαγορεύσεων

Στον τοίχο μιας ταβέρνας στη Μαδρίτη υπάρχει μια πινακίδα που λέει: "Απαγορεύεται το τραγούδι".
Στον τοίχο του αεροδρομίου του Ρίο ντε Ζανέιρο υπάρχει μια πινακίδα που λέει: "Απαγορεύεται να παίζετε με τα καροτσάκια".
Με άλλα λόγια: υπάρχει ακόμα κόσμος που τραγουδά και κόσμος που παίζει.

Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

Πρωτοχρονιές

Κάθε πρωί, καθώς ξυπνώ άλλη μια φορά κάτω από το πέπλο του ουρανού, νιώθω πως για μένα είναι πρωτοχρονιά. Γι΄ αυτό μισώ τις πρωτοχρονιές  με καθορισμένη ημερομηνία, που μετατρέπουν τη ζωή και το ανθρώπινο πνεύμα σε μια εμπορική επιχείρηση, με τον ωραίο τους απολογισμό, με τον ισολογισμό τους και την πρόβλεψη για το νέο διαχειριστικό έτος.
Ακυρώνουν την αίσθηση της συνέχειας της ζωής και του πνεύματος. Καταλήγει κανείς να πιστεύει πραγματικά ότι μεταξύ των ετών υπάρχει συνέχεια, κι ότι ξεκινά μια νέα ιστορία, και βάζει κανείς στόχους, και μετανιώνει για τις αστοχίες κτλ κτλ. Αυτό είναι ένα γενικότερο σφάλμα των ημερομηνιών.
Λένε πως η χρονολογία είναι η ραχοκοκαλιά της ιστορίας -αυτό το παραδεχόμαστε. Όμως, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως υπάρχουν τέσσερις ή πέντε θεμελιώδεις ημερομηνίες, τις οποίες κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του τις έχει πάντα κατά νου,  που έχουν περιπαίξει την ιστορία. Κι αυτές είναι πρωτοχρονιές. Η πρωτοχρονιά της ρωμαϊκής ιστορίας ή του μεσαίωνα ή της νεωτερικότητας. Κι έχουν γίνει τόσο διαπεραστικές και τόσο  απολιθωτικές που, κι εμείς οι ίδιοι εκπλησσόμαστε καμιά φορά αναλογιζόμενοι ότι η ζωή στην Ιταλία άρχισε το 752, κι ότι το 1490 ή το 1492 είναι σαν βουνά στα οποία η ανθρωπότητα αναρριχήθηκε ακαριαία φτάνοντας σε έναν νέο κόσμο, εισερχόμενη σε μια νέα ζωή.  Κι έτσι η ημερομηνία γίνεται ένα εμπόδιο, ένα παραπέτασμα που εμποδίζει να δούμε ότι η ζωή συνεχίζει να εκτυλίσσεται με το ίδιο, αμετάβλητο, βασικό  μοτίβο, χωρίς απότομες μεταβολές, με τον ίδιο τρόπο που στον κινηματογράφο σκίζεται το φιλμ κι έχουμε ένα διάλειμμα  εκτυφλωτικού φωτός.
Γι΄ αυτό, μισώ την πρωτοχρονιά. Θέλω κάθε πρωινό νά΄ ναι για μένα και μια πρωτοχρονιά. Κάθε μέρα θέλω να κάνω κι έναν προσωπικό απολογισμό, και να ανανεώνομαι κάθε μέρα. Καμιά μέρα καθορισμένη εκ των προτέρων για ανάπαυση. Τις παύσεις μου εγώ τις επιλέγω, όταν αισθάνομαι μεθυσμένος από έντονη ζωή και θέλω να κάνω μια βουτιά στη ζωικότητα για να αντλήσω από κει καινούρια δύναμη.
Καμιά πνευματική αγκίστρωση. Κάθε ώρα της ζωής μου θά΄ θελα να είναι νέα, παρότι συνδεδεμένη με τις περασμένες. Καμία μέρα ξεφαντώματος με συλλογικές  στιχοπλοκές, που τις ανταλλάσσω με ξένους που δεν με ενδιαφέρουν. Επειδή ξεφάντωναν οι πρόγονοι των προγόνων μας κτλ πρέπει κι εμείς να αισθανόμαστε την ανάγκη του ξεφαντώματος. Όλα αυτά μου φέρνουν αναγούλα.

 Αντόνιο Γκράμσι την 1η Ιανουαρίου 1916

Σάββατο 8 Μαρτίου 2014

Λίγα λόγια για την Ουτοπία

Βρίσκεται στον ορίζοντα, λέει ο Φερνάντο Μπίρι. Πλησιάζω δυο βήματα κι εκείνη απομακρύνεται δυο βήματα. Περπατώ δέκα βήματα κι ο ορίζοντας κάνει πίσω άλλα δέκα. Όσο κι αν προχωρήσω, δε θα τη φτάσω ποτέ. Σε τι χρησιμεύει η ουτοπία; Γι' αυτό ακριβώς: για να προχωράμε.

Εδουάρδο Γκαλεάνο, "Οι λέξεις ταξιδεύουν"

Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

Φιλοσοφώντας

"Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο. Μπορείς να τον μαχαιρώσεις στην κοιλιά, να του αρπάξεις το ψωμί απ’το στόμα, να μην τον γιατρέψεις από την ασθένεια που πάσχει, να τον βάλεις σε μια άθλια κατοικία, να τον εξοντώσεις βάζοντάς τον να δουλεύει μέχρι θανάτου, να τον οδηγήσεις στην αυτοκτονία, να τον στείλεις στον πόλεμο. Λίγοι μόνο απ’αυτούς τους τρόπους είναι απαγορευμένοι στο κράτος μας."
Μπέρτολτ Μπρεχτ

«… Καμιά επανάσταση δε μπορεί να γίνει μέσο απελευθέρωσης για τον άνθρωπο, αν τα μέσα που χρησιμοποιούνται για να την προωθήσουν δεν είναι ταυτόσημα στο πνεύμα και στην προοπτική με τους σκοπούς που θέλουν να επιτύχουν. Η επανάσταση... είναι πρώτα και πάνω απ' όλα τ' άλλα η επανεκτίμηση και ο φορέας νέων αξιών. Είναι ο μεγάλος δάσκαλος της νέας ηθικής, που εμπνέει τους ανθρώπους μ' ένα καινούργιο νόημα για τη ζωή και τις εκδηλώσεις της, ενώ στις κοινωνικές σχέσεις, είναι ο διανοητικός και πνευματικός αναπλάστης …».
Έμμα Γκόλντμαν 

«Ο πόλεμος για τον έλεγχο του κόσμου είναι πόλεμος ορισμών… Ο αγώνας καθορισμού και ελέγχου των νοημάτων είναι αγώνας για επιβίωση… αυτός που πρώτος θα ορίσει το νόημα μιας κατάστασης, επιβάλλει στον άλλον την δική του πραγματικότητα και τον ορίζει, είναι ο νικητής... έτσι κυριαρχεί κι επιβιώνει. Εκείνος που ετεροκαθορίζεται, υποτάσσεται και ίσως ακόμα και εξοντώνεται...» 
Τόμας Σαζ