Είναι γι’ αυτό που σου θυμίζω το ταξίδι που δεν κάναμε στη Σαμαρκάνδη, γιατί εκείνο το ταξίδι ήταν αληθινό και ήταν δικό μας και ήταν ολοκληρωμένο και το ζήσαμε. Και επομένως συνεχίζω το παιχνίδι μας. Όπως λέει εκείνος ο φιλόσοφος για τον οποίο σου έλεγα, η μνήμη μνημονεύει το βιωμένο, είναι ακριβής σωστή, αδίστακτη, αλλά δεν παράγει τίποτα το καινούργιο: αυτό είναι το όριό της. Η φαντασία, αντίθετα, δεν μπορεί να μνημονεύσει τίποτα, γιατί δεν μπορεί να θυμηθεί, κι είναι αυτό το όριό της: σε αντιστάθμισμα όπως παράγει το καινούργιο, ένα κάτι που πριν δεν υπήρχε, που δεν υπήρξε ποτέ. Γι’αυτό χρησιμοποιώ αυτές τις δύο ιδιότητες που μπορούν να αλληλοβοηθηθούν βουβά και έρχομαι να σου επαναφέρω στη μνήμη εκείνο το ταξίδι μας στη Σαμαρκάνδη που δεν τον κάναμε αλλά το φανταστήκαμε και στις πιο ακριβείς του λεπτομέρειες.
απόσπασμα από το βιβλίο του Αντόνιο Ταμπούκι, Είναι αργά, όλο και πιο αργά
απόσπασμα από το βιβλίο του Αντόνιο Ταμπούκι, Είναι αργά, όλο και πιο αργά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.