...Κι εσύ ήσουν μακριά, ακίνητη στην παραλία, πολύ μακριά για να μου έχεις ψιθυρίσει εκείνη τη φράση. Ακούω φωνές, σκέφτηκα, είναι μια ηχητική παραίσθηση. Και για μια στιγμή ένιωσα να παραλύω, παγωμένος ιδρώτας έτρεχε γύρω από το λαιμό μου, και το νερό μου φάνηκε σαν από τσιμέντο, σαν να με είχε ήδη φυλακίσει και τώρα έπρεπε να πνιγώ χτισμένος μέσα σ’ αυτό για πάντα, όπως μια απολιθωμένη λιβελούλη που εγκλωβίστηκε σε έναν όγκο χαλαζία...οπισθοχώρησα προς την ακτή όπου τουλάχιστον ήξερα πως ήσουν εσύ σαν σημείο αναφοράς, εκείνο το σίγουρο σημείο αναφοράς που μου δίνεις πάντα, ξαπλωμένη σε μια πετσέτα δίπλα στη δική μου.
απόσπασμα από το βιβλίο του Αντόνιο Ταμπούκι, Είναι αργά, όλο και πιο αργά
απόσπασμα από το βιβλίο του Αντόνιο Ταμπούκι, Είναι αργά, όλο και πιο αργά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.