Κόκκινο Τετράδιο IV

Να είμαι σε σένα,
όπως η σιωπή στο πέταλο του λουλουδιού,
όπως ο άνεμος που ξεχνιέται στα μαλλιά σου.
Είσαι το φως που σβήνει,
κι εγώ, το σκοτάδι που περιμένει να υπάρξει.

Να είμαι στον χρόνο σου,

εκεί που οι ώρες κυλούν σαν νερό στις φλέβες.

Η αφή σου γράφει ιστορίες στο δέρμα μου,

κι εγώ μαθαίνω να διαβάζω

τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ.

Να είμαι στην αναπνοή σου,

εκεί που γεννιέται το τώρα.

Να γίνομαι η ηχώ της φωνής σου,

η γεύση της στιγμής

που δεν θα φύγει ποτέ.

Να είμαι στο βλέμμα σου,
στα νερά που δεν ησυχάζουν.
Μια θάλασσα που λικνίζεται
στο βάθος των ματιών σου,
εκεί όπου χάνομαι για πάντα.

Να είμαι στην νύχτα σου,

όταν ο κόσμος σωπαίνει.

Η σκιά μου να βρίσκει καταφύγιο

στα όνειρα που φοβάσαι να πεις δυνατά,

εκεί που το φεγγάρι ξέρει να αγαπά.

Να είμαι οι ρίζες σου,

ό,τι κρατά το σώμα σου όρθιο.

Να γίνομαι το χώμα που σε τυλίγει,

η γη που φυλάει

την ανάσα σου ζωντανή.

Να είμαι στην αιωνιότητά σου,

ένα φως που δεν σβήνει ποτέ.

Να υπάρχω στις λέξεις σου

όπως το μυστικό στις σελίδες,

σαν μια υπόσχεση που δεν ξεχνιέται.