Κόκκινο Τετράδιο III

Μάτια καθρέφτες,

στο βάθος τους βυθίζομαι,

άβυσσος ψυχής.

Χείλη σαν μετάξι,

ψιθυρίζουν μυστικά,

κάθε φιλί πληγή.

Το πρόσωπό σου,

ένας χάρτης αισθήσεων,

ταξιδεύω σ' αυτό.

Στο βλέμμα σου,

κρύβονται θάλασσες,

χαμένοι θησαυροί.

Χείλη μισάνοιχτα,

η υπόσχεση τους καίει,

φλόγες χωρίς τέλος.

Πρόσωπο φεγγάρι,

στο φως του ξενυχτώ,

σκιές τρεμοπαίζουν.

Μάτια υγρά,

καθρέφτες της ψυχής σου,

βλέμμα που καίει.

Χείλη που διψούν,

στο άγγιγμά τους σβήνω,

παράδοση γλυκιά.

Το βλέμμα σου,

διαπερνά την καρδιά μου,

δεν υπάρχει διαφυγή.

Πρόσωπο γυμνό,

κάθε γραμμή του μιλά,

ψίθυροι κρυφοί.

Σπάει η ζωή,

σαν γυαλί στην άκρη,

δεν υπάρχει φως.

Αγάπη καίει,

μαχαίρι που χαράζει,

η πληγή μένει.

Απουσία σου,

μια κραυγή στο κενό,

δεν ακούει κανείς.

Το σώμα λυγίζει,

καρδιά χτυπά στον τοίχο,

κανείς να το νιώσει.

Ζωή χωρίς φως,

ένας δρόμος άδειος,

ποτέ δεν τελειώνει.

Σε ψάχνω ξανά,

ο χρόνος με διαλύει,

μονάχα σιωπή.

Αγάπη νεκρή,

μια ανάμνηση πικρή,

σβήνει στα χείλη.

Κάθε ανάσα,

μια υπόσχεση ψεύτικη,

χάνομαι ξανά.

Μια ζωή σπασμένη,

θραύσματα στα χέρια μου,

δεν μπορώ να κολλήσω.

Απουσία μου,

με καταπίνει η νύχτα,

δεν υπάρχει τέλος.

Στην απουσία,

η ζωή γίνεται σκιά,

κρυφή αναπνοή.

Αγάπη σβήνει,

σαν άνεμος φθινοπώρου,

και μένει το κενό.

Στη σιωπή μιλώ,

λόγια χαμένα στο χτες,

προσμένω μια φωνή.

Το τώρα λυγίζει,

η απουσία μεγαλώνει,

μαθαίνω τη σιωπή.

Χέρια που άγγιζαν,

τώρα μένουν άδεια,

σκιά η μνήμη τους.

Μια ζωή περνά,

χαρτιά ανακατεμένα,

μετρώ απώλειες.

Αγάπη μικρή,

σβήνεις όπως το φως,

σε ένα άδειο δωμάτιο.

Απουσία σου,

κλείνω τα μάτια ξανά,

ίσως σε βρω εκεί.

Ζωή που κυλά,

σ' ένα κύμα μνήμης,

χάνομαι μαζί της.

Λέξεις που χάθηκαν,

προσπαθώ να κρατηθώ,

σε έναν ψίθυρο.

Απών κι εγώ,

βραχνή η φωνή της ζωής,

σ' ένα τέλος βουβό.

Η αγάπη ξένη,

σαν το φθινόπωρο έρχεται,

φυλλοβόλο φως.

Στιγμές χαμένες,

μέσα σε σκιές θλίψης,

καρδιά που πονά.

Ζωή κουρασμένη,

άδειος δρόμος μπροστά,

μονότονο φως.

Αγάπη που έφυγε,

γέλιο που δεν ακούγεται,

η καρδιά σβήνει.

Αγάπη δική μου,

σαν άνεμος περνάς,

φεύγεις με το φως.

Ζωή μου, μακριά,

στο βλέμμα σου ψάχνω,

απουσία παντού.

Κάθε φιλί σου,

σαν όνειρο χαμένο,

μακρινό τραγούδι.

Η νύχτα σιωπά,

εσύ μακριά, σβήνεις,

ψάχνω τα χέρια σου.

Στον πόθο χαμένη,

μια καρδιά που αιμορραγεί,

σε αναζητά.

Ζωή περαστική,

σ' ένα χρώμα θαμμένο,

εγώ και η σιωπή.

Στην αγάπη,

ίσως κρύβεται το παρελθόν,

μνήμης εικόνα.

Η απουσία,

παλαιό έργο της μοίρας,

σκιά που γελά.

Στους δρόμους της πόλης,

βρίσκω τη μνήμη σου,

ξεχασμένη σκιά.

Στα μάτια σου,

αναζητώ το παρελθόν,

κι η νύχτα με κλείνει.