Κόκκινο Τετράδιο Ι

Η απόσταση ανάμεσά μας δεν μετριέται σε χιλιόμετρα, αλλά σε χτύπους καρδιάς που χάνονται χωρίς εσένα.

Μερικές νύχτες δεν κοιμάμαι, όχι επειδή φοβάμαι τα όνειρα, αλλά επειδή φοβάμαι την αλήθεια που θα ξυπνήσω χωρίς εσένα.

Οι σιωπές μας μιλάνε πιο δυνατά από όλες τις κραυγές μας.

Αν ο πόνος ήταν καμβάς, εσύ θα ήσουν το πιο όμορφο έργο τέχνης μου.

Δεν χρειάζεται να με αγαπήσεις. Αρκεί που υπάρχω στον κόσμο σου, έστω και σαν σκιώδης φιγούρα.

Κάθε λέξη που δεν σου είπα είναι μια μικρή αυτοκτονία. Σωπαίνω, κι όμως αιμορραγώ.

Η αγάπη μου για εσένα είναι μια πληγή που κλείνει μόνο για να ανοίξει ξανά, πιο βαθιά.

Σε αγαπώ όπως ο αέρας αγαπά τη φλόγα: δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, αλλά σε καταστρέφω.

Η απουσία σου είναι πιο θορυβώδης από όλες τις φωνές του κόσμου.

Σε μισώ που με έμαθες να πεθαίνω κάθε φορά που δεν είσαι εδώ.

Κάθε στιγμή μαζί σου είναι αιωνιότητα. Κάθε στιγμή χωρίς εσένα είναι το τέλος του κόσμου.

Θα σ' αγαπώ για πάντα, ακόμα κι αν αυτό το 'πάντα' κρατάει μόνο όσο ένα φιλί σου.

Οι πληγές μου σε κουβαλούν σαν τατουάζ που χαράχτηκε από τα ίδια μου τα χέρια.

Τα αστέρια δεν καίνε, μα τραγουδούν σιωπηλά, περιμένοντας τον άνεμο να τα ξυπνήσει.

Το φεγγάρι κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα, λες και φοβόταν το βλέμμα μου.

Σε έναν κόσμο που σπάει, γίνομαι κομμάτι της σκόνης που αιωρείται.

Στον θρόνο της μοναξιάς, έμαθα να κυβερνώ τον χρόνο.

Όσα δεν σου είπα έγιναν στάχτες στις φλόγες που άναψες μέσα μου.

Μου λείπεις όπως το φεγγάρι λείπει στον ουρανό την πρώτη νύχτα του νέου μήνα.

Το κορμί μου μπορεί να ζει μακριά σου, αλλά η ψυχή μου δεν έφυγε ποτέ.

Είσαι η αναπνοή που κρατώ όταν δεν σε βλέπω, και η κραυγή που αφήνω όταν σε ονειρεύομαι.

Κάθε λέξη που σου γράφω είναι μια ακτή, και κάθε σιωπή σου το κύμα που τη σβήνει.

Είσαι ο καθρέφτης που φοβάμαι να κοιτάξω, μήπως δω το πρόσωπό μου γεμάτο από εσένα.

Είσαι το φως που δεν αντέχω να κοιτάξω, και το σκοτάδι που με αγκαλιάζει.

Σε κάθε σου απουσία χτίζω έναν τοίχο, αλλά πάντα τον γκρεμίζω για να σε αφήσω να μπεις ξανά.

Aeternum

Amor est ignis, qui ardet in aeternum,

Non flammae cadunt, nec cineres fiunt.

In corde nascitur, de luctu fluit,

Ex desiderio, ex dolore, ex spe.

Amamus cum oculis clausis,

Sed omnia videre possumus:

Lacrimas, risum, mortem, vitam.

In tenebris nostri, amor lucet.

Amor non est perfectus, nec purus;

Sed crudelis, verus, pulcher.

Cur nos urit, cur vulnerat?

Quia sine eo, nihil sumus.

Mors interrogat: «Cur vivis?»

Respondeo: «Amavi.»

Κ42Κ

"Μετά από λίγο μαθαίνεις τη διαφορά ανάμεσα

στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή"

- Γιατί με κοιτάς συνέχεια;

- .......

- Γιατί με κοιτάς συνέχεια; Πες μου

- .......

- Σταμάτα να με κοιτάς συνέχεια

- .......

(σε ζωγραφίζω με το βλέμμα μου...γιατί...)

Εκείνοι

Κανείς δεν θα τους καταλάβει. Μόνοι τους, και όμως όχι μόνοι. Είναι μια απουσία που μιλά μέσα στη σιωπή, μια παρουσία που σιωπά μέσα στην ανάγκη. Το «μαζί» τους είναι λεπτό σαν αέρας, αόρατο σαν τη στιγμή που περνά. Κάθε τους άγγιγμα είναι βαρύ, σαν λόγος που δεν λέγεται, σαν μνήμη που δεν ξεχνιέται. Κάνουν έρωτα με ψυχή, σαν να ψάχνουν να βρουν τα κομμάτια που ποτέ δεν υπήρξαν δικά τους.

Στη μέση της πόλης, με το φως της neon να χορεύει στους τοίχους. Μιλούν με ψίθυρους, σχεδόν χαμένοι, ξεχασμένοι από το σύμπαν. Σ' αυτήν την άθλια αλήθεια, στον παλμό του κόσμου που τρέχει αδιάφορος, οι δυο τους σταματούν τον χρόνο. Ο έρωτάς τους ελεύθερος, αδέσποτος, σαν ξεσπασμένος δρόμος, μεθυσμένοι και αιώνιοι σαν μπαρ κλειστό μετά τα μεσάνυχτα. Κάνουν έρωτα στα πεζοδρόμια της νύχτας. Όπου κι αν βρίσκονται, είναι σπίτι τους.

Σ' ένα δωμάτιο με κλειστά παντζούρια, η μέρα χάνει τον δρόμο της. Η ώρα σταματά να έχει σημασία, ο χρόνος τους ξεχνά. Κάθε φιλί μια λέξη που πνίγεται. Κάθε χάδι μια κραυγή που γίνεται σιωπή. Γυμνοί κι απόκοσμοι, ακροβατούν πάνω σε κενό. Κάνουν έρωτα, σαν δυο σκιές που προσπαθούν να βρουν τη μορφή τους, αγγίζοντας με δάχτυλα γυμνά, μ’ ένα βλέμμα που σκοτώνει και λυτρώνει μαζί. Η ζωή και ο θάνατος, κολλημένοι σαν έρωτας.

Η νύχτα γίνεται άβυσσος και τα σώματα χάνονται, σ' ένα σκοτάδι που δεν έχει τέλος. Εκεί, στην άκρη της παρακμής, εκεί που ο κόσμος τελειώνει, σμίγουν και κατασπαράσσονται, κλέβουν ο ένας τον άλλο σαν φυλακισμένα θηρία. Σάρκα και σάρκα, πληγή πάνω σε πληγή. Είναι απόλυτοι. Κάθε τους φιλί, μια σταγόνα αίμα. Κάθε αγκαλιά, ένα κάψιμο που σβήνει μόνο με στάχτες.

Αυτό δεν είναι έρωτας, είναι πόνος, είναι φωνή που κολλάει στο δέρμα σαν καυτό σίδερο. Είναι ένα βλέμμα, ένα κενό που καταβροχθίζει τη νύχτα. Αγγίζονται κι είναι σαν να κόβονται. Αιμορραγούν και συνεχίζουν να θέλουν, να φωνάζουν, να πονούν. Κάθε σώμα χωριστά, αλλά αδιάσπαστα ενωμένα. Κάθε φιλί, σαν σφαίρα, κάθε άγγιγμα σαν αποχωρισμός. Ο έρωτάς τους είναι μαχαίρι. Κι όμως, δεν σταματούν. Διψούν να ζήσουν μέχρι θανάτου.

Σαν καταιγίδα που φέρνει τον ήλιο, σαν άγγελοι χαμένοι σε γήινους δρόμους. Είναι η αγάπη που νικά την απόσταση, που ενώνει τις ψυχές σε έναν θρίαμβο άφατο. Σμίγουν με την ίδια φλόγα που σμίγουν τα αστέρια, με βλέμματα γεμάτα υπόσχεση και αιωνιότητα. Ο κόσμος γύρω τους είναι πίνακας με χρώματα καθάρια και διάφανα, γιατί το φως τους λάμπει πέρα από τη ζωή, πέρα από τον θάνατο. Εκείνος κι εκείνη, μαζί, όλο το σύμπαν.

Περί αισθήσεων διάλογος

- Έχω τη μυρωδιά σου στη μύτη μου..

- Και τί μυρωδιά είναι;

- Και τη γεύση σου στη γλώσσα μου..

- Και τί γεύση είναι; 

- Η μυρωδιά σου είναι σαν το ξημέρωμα σε ένα δάσος μετά από καταιγίδα, όπου ο αέρας είναι βαρύς με το άρωμα βρεγμένων φύλλων, γης και μια υπόνοια λευκών λουλουδιών που μόλις ξύπνησαν. Έχει τη γλυκιά νοσταλγία του μελιού που σιγοκαίγεται σε φωτιά και την αψάδα μιας φλούδας εσπεριδοειδούς που ξεφλουδίζεται με χέρια που τρέμουν. Η γεύση σου είναι σαν ένα εξωτικό φρούτο που δε βρίσκεις πουθενά αλλού – μια σταγόνα καρύδας που συναντάει φρέσκο ρόδι και θρυμματισμένο πιπέρι. Γίνεται ένα κοκτέιλ αντιθέσεων: το αλμυρό της θάλασσας αναμεμειγμένο με τη σοκολάτα ενός φιλιού που δεν έχει τέλος. Σαν να δοκιμάζεις έναν σπάνιο οίνο που φέρνει στη γλώσσα μυστικά αιώνων, με μια πινελιά από τη φωτιά που κρύβεται μέσα της. Τη νιώθω παντού: μια έκρηξη αρωμάτων και γεύσεων που στροβιλίζονται, σε αφήνουν άναυδο και ταυτόχρονα πιο ζωντανό από ποτέ.

- Δεν είμαι εγώ όλα αυτά..

- Δεν θα μου πεις εσύ τί είσαι

Η αγάπη πάντα θα επιστρέφει

Ο Κάφκα κάποτε συνάντησε ένα μικρό κορίτσι στο πάρκο όπου έκανε τον καθημερινό του περίπατο. Το κορίτσι έκλαιγε. Είχε χάσει την κούκλα της και ήταν απαρηγόρητη.

Ο Κάφκα προσφέρθηκε να τη βοηθήσει να τη βρει και συνεννοήθηκε μαζί της να τη συναντήσει την επόμενη μέρα στο ίδιο σημείο.Επειδή δεν μπόρεσε να βρει την κούκλα της, έγραψε ένα γράμμα που υποτίθεται πως είχε γράψει η κούκλα και της το διάβασε όταν συναντήθηκαν την επόμενη μέρα.

«Σε παρακαλώ μη θρηνείς για μένα. Έχω πάει ένα μεγάλο ταξίδι για να δω τον κόσμο. Θα σου γράφω τις περιπέτειες μου.»

Αυτό ήταν μόνο η αρχή και πολλά γράμματα ακολούθησαν. Κάθε φορά που ο Κάφκα συναντούσε το μικρό κορίτσι, της διάβαζε ένα καινούριο γράμμα με τις υπέροχες περιπέτειες της αγαπημένης της κούκλας. Το οποίο φυσικά έγραφε ο ίδιος με μεγάλη προσοχή.

Όταν κάποτε αποφάσισαν να πάψουν να συναντιούνται, ο Κάφκα έφερε στο κορίτσι μια καινούρια κούκλα. Προφανώς και ήταν πολύ διαφορετική από την αρχική. Ένα γράμμα που τη συνόδευε έγραφε… «Τα ταξίδια μου με άλλαξαν».

Πολλά χρόνια αργότερα, το μεγάλο πλέον κορίτσι ανακάλυψε σε ένα κρυφό σημείο της κούκλας με την οποία ο Κάφκα αντικατέστησε τη δικιά της, ένα κρυμμένο σημείωμα.

Περιληπτικά έλεγε…

«Οτιδήποτε αγαπάς, τελικά κάποια μέρα θα το χάσεις. Αλλά στο τέλος η αγάπη θα επιστρέψει με μια διαφορετική μορφή.»

Ο Κάφκα και η κούκλα

Όσο το δάκρυ αηδονιού

Πάνω από το Κενό

Η αγάπη μας ένα σχοινί,

τεντωμένο πάνω από το κενό.

Κρατιόμαστε σφιχτά,

ξέροντας πως κάθε στιγμή

μπορεί να πέσουμε.

Τα φιλιά μας δαγκώματα,

οι αγκαλιές μας μάχες.

Αν δεν είμαστε φτιαγμένοι για να σωθούμε,

ίσως είμαστε φτιαγμένοι για να καούμε μαζί.

Κάτω από τα Φώτα

Περπατάμε στο χείλος του γκρεμού,

οι σκιές μας μακριές, σαν χέρια που ψάχνουν

να κρατηθούν από κάτι σταθερό.

Αλλά τίποτα δεν είναι σταθερό,

ούτε εμείς, ούτε ο κόσμος γύρω μας.

Στους δρόμους που περάσαμε,

τα βήματά μας άφησαν σημάδια,

πληγές στη γη που ποτέ δεν θα κλείσουν.

Τα φώτα της πόλης αναβοσβήνουν,

ένας παλμός που μας υπενθυμίζει

πόσο λίγο χρόνο έχουμε.

Κάθε φορά που σε κοιτώ,

είναι σαν να σε χάνω ξανά,

όπως χάνεται η νύχτα στο ξημέρωμα.

Ό,τι είμαστε χτίστηκε

πάνω σε σπασμένα θεμέλια.

Η Σιωπή της Πτώσης

Στη σιωπή που ακολουθεί την καταιγίδα,

ακούω τον ήχο της καρδιάς σου.

Χτυπάει πιο αργά τώρα,

όχι από φόβο, αλλά από αποδοχή.

Ξέρουμε και οι δύο ότι η πτώση είναι αναπόφευκτη,

ότι το σχοινί δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα.

Ίσως, κατά βάθος, ποτέ δεν ήθελε.

Τι σημασία έχει η αγάπη αν δεν πονέσει;

Αν δεν μας αφήσει πληγές που να θυμόμαστε;

Κάθε μας φιλί ήταν σαν τελευταίο,

κάθε λέξη που ανταλλάξαμε

ήταν σαν να γραφόταν στην άμμο,

έτοιμη να σβηστεί με το πρώτο κύμα.

Αντίο στη Γη

Και τότε, έρχεται η στιγμή.

Το σχοινί σπάει,

και εμείς πέφτουμε.

Δεν ουρλιάζουμε, δεν κλαίμε,

γιατί ήμασταν πάντα προετοιμασμένοι για αυτό.

Το κενό κάτω από τα πόδια μας

μας αγκαλιάζει,

και εμείς επιτέλους νιώθουμε ελεύθεροι.

Στην πτώση, βλέπω ξανά όλες τις στιγμές μας,

τις στιγμές που ζήσαμε σαν να μην υπήρχε αύριο.

Ίσως δεν υπήρξε ποτέ.

Η αγάπη μας δεν προοριζόταν να κρατήσει,

αλλά να καταστραφεί με τρόπο ένδοξο,

σαν αστέρι που καίγεται στον ουρανό

πριν σβήσει για πάντα.

Δεν φοβάμαι πια.

Γιατί, αν μη τι άλλο,

αγαπηθήκαμε μέχρι τέλους.

Playlist

Μπενεντέτι

Είναι σχεδόν νόμος, οι παντοτινοί έρωτες, είναι οι πιο σύντομοι.

Πέντε λεπτά είναι αρκετά για να ονειρευτεί κανείς μια ολόκληρη ζωή, τόσο σχετικός είναι ο χρόνος.

Γεννιόμαστε λυπημένοι και πεθαίνουμε λυπημένοι, αλλά στο ενδιάμεσο, αγαπάμε σώματα, που η θλιμμένη ομορφιά τους είναι ένα θαύμα.

Εγώ αγαπώ, εσύ αγαπάς, αυτός αγαπά, εμείς αγαπάμε, εσείς αγαπάτε, αυτοί αγαπούν. Μακάρι αυτό να μην ήταν κλίση αλλά πραγματικότητα.

Ξέρω πως θα σε αγαπήσω χωρίς ερωτήσεις, ξέρω πως θα με αγαπήσεις χωρίς απαντήσεις.

Και, στο τέλος, ο θάνατος είναι απλώς ένα σύμπτωμα ότι υπήρξε ζωή.

Υπάρχουν λίγα πράγματα τόσο εκκωφαντικά όσο η σιωπή.

Όλοι επιθυμούμε αυτό που δεν μπορεί να γίνει, είμαστε φανατικοί θαυμαστές του απαγορευμένου.

Το να σε κάνει κάποιος να νιώσεις πράγματα χωρίς να σε αγγίξει ούτε με το μικρό του δαχτυλάκι, αυτό είναι αξιοθαύμαστο.

Ακόμα πιστεύω πως ο καλύτερός μας διάλογος ήταν αυτός με τις ματιές.

Έχω πολλή όρεξη να σου ζητήσω να μείνεις, αλλά δε θα το κάνω. Υπάρχουν πράγματα που πρέπει να γεννιούνται από τον ίδιο τον άνθρωπο, όπως το να παραμένεις, το να θες να παραμείνεις.

Δεν κάνουμε πάντα αυτό που θέλουμε, αλλά έχουμε το δικαίωμα να μην κάνουμε αυτό που δεν θέλουμε.

Εκείνη μου έδινε το χέρι της και δεν έλειπε τίποτα άλλο. Με πλησίαζε για να νιώσει ότι ήταν καλοδεχούμενο. Περισσότερο και από το να τη φιλάω, περισσότερο και από το να ξαπλώνουμε μαζί, εκείνη μου έδινε το χέρι της και αυτό ήταν έρωτας.

Είσαι η απάντηση που περίμενα σε μία ερώτηση που ποτέ δε σχημάτισα.

Μου αρέσει ο άνεμος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν προχωράω κόντρα στον άνεμο φαίνεται σαν να μου σβήνει πράγματα. Εννοώ: πράγματα που θέλω να σβήσω.

Μάριο Μπενεντέτι

Σάρα Κέιν II

Μια βαθιά βαθιά πνιγμένη σιωπή

Αλλά έχεις φίλους

Βαθιά σιωπή

Έχεις πολλούς φίλους. Τι τους προσφέρεις για να σε υποστηρίζουν;

Βαθιά σιωπή

Τι τους προσφέρεις για να σε υποστηρίζουν;

Βαθιά σιωπή

Tι τους προσφέρεις;

Σιωπή

Μια ενοποιημένη συνείδηση κατοικεί στην σκοτεινή αίθουσα των δεξιώσεων κοντά στο ταβάνι του μυαλού. Το πάτωμα του ανασηκώνεται σαν χιλιάδες κατσαρίδες μόλις μια αχτίδα φωτός μπαίνει. Οι σκέψεις  ενώνονται σε ένα από κοινού συμφωνημένου γεγονότος όχι πια εξόριστου καθώς οι κατσαρίδες περιλαμβάνουν μια αλήθεια που κανείς ποτέ δεν θα προφέρει.

Και ήρθε νύχτα που τα πάντα μου αποκάλυψε

Πως μπορώ ξανά να μιλήσω;

Και το πληγωμένο ερμαφρόδιτο που μόνο τον εαυτό του εμπιστευόταν βρίσκει το δωμάτιο να πλημμυρίζει πραγματικότητα και ικετεύει ποτέ να μην ξυπνήσει από τον εφιάλτη.

Και ήταν όλοι εκεί

Κανείς δεν έλειπε

Και γνώριζαν το όνομά μου

Καθώς εγώ βούλιαζα σαν σκαθάρι στις καρέκλες τους

Θυμήσου το Φως. Πίστεψε στο Φως.

Μια στιγμή διαύγειας πριν το αιώνιο Φως

Μην με αφήσετε να ξεχάσω

Είμαι Λυπημένη

Νιώθω πως μέλλον δεν υπάρχει. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει καλύτερο.

Βαρέθηκα τα πάντα. Είμαι απογοητευμένη με όλα.

Είμαι μια πλήρης αποτυχία.

Είμαι ένοχη.

Τιμωρούμαι.

Πόσο θα ήθελα να με σκοτώσω.

Κάποτε έκλαιγα αλλά ούτε αυτό δεν μπορώ πια να κάνω.

Δεν με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι

Δεν αποφασίζω.

Δεν τρώω.

Δεν κοιμάμαι.

Δεν σκέφτομαι.

Δεν μπορώ να ξεπεράσω την μοναξιά μου

Τον φόβο μου

Την αηδία μου

Είμαι χοντρή

Δεν μπορώ να γράψω.

Δεν μπορώ να αγαπήσω.

Ο αδερφός μου πεθαίνει, ο εραστής μου πεθαίνει.

Εγώ τους σκοτώνω.

Γοργά προχωρώ προς τον Θάνατο.

Τα φάρμακα με τρομοκρατούν

Δεν μπορώ να κάνω έρωτα.

Δεν μπορώ να γαμήσω.

Δεν μπορώ να είμαι μόνη.

Δεν μπορώ να είμαι με άλλους.

Οι γοφοί μου είναι πολύ μεγάλοι.

Αντιπαθώ τα γεννητικά μου όργανα

Στις 4:48

Όταν θα με επισκεφτεί η κατάθλιψη

Θα κρεμαστώ στον ήχο της ανάσας του ερωμένου μου

Δεν θέλω να πεθάνω

Είμαι τόσο θλιμμένη με την συνειδητοποίηση της θνησιμότητάς μου

που αποφάσισα ν’ αυτοκτονήσω

Δεν θέλω να ζήσω

Ζηλεύω τον κοιμισμένο εραστή μου και καλύπτω την απώλεια των αισθήσεών του

Όταν ξυπνήσει θα με φθονεί για την άγρυπνη νύχτα των σκέψεων και για την φωνή μου που δεν θα είναι θολή από τα φάρμακα.

Παραδόθηκα στον θάνατο φέτος

Κάποιοι θα πουν ότι αυτο-ικανοποιούμαι

(είναι τυχεροί που δεν ξέρουν την αλήθεια)

Και άλλοι απλά ξέρουν τι σημαίνει πόνος

Και αυτή είναι η πραγματικότητά μου

Δεν ήταν για πολύ.

Δεν ήμουν εκεί για πολύ.

Αλλά καθώς πίνω πικρό καφέ μυρίζω τα φάρμακα σ’ ένα σύννεφο μπαγιάτικου καπνού.

Κάτι με αγγίζει σ’ εκείνο το ακίνητο μέρος. Ένα τραύμα δύο ετών παλιό, ανοίγει σαν πτώμα και μια πολύχρονη θαμμένη ντροπή βρυχάται την ακάθαρτη αποσυντεθιμένη θλίψη της.

Ένα δωμάτιο γεμάτο ανέκφραστα πρόσωπα καθαρίζει τα ξέφτια από τον πόνο μου. Έτσι αν αφαιρέσεις το νόημα νομίζω ότι υπάρχει διαβολική πρόθεση.

Ο Γιατρός Αυτός και ο Γιατρός Εκείνος και ο Γιατρός ΤιΕίναι που περαστικοί είναι σκέφτηκαν να μπουν μέσα και να κατουρήσουν.

Καίγομαι στο σκοτεινό τούνελ της θλίψης μου. Η ταπείνωση μου ολοκληρώνεται καθώς τρέμω και λέω ακατανόητα πράγματα. Δεν έχω τίποτα να πω για την αρρώστια μου η οποία πραγματικά δεν έχει σημασία αφού πρόκειται να πεθάνω.

Και βρίσκομαι σε αδιέξοδο πιασμένη από την στρωτή λογική φωνή του ψυχίατρου που μου λέει ότι υπάρχει μια αντικειμενική αλήθεια στην οποία το μυαλό και το κορμί μου είναι ένα.

Αλλά δεν είμαι εδώ. Ποτέ δεν ήμουν.

Ο Γιατρός Αυτός το σημειώνει και ο Γιατρός Εκείνος προσπαθεί να δείξει συμπάθεια.

Με παρακολουθούν, με κρίνουν μυρίζοντας την ανάπηρη αποτυχία που στάζει το δέρμα μου. Η απόγνωση με γρατσουνίζει, ο παμφάγος πανικός με πνίγει καθώς χασμουριέμαι στην φρίκη του κόσμου και αναρωτιέμαι γιατί όλοι χαμογελούν και με κοιτούν γνωρίζοντας το μυστικό της λαβωμένης ντροπής μου.

Ντροπή ντροπή ντροπή

Πνίξου στην γαμημένη ντροπή σου.

Ανεξιχνίαστροι γιατροί, λογικοί γιατροί, οι διεξοδικοί γιατροί, οι γιατροί που κάποιος θα νόμιζε ότι είναι γαμημένοι ασθενείς εάν δεν ήξερε καλύτερα. Ρωτάτε τα ίδια, βάζετε λέξεις στο στόμα μου, προσφέρετε χημικές θεραπείες για την εκ γενετής αγωνία μου και καλύπτετε ο ένας τον κώλο του άλλου μέχρι που θέλω να σας ουρλιάξω ο μόνος γιατρός που με άγγιξε εθελοντικά, που με κοίταξε στα μάτια, που γέλασε στα ικριώματά μου με χιούμορ στη φωνή του στη φωνή που ερχόταν από τον φρεσκοσκαμμένο τάφο, που με κατούρησε όταν ξύρισα το κεφάλι μου, που είπε ψέμματα πως χάρηκε που με γνώρισε. Που είπε ψέμματα. Σας εμπιστεύτηκα, σας αγάπησα και δεν είναι η απώλειά σας που με πληγώνει αλλά η γυμνή υποκρισία σας σε ιατρικά σημειώματα μεταμφιεσμένη.

Δική σας η αλήθεια

Δικά σας τα ψέμματα.

Όχι δικά μου.

Και ενώ πίστευα ότι ήσουν διαφορετική και ίσως να ένιωθες την δυσφορία που πολλές φορές φτερούγιζε στο πρόσωπό σου και απειλούσε να εκραγεί, το μόνο που έκανες είναι και εσύ να καλύπτεις τα νώτα σου. Δεν ήσουν τίποτα άλλο παρά μια θνητή πουτάνα.

Στο μυαλό μου αυτό είναι προδοσία. Και το μυαλό μου έχει τεθεί προς εξέταση κάτω από αυτά τα ζαλισμένα θραύσματα.

Τίποτα δεν μπορεί να σβήσει την οργή μου.

Τίποτα δεν με κάνει να αποκτήσω πάλι την πίστη μου.

Αυτός δεν είναι ο κόσμος που θέλω να ζήσω.

- Έχεις κάνει σχέδια;

- Θα πάρω υπερβολική δόση, θα κόψω τους καρπούς μου και μετά θα κρεμαστώ.

- όλα αυτά μαζί;

- Δεν θα μπορούσε να αγνοηθεί ως κραυγή βοηθείας.

Σιωπή

- Δεν θα πετύχαινε.

- Βεβαίως και θα πετύχαινε.

- Θα άρχιζες να νυστάζεις από την υπερβολική δόση και δεν θα είχες την δύναμη να κόψεις τους καρπούς σου.

Σιωπή

- Θα στέκομαι πάνω σε μία καρέκλα με την θηλειά στον λαιμό μου περασμένη.

Σιωπή

- Αν ήσουν μόνη σου, πιστεύεις ότι θα έβλαπτες τον εαυτό σου;

- Φοβάμαι ότι θα μπορούσα

- Μπορεί ο φόβος να είναι προστασία;

- Ναι. Ο φόβος είναι που με κρατά μακριά από τις σιδηροδρομικές γραμμές. Απλά προσεύχομαι στον Θεό να είναι πράγματι αυτό το τέλος. Αισθάνομαι ογδόντα ετών και το μυαλό μου θέλει να πεθάνει.

- Αυτό όμως είναι αλληγορικό, δεν είναι η πραγματικότητα

- Είναι παρομοίωση

- Δεν είναι η πραγματικότητα

- Δεν είναι αλληγορικό. Είναι παρομοίωση αλλά ακόμα και αν ήταν το βασικό συστατικό μιας αλληγορίας είναι η αλήθεια.

Διαρκής σιωπή

- Δεν είσαι ογδόντα χρονών

Σιωπή

- Είσαι;

Σιωπή

- Είσαι;

Σιωπή

- Ή μήπως είσαι;

Μεγάλη σιωπή

- Απεχθάνεσαι όλους τους δυστυχισμένους ανθρώπους ή μόνο εμένα;

- Δεν σε απεχθάνομαι. Δεν είναι δικό σου λάθος. Είσαι άρρωστη.

- Δεν νομίζω.

- Όχι;

- Όχι. Είμαι καταθλιπτική. Η κατάθλιψη είναι θυμός. Είναι το τι έκανες, ποιός ήταν παρών και ποιον κατηγορείς.

- Και ποιόν κατηγορείς;

- Εμένα.

 

 

*

 

 

Το σώμα και η ψυχή δεν μπορούν ποτέ να ενωθούν.

Χρειάζεται να γίνω αυτό που ήδη είμαι και να προχωρήσω από αυτήν την ασυναρτησία που με έχει στην κόλαση καταδικάσει

Η στείρα ελπίδα δεν μπορεί να με υποστηρίξει.

Θα πνιγώ στην δυσφορία

   Στην κρύα μαύρη λίμνη του εαυτού μου

   το πηγάδι της άυλης ύπαρξής μου

Πως μπορώ να  ανασυγκροτηθώ

τώρα που οι λογικές σκέψεις μου έχουν για πάντα χαθεί;

Δεν θα ήταν η ζωή που θα επιδοκίμαζα.

Θα με αγαπούν ακριβώς γι’ αυτό που με καταστρέφει

Το ξίφος στ’ όνειρά μου

Η σκόνη στις σκέψεις μου

Η αρρώστια που πολλαπλασιάζεται στις πτυχές του μυαλού μου

Κάθε κοπλιμέντο παίρνει και ένα κομμάτι της ψυχής μου

Ένα εξπρεσσιονιστικό αλογάκι

που κάθεται ανάμεσα σε δύο κορόϊδα

Δεν ξέρουν τίποτα –

Πάντα ελεύθερη περπατούσα

Η τελευταία μιας παλαιάς γενιάς από κλεπτομανείς της λογοτεχνίας

(μια παλιά τιμημένη παράδοση)

Η κλοπή είναι η ιερή τέχνη

στο διεστραμμένο μονοπάτι προς την έκφραση

Τα κατά κόρον θαυμαστικά ξόρκια επιφέρουν νευρική κατάπτωση

Μόνο μια λέξη στο χαρτί και ορίστε το δράμα

Εγώ γράφω για τους νεκρούς

   Τους αγέννητους

Μετά τις 4:48 δεν θα μιλήσω ξανά

Έχω φτάσει στο τέρμα της θλιθερής και απεχθής ιστορίας του για μια αίσθηση που είναι έγκλειστη σε ένα εξωγήινο πτώμα και φωτίζεται από το σατανικό πνεύμα της ηθικής πλειοψηφίας.

Είμαι νεκρή εδώ και πολύ καιρό

Πίσω στις ρίζες μου

Τραγουδώ χωρίς ελπίδα στα σύνορα

Έρχονται φορές που γυρνώ και τσακώνω την μυρωδιά σου. Και δεν μπορώ να συνεχίσω, δεν μπορώ γαμώτο να συνεχίσω χωρίς να εκφράσω αυτην την γαμημένη αίσθηση της γαμημένης επιθυμίας που έχω για σένα. Και δεν μπορώ να πιστέψω πως εγώ αισθάνομαι έτσι για σένα ενώ εσύ δεν αισθάνεσαι τίποτα. Δεν αισθάνεσαι τίποτα;

Σιωπή

Βγαίνω έξω στις 6 το πρωί και αρχίζω να σε ψάχνω. Εάν έχω ονειρευτεί ένα μήνυμα σε ένα δρόμο ή σε μια παμπ ή σε κάποιον σταθμό, πάω εκεί. Και σε περιμένω.

Σιωπή

Το ξέρεις πως αισθάνομαι χειραγωγημένη.

Σιωπή

Ποτέ στην ζωή μου δεν είχα πρόβλημα να δώσω σε κάποιον αυτό που ήθελε. Αλλά κανείς δεν μπόρεσε να μου δώσει. Κανείς δεν με αγγίζει. Κανείς δεν βρίσκεται κοντά μου. Αλλά εσύ με άγγιξες κάπου τόσο μα τόσο βαθιά που δεν μπορώ να το πιστέψω. Και δεν μπορώ να στο ανταποδώσω. Επειδή δεν σε βρίσκω.

Σιωπή

Και πως είναι αυτή;  

Πως θα την γνωρίσω όταν την δω;

Θα πεθάνει, θα πεθάνει, θα πεθάνει γαμώτο.

Σιωπή

Πιστεύεις πως κάποιος μπορεί να γεννηθεί σε λάθος σώμα;

Σιωπή

Άντε γαμήσου. Άντε γαμήσου. Άντε γαμήσου που με απέρριψες, που ποτέ δεν ήσουν εκεί, άντε γαμήσου που με κάνεις να νιώθω σκατά, άντε γαμήσου που ρούφηξες  την αγάπη μου, την ζωή μου, γάμησε τον πατέρα μου που γάμησε την ζωή μου για τα καλά και γάμησε την μάνα μου που δεν τον άφησε αλλά περισσότερο απ’ όλους να πας να γαμηθείς εσύ Θεέ που με έκανες να αγαπήσω κάποιον που δεν υπάρχει.

Άντε γαμήσου άντε γαμήσου άντε γαμήσου.

 

 

*

 

- Ω, καλή μου τι συνέβη στο μπράτσο σου;

- Το έκοψα

- Πολύ ανώριμη κίνηση για να ζητήσεις βοήθεια. Ανακουφίστηκες;

- Όχι

- Ανακούφισε την οργή;

- Όχι

- Σε ανακούφισε;

Σιωπή

- Σε ανακούφισε;

- Όχι

- Δεν καταλαβαίνω γιατί το έκανες.

- Τότε ρώτησέ με.

- Σε ανακούφισε;

Βαθιά Σιωπή

- Μπορώ να το δω;

- Όχι

- Θέλω να δω μήπως μολύνθηκε

- Όχι

Σιωπή

- Το φαντάστηκα ότι θα το έκανες. Πολλοί το κάνουν για να ανακουφιστούν

- Εσύ το έχεις κάνει;

- ……

- Όχι βέβαια. Θα παραήταν λογικό και συνετό. Δεν ξέρω που το διάβασες αυτό αλλά δεν ανακουφίζει την πίεση.

Σιωπή

- Γιατί δεν με ρωτάς γιατί;

Γιατί έκοψα το μπράτσο μου;

- Θέλεις να μου πείς;

- Ναι

- ΡΩΤΗΣΕ ΜΕ!

- Γιατί έκοψες το χέρι σου;

- Γιατί με κάνει και νιώθω απίστευτα καλά. Αισθάνθηκα θαυμάσια.

- Μπορώ να το δω;

- Ναι αλλά δεν μπορείς να το αγγίξεις.

(κοιτάζει)

- Και δεν νομίζεις πως είσαι άρρωστη;

- Όχι

- Εγώ το πιστεύω. Δεν είναι λάθος σου αλλά πρέπει να αναλάβεις την ευθύνη των πράξεών σου.  Σε παρακαλώ να μην το ξανακάνεις.

 

 

*

 

Φοβάμαι την απώλεια εκείνης που ποτέ δεν άγγιξα

Η αγάπη με κρατά σκλάβα σ’ ένα κλουβί γεμάτο δάκρυα

ροκανίζω την γλώσσα με την οποία ποτέ δεν θα της μιλήσω

Μου λείπει η γυναίκα που ποτέ δεν γεννήθηκε

Φιλώ την γυναίκα ανάμεσα στα χρόνια που λεν πως ποτέ δεν θ’ ανταμωθούμε

Όλα περνούν

Όλα φθείρονται

Όλα ξεθυμαίνουν

Η σκέψη μου περπατάει με ένα δολοφονικό χαμόγελο

Εγκαταλείποντας την παράφωνη αγωνία

που βρυχάται στην ψυχή μου

Δεν υπάρχει Ελπίδα Δεν υπάρχει Ελπίδα Δεν υπάρχει Ελπίδα

Δεν υπάρχει Ελπίδα Δεν υπάρχει Ελπίδα Δεν υπάρχει Ελπίδα

Δεν υπάρχει ελπίδα

Ένα τραγούδι για την αγαπημένη μου, ν’ αγγίξει την απουσία της, την καρδιά της, το πλατύ χαμόγελό της. Σε δέκα χρόνια ακόμα νεκρή θα είναι.  Όταν θα ζω με αυτό, όταν θα το αντιμετωπίζω, όταν θα περνούν λίγες μέρες χωρίς καν να το σκέφτομαι, αυτή ακόμα νεκρή θα είναι. Όταν θα είμαι ηλικιωμένη και θα ζώ στους δρόμους και  θα έχω ξεχάσει το όνομά μου, αυτή ακόμα νεκρή θα είναι, θα είναι νεκρή, θα είναι νεκρή

Έχει

      Απλά

            Έρθει το γαμημένο τέλος

Και εγώ πρέπει να σταθώ μόνη μου

Αγάπη μου, αγάπη μου γιατί με εγκατέλειψες;

Εκείνη είναι η τρυφερή αγκαλιά που ποτέ δεν θα νιώσω

και κάτω από της απώλειας την αποκάλυψη τίποτα δεν έχει νόημα

Φτιάχτηκα για να είμαι μόνη μου

για ν’ αγαπώ την απουσία

βρες με

ελευθέρωσέ με

        από αυτό

                  διαβρωτικές αμφιβολίες

                  μάταιη απελπισία

                  τρόμος σε ανάπαυση

Μπορώ να γεμίσω τον χώρο μου

Μπορώ να γεμίσω τον χρόνο μου

Αλλά τίποτα δεν γεμίζει το  κενό της καρδιάς μου

Την ζωτική ανάγκη για την οποία θα μπορούσα να πεθάνω

Κατάρρευση

 

 

*

 

- Δεν θέλω εάν ή αλλά

- Μα δεν είπα αν ή αλλά. Είπα όχι.

- Δεν μπορείς δεν πρέπει δεν θα το κάνεις δεν πρέπει να το κάνεις

Τα μη διαπραγματευόμενα.

Όχι σήμερα

Σιωπή

- Σε παρακαλώ. Μην σβήνεις το μυαλό μου μόνο και μόνο για να μπω σε μια ευθεία γραμμή. Άκουσέ με και κατάλαβε. Και όταν νιώσεις περιφρόνηση μην το πεις, τουλάχιστον μην το πεις σε μένα.

Σιωπή

- Δεν νιώθω περιφρόνηση

- Όχι;

- Όχι. Δεν είναι δικό σου το λάθος.

- Δεν είναι  λάθος σου, αυτό μόνο ακούω, δεν είναι το λάθος σου, είναι μια αρρώστια, δεν είναι λάθος σου. Το ξέρω πως δεν φταίω. Μου το λες όμως τόσο συχνά που θ’ αρχίσω να πιστεύω πως είναι δικό μου λάθος.

- Δεν είναι λάθος σου

- ΤΟ ΞΕΡΩ

- Αλλά το επιτρέπεις

Σιωπή

- Αυτό δεν κάνεις;

- Δεν υπάρχει ναρκωτικό στην γη που να δώσει ουσία στην ζωή μου

- Εσύ επιτρέπεις αυτήν την κατάσταση απελπισμένου παραλογισμού

Σιωπή

- Εσύ το επιτρέπεις

- Δεν θα μπορώ να σκεφτώ. Δεν θα μπορώ να δουλέψω.

- Τίποτα δεν θα εμποδίζει την δουλειά σου περισσότερο από την αυτοκτονία

Σιωπή

- Ονειρεύτηκα πως ήμουν στην γιατρό και εκείνη μου έδωσε 8 λεπτά ζωής.  Ενώ καθόμουν στην γαμημένη αίθουσα αναμονής μισή ώρα

Βαθιά σιωπή

- Εντάξει. Ας το κάνουμε, ας δοκιμάσουμε τα ναρκωτικά, την χημική λοβοτομή, ας κλείσουμε τις υψηλές λειτουργίες του εγκεφάλου μου και ελπίζω να μπορέσω να είμαι λίγο περισσότερο ικανή να ζήσω.

Ας το κάνουμε.

Αφαίρεση μέχρι του σημείου

Δυσάρεστο

Απαράδεκτο

Στείρο

Αδιαπέραστο

Άσχετο

Ασεβές

Άθρησκο

Αμετανόητο

Δεν μπορώ να φανταστώ

(καθαρά)

Πως μια ψυχή

Θα μπορούσε

Θα ήθελε

Θα το έκανε

Και εάν το έκαναν

Δεν πιστεύω

(καθαρά)

Πως μια άλλη ψυχή

Μια ψυχή σαν την δική μου

Θα μπορούσε

Θα ήθελε

Θα έκανε

Ανεξάρτητα από

Ξερώ πολύ καλά τι κάνω

Δεν είμαι έμφυτη ομιλήτρια

Παράλογη

Αμείωτη

Ανεπανόρθωτη

Αγνώριστη

Εκτροχιασμένη

Διαταραγμένη

Παραμορφωμένη

Δυσνόητη μέχρι του σημείου

     Αλήθεια Σωστό Σωφρονισμένο

       Κάποιος ή οποιοσδήποτε

       Ο καθένας Όλοι

       Πνίγονται στην θάλασσα της λογικής

       Στην τερατώδη παραλυτική κατάσταση

Ακόμα άρρωστη

*

Συμπτώματα: Ανορεξία, αυπνία, δεν συζητά, δεν έχει όρεξη για σεξ, απελπισμένη, θέλει να πεθάνει

Διάγνωση: Παθολογικό πένθος

Sertraline 50mg. Χειροτέρεψε η αυπνία, σοβαρό άγχος, ανορεξία (έχασε 17 κιλά), αύξηση της επιθυμίας για αυτοκτονία, σχεδιασμός και πρόθεση. Σταμάτησε η χορήγηση και ακολούθησε νοσοκομειακή περίθαλψη.

Zolpiclone, 7.5mg. Κοιμήθηκε. Σταμάτησε η χορήγηση λόγω εμφάνισης εξανθήματος. Η ασθενής προσπάθησε να φύγει από το νοσοκομείο χωρίς την έγκριση των γιατρών. Την συγκράτησαν 3 άντρες νοσοκόμοι που ήταν διπλοί στο μέγεθος από εκείνη. Η ασθενής ήταν απειλητική και μη συνεργάσιμη. Έχει παρανοικές σκέψεις – πιστεύει ότι οι νοσοκόμοι προσπαθούν να την δηλητηριάσουν

Melleril, 50mg. Συνεργάσιμη.

Lofepramine, 70mg, αύξηση της δόσης σε 140mg, μετα σε 210mg. Αύξηση βάρους 12 κιλά. Μικρής περιόδου απώλεια μνήμης. Καμιά άλλη παρενέργεια.

Διαφωνία με τον νεαρό γιατρό τον οποίο κατηγόρησε για προδοσία. Κατόπιν ξύρισε το κεφάλι της και έκοψε τα μπράτσα της με ξυράφι.

Η ασθενής δώθηκε στην φροντίδα της κοινωνίας λόγω άφιξης ενός ατόμου με οξεία ψύχωση και άμεσης ανάγκης περίθαλψης. Το νοσοκομείο δεν είχε ελεύθερα κρεβάτια.

Citalopram, 20mg. Πρωινή τρεμούλα. Καμιά άλλη παρενέργεια.

Τα φάρμακα Lofepramine and Citalopram σταμάτησαν να χορηγούνται όταν η ασθενής εκνευρίστηκε με τις παρενέργειες και την έλλειψη βελτίωσης. Συμπτώματα από την διακοπή χορήγησης: Ζαλάδα και σύγχυση. Παραισθήσεις – πιστεύει ότι ο σύμβουλός της είναι ο αντίχριστος.

Fluoxetine hydrochloride, εμπορικό όνομα Prozac, 20mg, αύξηση δόσης στα 40mg. Αυπνία, ασταθής όρεξη (χάσιμο βάρους 14 κιλά), σοβαρό άγχος, δεν μπορεί να φτάσει σε οργασμό. Δολοφονικές σκέψεις εναντίον των γιατρών και των φαρμακοβιομηχανιών. Η χορήγηση του φαρμάκου διακόπηκε.

Διάθεση: οργισμένη

Αποτέλεσμα: Πολύ οργισμένη

Thorazine, 100mg. Κοιμήθηκε. Πολύ πιο ήσυχη.

Venlafaxine, 75mg, αύξηση δόσης σε 150mg, και μετά σε 225mg. Ζαλάδα, χαμηλή πίεση, πονοκεφάλοι. Καμιά άλλη αντίδραση. Διακόπηκε η χορήγηση. Η ασθενής αρνήθηκε το Seroxat. Υποχονδριασμός – σπασμωδικές κινήσεις και σοβαρή απώλεια μνήμης ως αποτέλεσμα δυσκινησίας και άνοιας.

Αρνήθηκε κάθε άλλη θεραπεία.

Εκατό ασπιρίνες μαζί με ένα μπουκάλι βουλγάρικο Cabernet Sauvignon, 1986.

H ασθενής ξύπνησε σε μια λίμνη εμετού λέγοντας: «Κοιμήθηκα με τα σκυλιά και ξύπνησα γεμάτη ψύλλους». Καμιά άλλη αντίδραση.

Ο φεγγίτης άνοιξε

Ψυχρό Φως.

Η τηλεόραση μιλάει

Γεμάτα μάτια

Τα πνεύματα της όρασης

Και τώρα φοβάμαι τόσο πολύ

Βλέπω πράγματα

Ακούω πράγματα

Δεν ξέρω ποιά είμαι

Με κρεμασμένη την γλώσσα

Οι σκέψεις σταμάτησαν

Το μυαλό μου είναι τσαλακωμένο

Από που να ξεκινήσω;

Που να σταματήσω;

Πως θα ξεκινήσω

(εφόσον θέλω να συνεχίσω)

Πως σταματώ;

Πως σταματώ;

Πως σταματώ;

Πως σταματώ;

Πόνος

Πως σταματώ; Μαχαιρώνοντας τα πνευμόνια μου.

Πως σταματώ; Θηλειά θανάτου

Πως σταματώ; Πιέζοντας την καρδιά μου

Θα πεθάνω

Όχι ακόμα

Αλλά σύντομα

Σε παρακαλώ

Λεφτά

Γυναίκα

Κάθε πράξη είναι ένα σύμβολο του οποίου το βάρος με συνθλίβει.

Μια διακεκομμένη γραμμή στον λαιμό

ΚΟΨΕ ΕΔΩ

ΜΗΝ ΤΟ ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΣΚΟΤΩΣΕΙ

ΘΑ ΜΕ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΘΑ ΜΕ ΤΣΑΚΙΣΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕ ΣΤΕΙΛΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

Σε ικετεύω να με γλυτώσεις από αυτήν την τρέλα που με τρώει

Ένας υποσυνείδητος εκ προθέσεως θάνατος

Πίστευα ότι δεν θα μιλούσα ξανά ποτέ αλλά τώρα γνωρίζω πως υπάρχει κάτι πολύ πιο σκοτεινό από την επιθυμία

Ίσως να με σώσει

Ίσως να με σκοτώσει

Ένα μελαγχολικό σφύριγμα που είναι το κλάμα καρδιάς που σπαράζει γύρω από το κολασμένο κύπελο στο ταβάνι του μυαλού μου.

Μια κουβέρτα από κατσαρίδες.

Σταματήστε αυτόν τον πόλεμο.

Τα πόδια μου είναι άδεια.

Δεν υπάρχει τίποτα να πω

Ακούστε τον ρυθμό της παράνοιας

 

 

*

 

- Εγώ φόνευσα τους Εβραίους, εγώ σκότωσα τους Κούρδους, εγώ βομβάρδισα τους Άραβες, εγώ γάμησα τα μικρά παιδιά όσο ικέτευαν για έλεος, δικά μου είναι τα φονικά πεδία, όλοι έφυγαν από το πάρτυ εξαιτίας μου, θα βγάλω τα γαμημένα μάτια σου και θα τα στείλω σ’ ένα κουτί στην μάνα σου και όταν πεθάνω θα μετενσαρκωθώ σαν παιδί σου μόνο 50 φορές χειρότερο και τρελλό, θα σου κάνω την ζωή κόλαση. ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΜΗΝ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ

-  Μην ανησυχείς

-  ΜΗΝ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ

-  Μην ανησυχείς. Εδώ είμαι.

-  Μην με κοιτάς

Γιατί είμαι πληγωμένη;

Είδα το Θεό σε όραμα

Θα έρθετε για να φύγετε

Ατσαλωθείτε

Γιατί θα γίνετε κομμάτια

Θα έρθετε για να φύγετε

Δείτε το φως της απελπισίας

Το βλέμμα της αγωνίας

Και θα οδηγηθείτε στο σκότος

Εάν υπάρξει έκρηξη

(θα υπάρξει έκρηξη)

Τα ονόματα των παραβατών θα ακούγονται από τις ταράτσες

Να φοβάστε τον Θεό

Και την κακοήθη του σύνοδο

Ψώρα στο δέρμα μου

Σε έξαψη η καρδιά μου

Χορεύουμε πάνω σε μια κουβέρτα κατσαρίδες

Αυτή η καταχθόνια κατάσταση πολιορκίας

Όλα αυτά θα έρθουν για να φύγουν

Όλες οι λέξεις της δυσώδους ανάσας μου

Θυμηθείτε το Φως και πιστέψτε στο Φως

Ο Χριστός είναι νεκρός

Και οι καλόγεροι έχουν πέσει σε έκσταση

Εμείς είμαστε

Που εκθρονίζουμε τους αρχηγούς μας

Και λιβάνια καίμε στον Baal

Ελάτε κοντά, ας συζητήσουμε μαζί

Η Λογική βρέθηκε στο βουνό που είναι το σπίτι του Κυρίου, στον ορίζοντα όπου η ψυχή αιώνια υποχωρεί

Το κεφάλι είναι άρρωστο, καρδιά κομματιασμένη

Σαθρό το έδαφος όπου η σοφία περπατά

Να αγκαλιάσουμε τα όμορφα ψέματα

Την πολύχρονη παράνοια των λογικών

Η διαστροφή αρχίζει

- Στις 4:48 όταν η λογική επιστρέφει για μία ώρα και 12 λεπτά έχω διαύγεια. Όταν περνάει έχω φύγει ξανά.

Ένα άχρηστο ανδρείκειλο, ένας αλλόκοτος ηλίθιος. Τώρα που είμαι εδώ μπορώ να δω τον εαυτό μου αλλά όταν έχω παρσυρθεί από τις άθλιες παραισθήσεις ευτυχίας, η μολυσμένη γοητεία της τεχνικής μαύρης μαγείας, δεν μπορώ να αγγίξω την ουσιώδη ύπαρξή μου.

Γιατί με πιστεύετε τότε και τώρα;

Θυμηθείτε το Φως και πιστέψτε στο Φως. Τίποτα δεν μετράει περισσότερο. Σταματήστε να κρίνετε από την εμφάνιση και δώστε μια δίκαιη απόφαση.

- Μην ανησυχείς. Θα γίνεις καλύτερα.

- Η δυσπιστία σου δεν γιατρεύει τίποτα. Μην με κοιτάς.

 

 

*

 

 

Ο φεγγίτης ανοίγει.

Ψυχρό Φως

Ένα τραπέζι δύο καρέκλες και καθόλου παράθυρα

Εγώ είμαι εδώ

Και εκεί είναι το σώμα μου

       Χορεύει πάνω στο γυαλί

Σε τυχαίους καιρούς δεν υπάρχουν ατυχήματα

Δεν έχεις επιλογή. Η επιλογή έρχεται μετά.

Κόψτε την γλώσσα μου.

Ξεριζώστε τα μαλλιά μου

Ακρωτηριάστε τα άκρα μου

Αλλά αφήστε την αγάπη μου

Θα προτιμούσα να χάσω τα πόδια μου

Να βγάλω τα δόντια μου

Να βγάλω τα μάτια μου

Παρά να χάσω την αγάπη μου

Αναλαμπή τρεμούλιασμα σκίσιμο κόψιμο στράγγισμα πίεση επάλειψη

σκίσιμο Αναλαμπή τρεμούλιασμα γρονθοκόπημα κάψιμο επιπλέω τρεμούλιασμα  επάλειψη τρεμούλιασμα γρονθοκόπημα αναλαμπή τρεμούλιασμα κάψιμο επάλειψη πίεση στράγγισμα γρονθοκόπημα τρεμούλιασμα επιπλέω κάψιμο αναλαμπή τρεμούλιασμα κάψιμο

        ποτέ δεν περάσει

Αναλαμπή τρεμούλιασμα σκίσιμο κόψιμο στράγγισμα πίεση επάλειψη

σκίσιμο Αναλαμπή τρεμούλιασμα γρονθοκόπημα κάψιμο επιπλέω τρεμούλιασμα  επάλειψη τρεμούλιασμα γρονθοκόπημα αναλαμπή τρεμούλιασμα κάψιμο επάλειψη πίεση στράγγισμα γρονθοκόπημα τρεμούλιασμα επιπλέω κάψιμο αναλαμπή τρεμούλιασμα κάψιμο

                          Τίποτα δεν διαρκεί

                                       (αλλά το Τίποτε)

Αναλαμπή τρεμούλιασμα σκίσιμο κόψιμο στράγγισμα πίεση επάλειψη

σκίσιμο Αναλαμπή τρεμούλιασμα γρονθοκόπημα κάψιμο επιπλέω τρεμούλιασμα  επάλειψη τρεμούλιασμα γρονθοκόπημα αναλαμπή τρεμούλιασμα κάψιμο επάλειψη πίεση στράγγισμα γρονθοκόπημα τρεμούλιασμα επιπλέω κάψιμο αναλαμπή τρεμούλιασμα κάψιμο

                                                                  Θύμα. Δράστης. Θεατής

Αναλαμπή τρεμούλιασμα σκίσιμο κόψιμο στράγγισμα πίεση επάλειψη

σκίσιμο Αναλαμπή τρεμούλιασμα γρονθοκόπημα κάψιμο επιπλέω τρεμούλιασμα  επάλειψη τρεμούλιασμα γρονθοκόπημα αναλαμπή τρεμούλιασμα κάψιμο επάλειψη πίεση στράγγισμα γρονθοκόπημα τρεμούλιασμα επιπλέω κάψιμο αναλαμπή τρεμούλιασμα κάψιμο

                                                                                                               Η Ήττα έρχεται τα πρωινά.

Αναλαμπή τρεμούλιασμα σκίσιμο κόψιμο στράγγισμα πίεση επάλειψη

σκίσιμο Αναλαμπή τρεμούλιασμα γρονθοκόπημα κάψιμο επιπλέω τρεμούλιασμα  επάλειψη τρεμούλιασμα γρονθοκόπημα αναλαμπή τρεμούλιασμα κάψιμο επάλειψη πίεση στράγγισμα γρονθοκόπημα τρεμούλιασμα επιπλέω κάψιμο αναλαμπή τρεμούλιασμα κάψιμο

                                                                                                                                                 Όμορφος πόνος μου

ψιθυρίζει       

πως

Υπάρχω

Αναλαμπή τρεμούλιασμα σκίσιμο κόψιμο στράγγισμα πίεση επάλειψη

σκίσιμο Αναλαμπή τρεμούλιασμα γρονθοκόπημα κάψιμο επιπλέω τρεμούλιασμα  επάλειψη τρεμούλιασμα γρονθοκόπημα αναλαμπή τρεμούλιασμα κάψιμο επάλειψη πίεση στράγγισμα γρονθοκόπημα τρεμούλιασμα επιπλέω κάψιμο αναλαμπή τρεμούλιασμα κάψιμο

μια πιο λογική ζωή αύριο

*

Η λογική βρέθηκε καταμεσής ενός σπασμού όπου η τρέλα είναι η καμμένη μορφή της διχοτομομημένης ψυχής.

Με γνωρίζω.

Με βλέπω.

Η ζωή μου παγιδευμένη σ’ έναν λογικό ιστό

Εξαρτημένου από έναν γιατρό που καταδικάζει την παράνοια

Στις 4:48

         Θα κοιμηθώ

Ήρθα σε σένα ελπίζοντας να γιατρευτώ.

Είσαι ο γιατρός μου, ο σωτήρας μου, ο παντοδύναμος κριτής μου, ο ιερέας μου, ο Θεός μου, ο χειρουργός της ψυχής μου.

Και εγώ ο προσηλυτιζόμενή σου στην λογική.

 

 

*

 

Να πετύχω στόχους και φιλοδοξίες

Να προσπεράσω τα εμπόδια και να υιοθετήσω ένα υψηλό πρότυπο

Να αυξήσω την αυτοπεποίθησή μου με την επιτυχημένη εξάσκηση του ταλέντου

Να ξεπεράσω τις αντιθέσεις

Να έχω έλεγχο και επιρροή πάνω στους άλλους

Να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου

Να υπερασπίζομαι την ψυχική μου υγεία

Να διεκδικήσω το Εγώ μου

Να προκαλώ την προσοχή

Να με βλέπουν και να με ακούνε

Να διεγείρω, να καταπλήσσω, να συναρπάζω, να σοκάρω, να προκαλώ μυστήριο, διασκέδαση ή να μαγεύω τους άλλους

Να είμαι ελεύθερη από κοινωνικές απαγορεύσεις

Να αντιστέκομαι στην πίεση και στο σφίξιμο

Να είμαι ανεξάρτητη και να δρω κατά βούληση

Να αψηφώ την συνήθεια

Να αποφεύγω την ντροπή

Να σβήσω την ταπείνωση αρχίζοντας πάλι να ζω

Να διατηρήσω τον αυτοσεβασμό μου

Να καταπιέσω τον φόβο μου

Να ξεπεράσω την αδυναμία μου

Να ανήκω

Να γίνω αποδεκτή

Να συνδεθώ με κάποιον και με ευχαρίστηση να δίνω και να δέχομαι

Να συζητώ με φιλικό τρόπο, να λέω ιστορίες, να ανταλάσσω συναισθήματα, ιδέες, μυστικά

Να επικοινωνώ, να συζητώ

Να γελώ και να κάνω αστεία

Να κερδίσω την εύνοια των επιθυμητών Άλλων

Να προσκολλούμαι και να παραμένω πιστή στους Άλλους

Να απολαμβάνω αισθησιακές εμπειρίες με τους ΄Σλλους

Να ταϊζω, να βοηθώ, να προστατεύω, να ανακουφίζω, να παρηγορώ, να υποστηρίζω, να περιποιούμαι ή να γιατρεύω

Να τρέφομαι, να βοηθούμαι, να προστατεύομαι, να ανακουφίζομαι, να παρηγοριέμαι, να υποστηρίζομαι, να με περιποιούνται ή να με γιατρεύων

Να σχηματίσω αμοιβαία, ισότιμη ευχάριστη, ανεχόμενη, συνεργάσιμη σχέση με τους  Άλλους

Να συγχωρεθώ

Να αγαπηθώ

Να ελευθερωθώ

- Είδες τα χειρότερα του εαυτού μου

- Ναι

- Εγώ δεν ξέρω τίποτα για σένα

- Όχι

- Αλλά σε συμπαθώ

Σιωπή

- Είσαι η τελευταία μου ελπίδα

Βαθιά Σιωπή

- Δεν έχεις ανάγκη από έναν φίλο. Χρειάζεσαι γιατρό

Βαθιά Σιωπή

- Κάνεις μεγάλο λάθος

Βαθιά Σιωπή

- Αλλά έχεις φίλους. Τι τους προσφέρεις για να σε υποστηρίζουν;

Βαθιά Σιωπή

- Τι τους προσφέρεις;

Σιωπή

- Έχουμε μία επαγγελματική σχέση. Νομίζω πως είναι καλή σχέση αλλά δεν παύει να είναι επαγγελματική

Σιωπή

- Νιώθω τον πόνο σου αλλά δεν μπορώ να κρατήσω την ζωή σου στα χέρια μου

Σιωπή

- Θα είσαι εντάξει. Είσαι δυνατή. Είμαι σίγουρος πως θα είσαι μια χαρά γιατί σε συμπαθώ και συνήθως δεν μπορείς να συμπαθήσεις κάποιον που δεν του αρέσει ο εαυτός του. Για τους ανθρώπους που φοβάμαι είναι εκείνοι που δεν συμπαθώ διότι μισούν τους εαυτούς τους τόσο πολύ που δεν αφήνουν κανέναν να τους πλησιάσει. Αλλά εσένα σε συμπαθώ. Θα μου λείψεις. Όμως γνωρίζω πως θα είσαι καλά.

Σιωπή

- Οι πιο πολλοί πελάτες μου, θέλουν να με σκοτώσουν. Όταν φεύγω κάθε μέρα από δω έχω την ανάγκη να πάω σπίτι, στην ερωμένη μου και να χαλαρώσω. Χρειάζομαι να βρίσκομαι με τους φίλους μου και να χαλαρώνω. Έχω ανάγκη να είμαι κοντά στους φίλους μου.

Σιωπή

- Μισώ αυτήν την γαμημένη δουλειά. Έχω ανάγκη από τους φίλους μου να έχουν σώας τα φρένας

Συγνώμη.

- Δεν φταίω εγώ

- Όχι. Δεν φταίς εσύ. Συγνώμη

Σιωπή

- Προσπαθούσα να εξηγήσω...

- Ξέρω. Θύμωσα επειδή κατάλαβα.

*

Παχαίνω

Στηρίζομαι

Σπρώχνομαι

Το σώμα μου αρνείται

Το σώμα μου διαλύεται

Δεν μπορώ να το φτάσω

Έχω προχωρήσει πέραν του σημείου αυτού

Πάντα θα έχεις ένα κομμάτι μου γιατί κράτησες την ζωή μου στα χέρια σου

Και αυτά τα σκληρά χέρια θα με αποτελειώσουν

Νόμιζα πως υπήρχε σιωπή μέχρι που όλα έγιναν σιωπηλά

Πως ενέπνευσες αυτόν τον πόνο;

Ποτέ δεν κατάλαβα

τι δεν έπρεπε να νιώθω

Σαν ένα πουλάκι στο φτερό ενός πρησμένου ουρανού

το μυαλό μου είναι σκισμένο από την αστραπή

καθώς πετάει πίσω από τον κεραυνό

Ο φεγγίτης ανοίγει

Ψυχρό Φως

Και Τίποτε

Τίποτε

Δεν βλέπω τίποτε

Τι είμαι;

              Το παιδί της άρνησης

Μπαινοβγαίνω από τον έναν θάλαμο μαρτυρίου στον άλλον

Μια άθλια επιτυχία από λάθη χωρίς συγχώρεση

Η απελπισία με προκαλεί να αυτοκτονήσω

Αγωνία για την οποία οι γιατροί δεν μπορούν θεραπεία να βρούν

Αλλά ούτε νοιάζονται να καταλάβουν

Ελπίζω ποτέ να μην καταλάβεις

Γιατί σε συμπαθώ

Σε συμπαθώ

Σε συμπαθώ

Ακίνητα μαύρα νερά

Τόσο βαθιά όσο το Πάντα

Τόσο παγωμένα όσο ο ουρανός

Τόσο ακίνητα όσο η καρδιά θα είναι όταν φύγεις

Θα παγώσω στην Κόλαση

Φυσικά σε αγαπώ γιατί μου έσωσες την ζωή

Πόσο εύχομαι να μην το είχες κάνει

Εύχομαι να μην το είχες κάνει

Πόσο εύχομαι να με είχες αφήσει ήσυχη

Ασπρόμαυρη ταινία από ναι ή όχι ναι ή όχι ναι ή όχι ναι ή όχι ναι ή όχι

Πάντα σε αγαπούσα

Ακόμα κι όταν σε μισούσα

Τι είμαι;

            Είμαι ο πατέρας μου

Ω όχι όχι όχι

Ο φεγγίτης ανοίγει

Ψυχρό Φως

Η Ρήξη αρχίζει

Δεν ξέρω πιά που να κοιτάξω

Κουράστηκα στο πλήθος να ψάχνω

Τηλεπάθεια και ελπίδα

Παρακολουθώ τ’ αστέρια

Προφητεύω το παρελθόν

Και αλλάζω τον κόσμο με μια ασημένια έκλειψη

Το μόνο τελειωτικό είναι η καταστροφή

Όλοι θα εξαφανιστούμε

Προσπαθώντας να αφήσουμε ένα σημάδι πιο μόνιμο από το δικό μου

Δεν έχω επιχειρήσει ξανά να σκοτώσω τον εαυτό μου γι’ αυτό μην κοιτάτε για προηγούμενα επεισόδεια.

Ότι συνέβη πριν ήταν απλά η αρχή

Ένας κυκλικός φόβος

Που δεν είναι το φεγγάρι. Η γη είναι

Μια επανάσταση

Θεέ μου, Θεέ μου τι θα κάνω;

Το μόνο που γνωρίζω είναι χιόνι και μαύρη απελπισία

Κανέναν δεν έχω που μπορώ να στραφώ

Ένας μάταιος θνητός σπασμός

Η εναλλακτική λύση στον φόνο

Σας παρακαλώ μην με κόψετε για να μάθετε από τι πέθανα

Θα σας πω πως πέθανα

Εκατό χάπια Lofepramine,45 Zopiclone, 25Temazepam, and 20 Melleril

Ό,τι είχα

το κατάπια

μετά έκοψα τους καρπούς μου και κρεμάστηκα

Έγινε

         Ιδού ο Άφυλος της ευνουχισμένης σκέψης

Κρανίο χωρίς τραύματα

Η σύλληψη

Η έκσταση

Η Ρήξη

        Μιας ψυχής

Μια μονοφωνική συμφωνία

Ζεστό σκοτάδι

Τα μάτια μου μουσκεύει

Δεν έχω αμαρτήσει

Αυτή είναι η αρρώστεια της επιθυμίας να γίνεις σπουδαίος

Η ζωτική ανάγκη για την οποία θα μπορούσα να πεθάνω

               Να αγαπηθώ

Πεθαίνω για κάποιον που δεν νοιάζεται

Πεθαίνω για κάποιον που δεν γνωρίζω

               Με κάνεις κομμάτια

Μίλα

Μίλα

Μίλα

                Δέκα μέτρα  αποτυχίας

                μη με κοιτάς

Η τελική μου Στάση

                Κανείς δεν μιλά

Με επαληθεύουν

Γίνονται μάρτυρες

Με Βλέπουν

Με αγαπάνε

                 Η τελική μου υποταγή

                 Η τελευταία μου ήττα

Τα κοτόπουλα ακόμα χορεύουν

Τα κοτόπουλα δεν σταματούν

                 Πιστεύω ότι πιστεύεις για μένα

                 Όσα ήθελα εγώ να πιστεύεις

Η τελευταία εποχή

Ο τερματισμός

                  Να προσέχεις την μάσκα σου

                  Να προσέχεις την μάσκα σου

Μαύρο χιόνι πέφτει

Στον θάνατο θα με κρατήσεις

                  Ποτέ ελεύθερη

Ποτέ δεν είχα την επιθυμία να πεθάνω

Ή να αυτοκτονήσω

Παρακολούθησε με καθώς αφανίζομαι

Κοίτα με

                  Αφανίζομαι

Κοίτα με

Κοίτα με

                  Κοίτα

*

 

 

Εγώ είμαι εκείνη που ποτέ δεν αντάμωσα, το πρόσωπό της τυπωμένο στου μυαλού την πιο κρυφή πτυχή.

Παρακαλώ ανεβάστε την αυλαία.

Τέλος

Σάρα Κέιν - 4:48 ψύχωση

Σάρα Κέιν I

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.

Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,

Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,

Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,

Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ” αρέσουν τα παπούτσια σου,

Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,

Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,

Και να σου φιλάω τα πόδια σου,

Και να σου κρατάω το χέρι σου,

Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,

Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,

Και να γελάω με την παράνοια σου,

Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,

και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,

και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,

Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,

Και να σ” αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,

Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,

Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,

Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ” αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.

Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.

Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,

Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,

Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,

Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,

Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,

Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,

Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,

Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,

Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,

Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,

Και να παρακαλάω να σ” ήξερα μια ζωή.

Και ν” ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,

Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,

Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,

Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,

Και να σ” αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,

Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,

Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,

Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,

Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,

Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,

Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,

Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,

Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,

Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,

Και ν” αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ” το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,

Και ν” αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,

Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ” αγαπούσε,

Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,

Και να σ” αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,

Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,

Και να μη σ” αφήνω να σηκωθείς απ” το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,

Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,

Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,

Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,

Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,

Και να θέλω ότι θέλεις,

Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,

Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,

Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο

Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω

Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,

Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ” ζωή σου,

Και να ξεχνάω ποιος είμαι,

Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,

Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο

Τον ακάθεκτο

Τον ακατάλυτο

Τον ακατάσβεστο

Τον μεταρσιωτικό

Τον ψυχαναληπτικό

Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,

ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Σάρα Κέιν - Λαχταρώ

Άτιτλο

Αν δεν ήταν τα χέρια σου να σφίγγουν, αν δεν ήταν τα πόδια σου να τρέχουν, αν δεν ήταν ο λαιμός σου να τεντώνει, το στήθος σου να λαφάζει, τα μάτια σου γλαρά στον ίλιγγο, τα χείλη σου κρατήρας μισάνοιχτος, σμιχτά τα φρύδια, ιδρωμένο το μέτωπο, αν δεν ήταν να 'ρχεται η κοιλιά σου κύματα κύματα κύματα και να ζητάει το ύψος, η ράχη σου να σφαδάζει, το μικρό δάχτυλο του ποδιού σου λιγωμένο, τα νύχια σου να συμμετέχουν, δε θα μπορούσα ποτέ ν' ανέβω σε τέτοιες κορφές, να ταρακουνηθώ απ' τους σπασμούς των άστρων, βεγγαλικά που τυφλώνουν, κεραυνοί που φωτίζουν για μια στιγμή το στερέωμα καθώς αρχίζει η πτώση γέρνοντας να κοιμηθώ πάνω στα σύννεφα που απαλά με κατεβάζουν στο όνειρο της θάλασσας, στα γαλάζια λιβάδια των δελφινιών που με συνοδεύουν στους διάφανους βυθούς, στην ευδαιμονία της πληρότητας.

Μάριος Χάκκας, Θαλασσινά Ιντερμέτζα I 

Μπουκόφσκι III

Πόσα από τα κύτταρα του εγκεφάλου μου δεν έχουν καταστραφεί από

το αλκοόλ

κι εγώ κάθομαι τώρα εδώ και πίνω

όλοι οι σύντροφοί μου στο ποτό πεθαμένοι,

ξύνω την κοιλιά μου και ονειρεύομαι το

άλμπατρος.

πίνω μόνος τώρα.

πίνω με τον εαυτό μου και για τον εαυτό μου.

πίνω για τη ζωή μου και για τον θάνατό μου.

η δίψα μου ακόμα δεν ικανοποιήθηκε.

ανάβω ένα τσιγάρο ακόμη, γυρίζω αργά

το μπουκάλι, το

θαυμάζω.

όμορφη παρέα.

χρόνια έτσι.

τι άλλο θα μπορούσα να είχα κάνει

και να το κάνω τόσο καλά;

έχω πιει περισσότερο από τους πρώτους

εκατό ανθρώπους που θα συναντήσεις

στον δρόμο

ή θα δεις στο τρελάδικο.

ξύνω την κοιλιά μου και ονειρεύομαι το

άλμπατρος.

ανήκω πια στους μεγαλύτερους πότες

των αιώνων.

με έχουν επιλέξει.

σταματάω τώρα, σηκώνω το μπουκάλι, καταπίνω μια

μεγάλη γουλιά.

μου είναι αδύνατον να σκεφτώ ότι

κάποιοι έχουν στ’ αλήθεια σταματήσει και

γίνανε νηφάλιοι

πολίτες.

με στεναχωρεί.

είναι στεγνοί, βαρετοί, ασφαλείς.

ξύνω την κοιλιά μου και ονειρεύομαι το

άλμπατρος.

το δωμάτιο αυτό είναι γεμάτο από μένα κι εγώ είμαι

γεμάτος.

πίνω αυτό εδώ για όλους εσάς

και για μένα.

είναι περασμένα μεσάνυχτα τώρα κι ένας μοναχικός

σκύλος ουρλιάζει μες στη

νύχτα.

κι είμαι τόσο νέος όσο κι η φωτιά που ακόμα

καίει

τώρα.

Απόψε

Μπουκόφσκι II

Είναι πλάι μου: ένα κουβάρι

Μπορώ να νιώσω το τεράστιο, άδειο, βουνό

του κεφαλιού της.

Είναι ζωντανή˙ χασμουριέται,

ξύνει τη μύτη της,

τραβά τα σκεπάσματα.

Σε λίγο θα την καληνυχτίσω μ΄ένα φιλί

και θα κοιμηθούμε.

Πέρα, μακριά, είναι η Σκοτία

και κάτω απ’ τη γη

τρέχουν οι τυφλοπόντικες.

Ακούω μέσα στο σκοτάδι μηχανές,

κι από τον ουρανό ένα κατάλευκο χέρι

μας γνέφει:

καληνύχτα, γλυκιά μου, καληνύχτα.

συλλογή, Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ΄την κόλαση

Μπουκόφσκι I

Νιώθω σαν κόνσερβα με σαρδέλες, είπε.

Νιώθω σαν κόνσερβα με σαρδέλες, είπε.

Νιώθω σαν έμπλαστρο, είπα.

Νιώθω σαν σάντουιτς με τόνο, είπε.

Νιώθω σαν τομάτα κομμένη σε φέτες, είπα.

Νιώθω σαν νάʼρχεται βροχή, είπε.

Νιώθω σαν να σταμάτησε το ρολόι, είπα.

Νιώθω σαν η πόρτα νάʼναι ξεκλείδωτη, είπε.

Νιώθω σαν ένας ελέφαντας να μπαίνει μέσα, είπα.

Νιώθω σαν να πρέπει να πληρώσουμε το νοίκι, είπε.

Νιώθω σαν να πρέπει να βρούμε καμιά δουλειά, είπα.

Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπε.

Νιώθω σαν να μη θέλω να δουλέψω, είπα.

Νιώθω σαν να μη νοιάζεσαι για μένα, είπε.

Νιώθω σαν να πρέπει να κάνουμε έρωτα, είπα.

Νιώθω σαν να παρακάνουμε έρωτα, είπε.

Νιώθω σαν να πρέπει να κάνουμε περισσότερο έρωτα, είπα.

Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπε.

Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπα.

Νιώθω σαν να θέλω ένα ποτό, είπε.

Νιώθω σαν να θέλω λίγο ουίσκι, είπα.

Νιώθω σαν να καταλήγουμε σε κρασί, είπε.

Νιώθω σαν ναʼχεις δίκιο, είπα.

Νιώθω σαν να παραδίνομαι, είπε.

Νιώθω σαν να χρειάζομαι ένα μπάνιο, είπα.

Νιώθω σαν να χρειάζεσαι ένα μπάνιο, είπε.

Νιώθω σαν να πρέπει να σαπουνίσεις την πλάτη μου, είπα.

Νιώθω σαν να μην μʼαγαπάς, είπε.

Νιώθω σαν να σʼαγαπώ, είπα.

Νιώθω αυτό το πράγμα μέσα μου τώρα, είπε.

Νιώθω αυτό το πράγμα μέσα σου κι εγώ, είπα.

Νιώθω σαν να σʼαγαπώ τώρα, είπε.

Νιώθω σαν να σʼαγαπώ εγώ πιο πολύ απʼό,τι εσύ εμένα, είπα.

Νιώθω υπέροχα, είπε. Νιώθω σαν να θέλω να ουρλιάξω.

Νιώθω σαν να θέλω να συνεχίσω για πάντα, είπα.

Νιώθω σαν να μπορείς, είπε.

Νιώθω, είπα.

Νιώθω, είπε.

Άνδρας και γυναίκα στο κρεβάτι στις 10 μμ

Playlist

Περί αναγραμματισμών

ΝΚ ΤΚΤΡΤΚΡΜΤΣ ΠΚΝΤΧΥ ΚΚΤ ΝΚ ΜΝΝ ΚΝΝΚΜΤΣ ΠΧΥΘΜΝΚ. ΝΚ ΘΜΛΜΤΣ ΚΠΧ ΠΚΝΤΚ ΝΚ ΦΥΛΜΤΣ ΚΚΤ ΝΚ ΜΤΣΚΤ ΤΧΣΧ ΔΜΜΜΝΧΣ. ΤΧ ΜΥΚΛΧ ΣΧΥ ΝΚ ΛΜΜΤΡΜΤ ΜΜ ΜΝΧΧΜΣ. ΝΚ ΠΚΤΡΝΜΤΣ ΚΠΧΦΚΣΜΤΣ ΧΧΤ ΜΜ ΛΝΔΜΧΝΚ ΜΣΜΝΚ ΚΛΛΚ ΤΧΥΣ ΚΛΛΧΥΣ. ΝΚ ΥΠΚΡΧΜΤΣ ΛΤΚ ΝΚ ΡΧΥΝ ΧΤ ΚΛΛΧΤ. ΚΥΤΧ ΜΤΣΚΤ. ΜΤΚ ΠΚΤΜΡΤΤΣΚ, ΜΝΚΣ ΝΧΣΧΚΧΜΧΣ. ΝΚ ΣΤΝΡΤΡΧΥΝ ΧΤ ΚΛΛΧΤ ΤΝ ΡΔΝ ΤΧΥΣ ΠΚΝΔ ΣΧΥ. ΜΣΥ ΚΠΛΔΣ ΠΚΡΚΤΝΡΝΤΝΣ, ΝΚ ΡΜΤΣ ΣΤΧ ΜΥΚΛΧ ΣΧΥ. ΔΜΤΛΧΣ; ΚΚΤ ΝΚ ΜΠΤΔΤΔΚΜΤΣ ΠΚΝΤΚ ΝΚ ΜΤΣΚΤ ΜΧΝΧΣ ΣΧΥ. ΚΚΤ ΧΤ ΚΛΛΧΤ ΝΚ ΤΧ ΜΜΤΚΦΡΚΡΧΥΝ ΚΥΤΧ ΣΚΝ ΜΡΛΚΣΤΧΜΚΝΤΚ, ΣΚΝ ΚΛΚΠΝ ΛΤΚ ΤΝ ΛΥΜΝΚΣΤΤΚΉ, ΚΛΚΠΝ ΛΤΚ ΤΚ ΦΤΦΛΤΚ, ΛΤΚ ΤΧΝ ΧΛΥΜΠΤΚΚΧ. ΚΚΝΜΤΣ ΝΚ ΜΝΝ ΚΚΤΚΛΚΦΚΤΝΜΤ ΤΤΠΧΤΚ. ΝΚ ΦΧΡΚΣ ΤΝ ΜΚΣΚΚ ΣΧΥ ΤΧΣΚ ΧΡΧΝΤΚ ΠΧΥ ΝΚ ΜΧΜΤ ΛΤΝΜΤ ΜΝΚ ΜΜ ΤΧ ΔΜΡΜΚ ΣΧΥ. ΚΛΛΚ ΧΤ ΦΛΜΦΜΣ ΣΧΥ ΝΚ ΣΜ ΦΚΛΧΥΡΤΡΧΥΝ. ΚΚΤ ΨΚΦΝΤΚΚ ΣΤΚ ΜΤΚΧΣΤΜΝΝΤΚ ΣΧΥ, ΝΚ ΦΔΤΤΡΜΤΚΤ Χ ΚΧΣΜΧΣ ΣΧΥ. ΚΚΤ ΤΚΥΤΧΧΡΧΝΚ ΝΚ ΣΚΧΤΜΤΝΤΚΡΧΥΝ ΤΚ ΠΚΝΤΚ. ΛΤΚΤΤ ΜΡΔΤΜΥΤΝΚΜΣ ΛΤΚ ΠΡΔΤΝ ΚΚΤ ΤΜΛΜΥΤΚΤΚ ΦΧΡΚ. ΜΝΚ ΔΜΚΚΜΨΚΧΡΧΝΧ ΚΧΡΤΤΣΤ. ΝΚ ΦΤΔΝΜΤΣ ΚΚΤΤ ΠΧΥ ΔΜΝ ΜΠΧΡΜΤΣ ΝΚ ΔΤΚΧΜΤΡΤΣΤΜΤΣ. ΚΚΤ ΝΚ ΣΤΧΚΤΝΜΣΚΤ ΤΧΝ ΜΚΥΤΧ ΣΧΥ ΛΤΚΤΤ ΜΤΝΚΤ ΜΝΚ ΠΚΤΔΤ. ΜΝΚ ΚΧΡΤΤΣΤ ΠΧΥ ΣΜ ΜΡΔΤΜΥΤΝΚΜ ΤΧ ΤΔΤΧ ΚΚΤ ΠΜΡΤΣΣΧΤΜΡΧ. ΚΚΤ ΠΧΥ ΤΝΝ ΠΚΛΔΜΚΡΚ ΣΧΥ ΤΝ ΜΜΤΜΦΡΚΣΜ ΣΚΝ ΚΠΧΡΡΤΨΝ. ΚΚΤ ΠΧΥ ΜΣΥ, ΚΝΤΚΚΝΧΣ ΝΚ ΔΜΤΣ ΠΜΡΚ ΚΠΧ ΤΝ ΜΥΤΝ ΣΧΥ, ΤΝ ΦΥΛΝ ΤΝΣ ΤΝ ΜΜΤΜΦΡΚΣΜΣ ΣΚΝ ΚΠΧΡΡΤΨΝ. ΚΚΤ ΝΚ ΣΥΝΜΧΤΡΜΤΣ ΝΚ ΥΠΚΡΧΜΤΣ ΛΤΚ ΤΧΥΣ ΚΛΛΧΥΣ. ΣΤΧΛΤΡΧΝΤΚΣ ΤΧΥΣ ΔΤΚΧΥΣ ΣΧΥ ΚΧΣΜΧΥΣ ΜΜ ΚΚΤΤ ΠΧΥ ΜΧΜΤΣ ΔΜΤ, ΜΧΜΤΣ ΚΛΛΤΨΜΤ, ΜΧΜΤΣ ΚΚΧΥΣΜΤ, ΜΧΜΤΣ ΔΜΤ, ΜΧΜΤΣ ΛΜΥΤΜΤ. ΚΚΤ ΔΜΚΚΠΜΝΤΜ ΧΛΧΚΛΝΡΚ ΧΡΧΝΤΚ ΜΜΤΚ ΝΚ ΜΤΣΚΤ ΜΡΔΤΜΥΜΜΝΧΣ ΜΜ ΜΤΚ ΥΠΜΡΧΧΝ ΛΥΝΚΤΚΚ ΤΡΤΚΝΤΚΜΝΧΣ ΜΤΔΝ ΠΛΜΧΝ. ΜΜ ΚΚΠΧΤΧ ΠΜΡΤΜΡΛΧ ΜΚΛΤΚΧ ΤΡΧΠΧ ΝΚ ΜΡΧΜΣΤΜ ΚΧΝΤΚ. ΝΚ ΨΜΠΜΡΝΚΜΤ Ν ΠΡΚΛΜΚΤΤΚΧΤΝΤΚ ΤΝ ΦΚΝΤΚΣΤΚ. ΚΚΤ ΝΚ ΣΥΝΜΧΤΡΜΤΣ ΝΚ ΜΤΣΚΤ ΜΡΜΚΤΧ ΤΔΝ ΜΠΤΛΧΛΔΝ ΣΧΥ. ΤΧΥ ΜΥΚΛΧΥ ΣΧΥ. ΤΔΝ ΜΝΧΧΔΝ ΣΧΥ. ΚΚΤ ΝΚ ΣΚΜΦΤΜΣΚΤ ΤΚ ΚΠΛΚ ΠΡΚΛΜΚΤΚ ΠΧΥ ΔΜΝ ΜΠΧΡΜΤΣ ΝΚ ΚΚΝΜΤΣ. ΠΧΥ ΔΜΝ ΣΜ ΚΦΝΝΜΤ ΤΧ ΜΥΚΛΧ ΣΧΥ ΝΚ ΚΚΝΜΤΣ. ΝΚ ΤΝΣ ΚΡΚΤΚΣ ΤΧ ΧΜΡΤ ΣΤΧ ΔΡΧΜΧ. ΝΚ ΣΜ ΠΚΡΜΤ ΜΝΚ ΤΝΛΜΦΔΝΧ ΤΝ ΝΥΧΤΚ. ΚΚΤ Ν ΜΧΝΝ ΔΤΜΨΧΔΧΣ ΣΤΧ ΜΥΚΛΧ ΣΧΥ ΝΚ ΜΤΝΚΤ Ν ΦΥΛΝ. Ν ΜΨΚΦΚΝΤΣΝ. ΜΤΤΜ ΜΚΡΤ. ΜΤΤΜ ΜΧΝΧΣ. ΚΚΤ ΚΥΤΧ ΠΧΥ ΝΚ ΣΜ ΠΛΝΛΔΝΜΤ ΠΤΧ ΠΧΛΥ ΜΤΝΚΤ Χ ΠΧΝΧΣ ΠΧΥ ΤΝΣ ΠΡΧΚΚΛΜΤΣ. ΛΤΚΤΤ ΚΤ ΜΚΜΤΝΝ ΤΚ ΚΠΛΚ ΠΡΚΛΜΚΤΚ ΘΜΛΜΤ. ΚΚΤ ΣΤΧ ΤΜΛΧΣ Ν ΚΠΧΦΚΣΝ ΜΤΝΚΤ ΔΤΚΝ ΣΧΥ; ΚΚΤ ΔΜΝ ΜΠΧΡΜΤΣ ΝΚ ΠΚΡΜΤΣ ΤΝ ΜΧΝΚΔΤΚΝ ΚΠΧΦΚΣΝ ΠΧΥ ΘΜΛΜΤΣ. ΛΤΚΤΤ ΜΤΣΚΤ ΚΥΤΧΣ. ΛΤΚΤΤ ΔΜΝ ΜΠΧΡΜΤΣ ΝΚ ΚΝΤΜΧΜΤΣ ΧΤΤ ΘΚ ΠΛΝΛΔΣΜΤΣ ΧΛΧΥΣ ΤΧΥ ΚΛΛΧΥΣ. ΚΚΤ ΚΚΤΚΛΝΛΜΤΣ ΝΚ ΠΛΝΛΔΝΜΤΣ ΜΚΜΤΝΝ ΠΧΥ ΜΜΤΡΚΜΤ ΠΜΡΤΣΣΧΤΜΡΧ. ΣΜ ΚΛΚΠΔ.

Περιπλανώμενος

Σπίτι σου δεν είναι εκεί που γεννήθηκες. Σπίτι σου είναι εκεί όπου όλες οι προσπάθειές σου να δραπετεύσεις σταματούν.

Από την πλευρά μου δεν ταξιδεύω για να πάω κάπου, αλλά απλώς για να πάω. Ταξιδεύω για χάρη του ταξιδιού. Το σπουδαίο είναι να κινείσαι!

Χρωστάμε ενός λεπτού κραυγή, για κάθε στιγμή που σιωπήσαμε.

Έχω χαρακτηριστεί σουρεαλίστρια, αλλά δεν είμαι. Ποτέ δε ζωγράφισα τα όνειρά μου. Ζωγράφισα την πραγματικότητά μου. Όλοι οι πίνακές μου, κουβαλούν το μήνυμα του πόνου. Πίνω για να πνίξω τους πόνους μου αλλά αυτοί έμαθαν να κολυμπάνε.

Η ομορφιά του έρωτα δε βρίσκεται στην αιωνιότητα, βρίσκεται στην προσωρινότητα.

Για εμάς τους εφήμερους θνητούς, η μόνη αιωνιότητα είναι η στιγμή, και είναι προτιμότερο να την πιείς παρά να την κλάψεις.

Ο έρωτας έχει κάτι το τόσο χαρακτηριστικό, που δεν μπορούμε να το κρύψουμε όταν υπάρχει ούτε να τον προσποιηθούμε όταν δεν υπάρχει.

Μπορούμε να εφεύρουμε ρήματα; Θέλω να σου πω ένα: Εγώ σε ουρανώ. Έτσι τα φτερά μου θα απλωθούν τεράστια, για να σε αγαπώ άπειρα.

Ομορφιά και θλίψη

Μια μέρα η Οτόκο, γράφοντας ένα γράμμα, άνοιξε το ιαπωνικό λεξικό και το πρώτο πράγμα στο οποίο έπεσαν τα μάτια της στη σελίδα ήταν το ιδεόγραμμα της λέξης «σκέπτομαι». Στα ιαπωνικά ο χαρακτήρας της λέξης «σκέπτομαι» έχει και το νόημα του «λαχταρώ», όπως και αυτήν του «δεν μπορώ να ξεχάσω», και επίσης το νόημα του «θλίβομαι», και καθώς τα μάτια της Οτόκο περιπλανιόντουσαν πάνω στις διαφορετικές του έννοιες η καρδιά της σφίχτηκε. Δεν ήταν πια ικανή ούτε για ένα τόσο απλό πράγμα όσο το ν’ ανοίξει και να συμβουλευτεί ένα λεξικό. Η Οτόκο πήρε το λεξικό εκείνο από φόβο και δεν τόλμησε να το ξαναπιάσει στα χέρια της. Ο Όκι βρισκόταν ακόμα και στο λεξικό της ιαπωνικής γλώσσας. Αμέτρητες λέξεις εκεί μέσα ήταν πολύ πιθανό, άθελά της, να την έκαναν να σκεφτεί εκείνον. Το να συσχετίζει ό,τι έβλεπε και ό,τι άκουγε με τον Όκι ήταν συνώνυμο για την Οτόκο με την ίδια τη ζωή. Η συνείδηση του κορμιού της ήταν αξεδιάλυτη από τη μνήμη του έρωτα του Όκι γι’ αυτό.

Γιασουνάρι Καουμπάτα

Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού

Για τη γέννησή του:

«Δεν θυμάμαι. Μάλλον συνέβη κατά τη διάρκεια ενός απ’ τα blackouts μου».

Για τη φιλοσοφία του περί ζωής:

«Πιστεύω σε μια μακρά, παρατεταμένη διαταραχή των αισθήσεων, με σκοπό να κατακτήσω το άγνωστο».

Για τα ναρκωτικά:

«Δοκίμαζα τα όρια της πραγματικότητας. Ήμουν περίεργος να δω τι θα συμβεί. Αυτό ήταν όλο: περιέργεια».

Για το ποτό:

«Το να είσαι μεθυσμένος είναι μια καλή μεταμφίεση. Πίνω για να μπορώ να μιλάω στους μαλάκες. Αυτοί περιλαμβάνουν και τον εαυτό μου».

Για την επανάσταση:

«Αν κάνεις ειρήνη με την εξουσία, γίνεσαι εξουσία».

Για τη θέση του στην ιστορία:

«Βλέπω τον εαυτό μου σαν έναν κομήτη, έναν διάττοντα αστέρα. Όλοι σταματάνε, το δείχνουν και λένε Α, κοίτα αυτό! Και ξαφνικά εξαφανίζομαι και δε θα δουν ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο».

Περιγράφοντας τους Doors:

«Σκεφτείτε μας σαν ερωτικούς πολιτικούς».

Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού

Αν γινόταν να διαγράψεις όσα έζησες θα το έκανες; Ή μάλλον, αν σου δινόταν η ευκαιρία να διαγράψεις επιλεκτικά μνήμες σου; Ή πρόσωπα; Αν ξαφνικά είχες την ικανότητα να ξεχάσεις;

Πόσες φορές δεν έχεις σκεφτεί κάτι τέτοιο; Γιατί να πονάς τόσο; Γιατί οι αναμνήσεις να στριφογυρίζουν στο μυαλό σου και να σου απαγορεύουν να προχωρήσεις; Πώς θα καταφέρεις να αποβάλεις εικόνες, μυρωδιές, στιγμές, να τα κλείσεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και να αφεθείς σε κάτι νέο;

Προς μεγάλη του έκπληξη ο Τζόελ ανακαλύπτει πως η φίλη του Kλέμενταϊν έκανε ακριβώς αυτό. Ύστερα από έντονη συναισθηματική φόρτιση και αρνητικά συναισθήματα, παρασυρόμενη από τον αυθορμητισμό της έσβησε τις αναμνήσεις της σχέσης τους από την μνήμη της. Αδυνατώντας να συλληφθεί την πράξη της, για να γλιτώσει από τον πόνο, γεμάτος θυμό και απόγνωση αποφασίζει να πράξει το ίδιο. Όμως, καθώς ξεκινά η διαδικασία και οι αναμνήσεις του Τζόελ αρχίζουν να εξαφανίζονται, αυτός ανακαλύπτει και πάλι την αγάπη του για την Κλεμεντάιν.

Μέσα από ένα υπέροχο σουρεαλιστικό τοπίο, τον βλέπουμε να ξαναζεί τις στιγμές μαζί της και μέσα από τα μικρά γεγονότα της καθημερινότητας να συνειδητοποιεί πόσο την αγαπάει, ότι δεν είναι εύκολο να την αποχωριστεί. Γιατί τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις έχουν γίνει ένα με το υποσυνείδητό του και έχουν διαμορφώσει την ταυτότητά του. Ακόμα και τα αρνητικά της, οι άσχημες στιγμές τους συνθέτουν το παζλ της κοινής τους πορείας, αλλά και αποτελούν κομμάτια σύνδεσής τους, κομμάτια της αγάπης τους. Πασχίζοντας ενώ είναι ήδη ναρκωμένος να κρατήσει τις αναμνήσεις του, αλλά και στο τέλος που καταφέρνει να ξανασυναντήσει υπό άλλες συνθήκες και όρους, να πλησιάσει και να ερωτευτεί πάλι τον ίδιο άνθρωπο -παρά το γεγονός ότι έχουν υποστεί και οι δύο τη διαδικασία αυτή- αποδεικνύει ότι τα συναισθήματα είναι τόσο ισχυρά, η αγάπη, οι στιγμές, οι αναμνήσεις, η έλξη, το δέσιμο δεν μπορούν να χαθούν έτσι απλά. Και η ταινία κλείνει με έναν υπέροχο διάλογο:

- I can't see anything that I don't like about you.

- But you will! But you will. You know, you will think of things. And I'll get bored with you and feel trapped because that's what happens with me.

- Okay.

- ... Okay.

Γιατί απλά δεν πειράζει. Ακόμα κι αν γνωρίζουν πως ίσως δεν τα καταφέρουν, θέλουν να το ζήσουν. Ήταν η ιστορία τους. Είναι η ιστορία τους. Με τα ψεγάδια της.

Καμύ

Όταν κοιτάζω τη ζωή μου και το μυστικό της χρώμα, νιώθω μέσα μου να με συγκλονίζουν τα δάκρυα. 

Είμαι αυτά τα χείλη που φίλησα, όσο κι εκείνες οι νύχτες του «σπιτιού μπροστά στον κόσμο».

Είμαι αυτό το φτωχό παιδί, όσο και τούτο το πάθος για ζωή και φιλοδοξία που με συνεπαίρνει κάποιες στιγμές.

Πρέπει να έχουμε νιώσει ένα έρωτα – έναν μεγάλο έρωτα στη ζωή μας, γιατί αυτό αποτελεί άλλοθι για τις αδικαιολόγητες απελπισίες που μας καταβάλλουν.

Συννεφιασμένος ουρανός τον Αύγουστο.

Καυτές πνοές αέρα. Μαύρα σύννεφα.

Στα ανατολικά όμως, μια γαλάζια λωρίδα, λεπτή, διάφανη.

Αδύνατο να την κοιτάξεις.

Η παρουσία της ενοχλεί τα μάτια και την ψυχή.

Κι αυτό γιατί η ομορφιά είναι ανυπόφορη.

Μας απελπίζει, αιωνιότητα μιας στιγμής που θα θέλαμε, απεναντίας, να κρατήσει για πάντα.

Αλμπέρ Καμύ, Σημειωματάρια 

Ορθολογική αισιοδοξία

Πάνω στο γραφείο που κάθοµαι τώρα υπάρχουν δύο αντικείµενα µε το ίδιο περίπου µέγεθος και σχήµα. Το ένα είναι ένα ασύρµατο ποντίκι υπολογιστή, το άλλο ένας χειροπέλεκυς από τη Μέση Εποχή του Λίθου, ηλικίας µισού εκατοµµυρίου ετών.

Έχουν σχεδιαστεί και τα δύο έτσι ώστε να ταιριάζουν στην ανθρώπινη παλάµη, να ανταποκρίνονται στους περιορισµούς που θέτει η χρήση τους από ανθρώπινα όντα. Ανάµεσά τους όµως υπάρχουν και τεράστιες διαφορές.

Το πρώτο αντικείµενο είναι µια σύνθετη κατασκευή από πολλά υλικά, έχει περίπλοκο εσωτερικό σχέδιο και συµπυκνώνει ποικίλους τοµείς γνώσης.

Το δεύτερο αποτελείται αποκλειστικά από ένα υλικό και αντιπροσωπεύει τη δεξιοτεχνία ενός και µόνο ατόµου.

Οι διαφορές τους αποκαλύπτουν την τεράστια απόσταση που χωρίζει την εµπειρία του σύγχρονου ανθρώπου από την εµπειρία των ανθρώπων που ζούσαν πριν από µισό εκατοµµύριο χρόνια. 

Ποιο είναι λοιπόν το στοιχείο που επιτρέπει στα ανθρώπινα όντα να αλλάζουν διαρκώς τη ζωή τους µε τόσο θυελλώδη τρόπο; ∆εν είναι ότι µεταβάλλεται η ανθρώπινη φύση. Όπως το χέρι που κρατούσε τον χειροπέλεκυ είχε το ίδιο σχήµα µε το χέρι που κρατάει το ποντίκι, έτσι οι άνθρωποι τείνουν πάντα να αναζητούν την τροφή τους, να επιθυµούν το σεξ, να φροντίζουν τα παιδιά τους, να ανταγωνίζονται µεταξύ τους για το κοινωνικό στάτους και να αποφεύγουν τον πόνο ακριβώς όπως κάθε άλλο ζώο.

Αλλά και πολλά από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου είδους παραµένουν αµετάβλητα. Και στο άλλο άκρο της Γης να ταξιδέψει κανείς, θα συναντήσει το τραγούδι, το χαµόγελο, την οµιλία, την ερωτική ζήλια και την αίσθηση του χιούµορ – γνωρίσµατα από τα οποία κανένα δεν είναι ίδιο σε έναν χιµπατζή.

Αν ήταν εφικτό το ταξίδι στο παρελθόν, δεν θα δυσκολευόµασταν να συναισθανθούµε τα κίνητρα του Σαίξπηρ, του Οµήρου, του Κοµφούκιου και του Βούδα. Αν µπορούσα να συναντήσω τον άνθρωπο που ζωγράφισε τις εξαιρετικές βραχογραφίες των ρινόκερων στο σπήλαιο Σωβέ της νότιας Γαλλίας πριν από 32.000 χρόνια, είµαι βέβαιος πως θα τον έβρισκα απολύτως ανθρώπινο από κάθε ψυχολογική άποψη. Υπάρχουν πάρα πολλά στοιχεία της ανθρώπινης ζωής που δεν αλλάζουν.

Θα ήταν, ωστόσο, παράλογο να ισχυριστούµε πως η ζωή παραµένει ίδια όπως πριν από 32.000 χρόνια. Στο διάστηµα που έχει µεσολαβήσει, το είδος µας έχει αυξηθεί πληθυσµιακά κατά 100.000%, από τρία –κατ’ εκτίµηση– εκατοµµύρια σε επτά περίπου δισεκατοµµύρια.

Έχει κατακτήσει ανέσεις και πολυτέλειες που κανένα άλλο είδος δεν µπορεί να ονειρευτεί. Έχει αποικίσει και την τελευταία κατοικήσιµη γωνιά του πλανήτη κι έχει εξερευνήσει σχεδόν όλες τις µη κατοικήσιµες περιοχές. Έχει µεταβάλει την όψη, τη γενετική και τη χηµεία του κόσµου κι έχει οικειοποιηθεί περίπου το 23% της παραγωγικότητας όλων των χερσαίων φυτών για τους δικούς του σκοπούς. Έχει εξοπλιστεί µε ιδιαίτερες, µη τυχαίες διατάξεις ατόµων που ονοµάζονται τεχνολογικά προϊόντα, και τις οποίες επινοεί, αναθεωρεί και ανανεώνει σχεδόν αδιάκοπα.

Αυτό δεν ισχύει ούτε και για τα πιο έξυπνα πλάσµατα, όπως οι χιµπατζήδες, τα ρινοδέλφινα, οι παπαγάλοι και τα χταπόδια. Ορισµένα ζώα µπορεί περιστασιακά να χρησιµοποιούν εργαλεία ή να µετακινούνται σε διαφορετικό οικολογικό θώκο, αλλά δεν «βελτιώνουν το βιοτικό τους επίπεδο», ούτε βιώνουν «οικονοµική ανάπτυξη».

Από την άλλη πλευρά, δεν γνωρίζουν και τη «φτώχεια». ∆εν προχωρούν από τον έναν τρόπο ζωής στον άλλο – ούτε θρηνούν όταν συµβαίνει αυτό. ∆εν βιώνουν γεωργικές, αστικές, εµπορικές, βιοµηχανικές και πληροφορικές επαναστάσεις, πολλώ δε µάλλον Αναγέννηση, Μεταρρύθµιση, κραχ, δηµογραφικές µεταβάσεις, εµφύλιους και ψυχρούς πολέµους, πολιτισµικούς πολέµους ή πιστωτικές κρίσεις.

Στο γραφείο που κάθοµαι τώρα περιβάλλοµαι από πράγµατα (τηλέφωνα, βιβλία, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, φωτογραφίες, συνδετήρες, κούπες του καφέ) που κανένας πίθηκος δεν έφτιαξε ποτέ ούτε καν σε υποτυπώδη µορφή. Τροφοδοτώ µε ψηφιακές πληροφορίες µια οθόνη µε έναν τρόπο που κανένα δελφίνι δεν κατάφερε να κάνει ποτέ. Αντιλαµβάνοµαι αφηρηµένες έννοιες (την ηµεροµηνία, την πρόγνωση του καιρού, τον δεύτερο νόµο της θερµοδυναµικής) που κανένας παπαγάλος δεν µπορεί ούτε στο ελάχιστο να προσεγγίσει. Είµαι αναµφισβήτητα διαφορετικός. Αλλά τι είναι αυτό που µε κάνει τόσο διαφορετικό;

Η απάντηση δεν µπορεί να είναι απλώς ότι έχω µεγαλύτερο εγκέφαλο από τα άλλα ζώα. Σε τελική ανάλυση, οι Νεάντερταλ της ύστερης περιόδου είχαν κατά µέσο όρο µεγαλύτερο εγκέφαλο από τον δικό µου, ωστόσο δεν γνώρισαν αυτή την ορµητική πολιτισµική µεταβολή. Επιπλέον, όσο µεγαλύτερος κι αν είναι ο εγκέφαλός µου σε σύγκριση µε κάποιο άλλο ζωικό είδος, δεν έχω την παραµικρή ιδέα πώς να κατασκευάζω κούπες του καφέ ή συνδετήρες, πόσω µάλλον πώς να κάνω µετεωρολογικές προγνώσεις.

Ο ψυχολόγος Ντάνιελ Γκίλµπερτ αναφέρει συχνά, αστειευόµενος, ότι όλοι οι συνάδελφοί του έχουν την υποχρέωση κάποια στιγµή στην καριέρα τους να ολοκληρώσουν µια φράση που αρχίζει ως εξής: «Το ανθρώπινο ον είναι το µόνο ζώο που... ».

Η γλώσσα, η έλλογη σκέψη, η φωτιά, το µαγείρεµα, η κατασκευή εργαλείων, η αυτοσυνείδηση, η εξαπάτηση, η µίµηση, η τέχνη, η θρησκεία, οι αντιτακτοί αντίχειρες, η χρήση όπλων, η όρθια στάση, η µέριµνα για τους ηλικιωµένους προγόνους – η λίστα µε τα γνωρίσµατα που αποδίδονται αποκλειστικά στα ανθρώπινα όντα είναι πραγµατικά µακροσκελής. Επίσης µακροσκελείς όµως είναι και οι λίστες µε τα µοναδικά χαρακτηριστικά του µυρµηγκοφάγου ή πουλιού Corythaixoides personatus. Όλα τα παραπάνω γνωρίσµατα είναι όν τως µοναδικά στον άνθρωπο και πολύ χρήσιµα στον σύγχρονο τρόπο διαβίωσής του.

Αυτό που θα προσπαθήσω όµως να δείξω είναι ότι, µε εξαίρεση ίσως τη γλώσσα, κανένα από τα γνωρίσµατα αυτά δεν εµφανίστηκε την κατάλληλη στιγµή ούτε άσκησε την κατάλληλη επίδραση στην ανθρώπινη ιστορία ώστε να µπορεί να εξηγήσει την απροσδόκητη µεταβολή από έναν απλώς επιτυχηµένο πιθηκάνθρωπο σε έναν διαρκώς αναπτυσσόµενο προοδευτικό εκσυγχρονιστή. Τα περισσότερα από τα ιδιαίτερα γνωρίσµατα του ανθρώπου εµφανίστηκαν πάρα πολύ νωρίς και δεν είχαν τέτοιες οικολογικές επιπτώσεις.

Το να διαθέτει κανείς επαρκή αντίληψη για να θέλει να βάφει το σώµα του ή για να επιλύει ένα πρόβληµα µε τη λογική είναι µεν καλό, αλλά δεν οδηγεί στην οικολογική κατάκτηση του κόσµου. Βεβαίως, ο µεγάλος εγκέφαλος και η γλώσσα µπορεί να είναι απαραίτητα στα ανθρώπινα όντα για να αντεπεξέλθουν σε έναν κόσµο τεχνολογικών νεωτερισµών. Και δεν υπάρχει αµφιβολία πως οι άνθρωποι είναι ικανότατοι στην κοινωνική µάθηση, ξεπερνώντας ακόµη και τους χιµπατζήδες στην εµµονή τους για πιστή µίµηση.

Αλλά ο µεγάλος εγκέφαλος, η µίµηση και η γλώσσα δεν είναι καθεαυτά η εξήγηση για την ευηµερία και την πρόοδο και τη φτώχεια. ∆εν προκαλούν καθεαυτά µεταβολές στο βιοτικό επίπεδο. Οι Νεάντερταλ διέθεταν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά: τεράστιο εγκέφαλο, πιθανότατα σύνθετες γλώσσες και άφθονη τεχνολογία. Αλλά δεν εξαπλώθηκαν ποτέ πέρα από τον θώκο τους. Θα ήταν λάθος κατά τη γνώµη µου να αναζητήσουµε µέσα στο κεφάλι του ανθρώπου την εξήγηση για αυτή την εκπληκτική ικανότητα του είδους µας για µεταβολή. ∆εν ήταν κάτι που συνέβη µέσα σε έναν εγκέφαλο. Ήταν κάτι που συνέβη ανάµεσα σε διαφορετικούς εγκεφάλους. Ήταν ένα συλλογικό φαινόµενο.

Ας ρίξουµε ακόµη µια µατιά στον χειροπέλεκυ και το ποντίκι. Είναι και τα δύο «ανθρώπινα δηµιουργήµατα», αλλά το ένα κατασκευάστηκε από έναν µόνο άνθρωπο ενώ το άλλο από εκατοντάδες, αν όχι από εκατοµµύρια, ανθρώπους. Αυτό εννοώ µε τον όρο συλλογική νοηµοσύνη. Κανένας µεµονωµένος άνθρωπος δεν ξέρει πώς να φτιάξει ένα ποντίκι για υπολογιστή. Ο εργάτης που το συναρµολόγησε στο εργοστάσιο δεν γνώριζε πώς να αντλήσει το πετρέλαιο από το οποίο προήλθε το πλαστικό υλικό, ή αντίστροφα.

Σε ένα ορισµένο χρονικό σηµείο, η ανθρώπινη νοηµοσύνη έγινε συλλογική και συσσωρευτική µε έναν τρόπο που δεν συνέβη σε κανένα άλλο ζώο.

Ματ Ρίντλεη - Ορθολογική αισιοδοξία / Πώς αναδύεται εξελικτικά η ευημερία

Σιμόν Βέιλ

Σε όσους έχουν δεχτεί πάρα πολλά χτυπήματα, όπως οι σκλάβοι, τούτο το κομμάτι της καρδιάς, που κραυγάζει έκπληκτο εξαιτίας του κακού που έχει υποστεί, φαίνεται νεκρό. Μα δεν είναι ποτέ ολότελα νεκρό. Έχει περιέλθει σε κατάσταση υπόκωφου και αδιάκοπου στεναγμού.

Ό, τι είναι απρόσωπο μέσα στον άνθρωπο είναι ιερό, και μόνο αυτό.

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη θερμή σιωπή, και του δίνουν παγωμένη φασαρία.

Η ομορφιά είναι το υπέρτατο μυστήριο αυτού εδώ του κόσμου. Είναι μια φεγγοβολή που αποζητάει την προσοχή, αλλά δεν της παρέχει κανένα κίνητρο για να διαρκέσει. Η ομορφιά πάντα υπόσχεται και δεν δίνει ποτέ τίποτε’ προκαλεί πείνα, αλλά δεν έχει τροφή για το μέρος της ψυχής που προσπαθεί εδώ κάτω να χορτάσει· έχει τροφή μονο για το μέρος της ψυχής που ατενίζει. Προκαλεί την επιθυμία, και μας κάνει να νιώθουμε ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχει στην ομορφιά τίποτε επιθυμητό, διότι αυτό που επιθυμούμε πάνω από όλα είναι να μην αλλάξει τίποτε σε αυτήν. Αν δεν αναζητούμε τεχνάσματα για να βγούμε απο τον γλυκό βασανισμό που μας επιβάλλει η ομορφιά, η επιθυμία μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε αγάπη, και αρχίζει να διαμορφώνεται η ικανότητα για ανιδιοτελή και καθαρή προσοχή.

Δικαιοσύνη, αλήθεια, ομορφιά, είναι αδερφές και σύμμαχοι. Με τρεις τόσο ωραίες λέξεις, δεν υπάρχει ανάγκη να ψάξουμε για άλλες.

Ένα μαργαριτάρι κρυμμένο βαθιά χωράφι δεν είναι ορατό. Δεν φαίνεται το προζύμι μέσα στη ζύμη. Όπως όμως οι καταλύτες ή τα βακτήρια επενεργούν αποφασιστικά στις χημικές αντιδράσεις -το προζύμι είναι ένα τέτοιο παράδειγμα-, έτσι και στα ανθρώπινα πράγματα οι απαρατήρητοι σπόροι του καθαρού καλού επενεργούν αποφασιστικά μόνο και μόνο με την παρουσία τους, εάν έχουν τεθεί εκεί που πρέπει.

Προυστ

Κατά βάθος, αν είναι αλήθεια πως, γενικά, η δυσκολία να φτάσεις το αντικείμενο του πόθου σου τον μεγαλώνει (η δυσκολία, όχι η αδυναμία, γιατι εκείνη τον αναιρεί), τότε για έναν πόθο ολότελα σαρκικό, η βεβαιότητα πως θα πραγματοποιηθεί σε κάποια μελλοντική και καθοριστική στιγμή δεν είναι λιγότερο ερεθιστική από την αβεβαιότητα· σχεδόν όσο και η ανήσυχη αμφιβολία, η έλλειψη αμφιβολίας καθιστά ανυπόφορη την αναμονή αυτή μιαν απροσμέτρητη ολοκλήρωση και ―με τη συχνότητα προκαταβολικών αναπαραστάσεων― τεμαχίζει το χρόνο σε κομμάτια πολύ μικρά σαν εκείνα που θα δημιουργούσε το άγχος.

Ο χρόνος, αυτός που αλλάζει τους ανθρώπους, δεν αλλοιώνει την εικόνα που έχουμε γι’ αυτούς.

Έρχεται τόσο γρήγορα η στιγμή που δεν υπάρχει πια τίποτα για να περιμένουμε.

Η επιθυμία για κάτι τα κάνει όλα να ανθίζουν. Η απόκτηση αυτού του κάτι τα κάνει όλα να μαραίνονται και να ξεθωριάζουν.

Οι αληθινοί παράδεισοι είναι οι παράδεισοι που έχουν χαθεί.

Το ταξίδι της ανακάλυψης δεν σημαίνει να ψάχνεις καινούργια μέρη αλλά να έχεις καινούργια μάτια.

Η ευτυχία θεραπεύει το σώμα, μόνο η θλίψη αναπτύσσει τη δύναμη του νου.

Στην πραγματικότητα, κάθε αναγνώστης είναι, καθώς διαβάζει, αναγνώστης του ίδιου του του εαυτού.

Όλες οι οριστικές μας αποφάσεις λαμβάνονται ενώ βρισκόμαστε σε μια ψυχολογική κατάσταση που δεν διαρκεί πολύ.

Είναι η φαντασία μας που ευθύνεται για τον έρωτα, όχι το άλλο πρόσωπο.

Ο προορισμός μου δεν είναι πια ένα μέρος, αλλά μάλλον ένας καινούργιος τρόπος να βλέπω τα πράγματα.

Αν μια μικρή ονειροπόληση είναι επικίνδυνη, η θεραπεία δεν είναι να ονειρευόμαστε λιγότερο, αλλά να ονειρευόμαστε περισσότερο, να ονειρευόμαστε όλη την ώρα.

Οι σημερινές παραδοξότητες είναι οι αυριανές προκαταλήψεις.

Η θύμηση πραγμάτων από το παρελθόν δεν είναι απαραίτητα η θύμηση των πραγμάτων όπως ήταν.

Αν θέλουμε να κάνουμε υποφερτή την πραγματικότητα πρέπει όλοι να τρέφουμε κάνα δυο φαντασιώσεις.

Η φωτογραφία είναι αποτέλεσμα της πλήρους αποξένωσης.

Ταξιδεύοντας

 

Βέρθερος

Πώς με κυνηγάει αυτή η εικόνα! Είτε είμαι άγρυπνος, είτε κοιμάμαι, μόνο αυτή γεμίζει την ψυχή μου. Εδώ, σαν μισοκλείνω τα βλέφαρά μου, εδώ στο μέτωπο μου, στο μέρος που συγκεντρώνεται το εσωτερικό όραμα, μένουν τα μαύρα της μάτια, Εδώ! Όχι, δε θα μπορούσα να σου το εκφράσω αυτό. Όταν κλείνω τα μάτια, αυτά είναι ακόμα εκεί, σαν μια θάλασσα, σαν μια άβυσσος, αναπαύονται μπροστά μου, μέσα μου, γεμίζουν τις αισθήσεις του μετώπου μου.

Τι 'ναι ο άνθρωπος, αυτός ο ημίθεος που τόσο παινεύουν; Μήπως του λείπουν οι δυνάμεις, την ώρα ακριβώς που χρειάζονται περισσότερο; Κι όταν πετάει από χαρά, ή βυθίζεται στη θλίψη, δε συγκρατείται και στις δύο περιπτώσεις και δεν επαναφέρεται στην απάθεια και στην ψυχρή συνείδηση των πραγμάτων, ενώ αυτό που λαχταράει είναι να χαθεί στην πληρότητα της απεραντοσύνης;  

Γκαίτε, απόσπασμα από "Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου"

Λίχτενμπεργκ

Τί ν' απογίνονταν οι πουτάνες στ' αρχαία τα χρόνια; Άραγε υπήρχαν και τότε θεούσες;

Τίποτε δεν δείχνει καθαρότερα τί είναι η αληθινή ελευθερία και η αληθινή της χρήση, από την κατάχρησή της.

Το έχω παρατηρήσει ευκρινέστατα: άλλη γνώμη έχω όταν είμαι ξαπλωμένος κι άλλη όταν στέκομαι ορθός. Προπαντός όταν έχω φάει λίγο κι είμαι κουρασμένος.

Ο εξάδελφος άγγελος κι ο εξάδελφος πίθηκος θα γελάσουν μαζί μας.

Ο άνθρωπος αγαπά τη συντροφιά, κι ας είναι και η συντροφιά της φλόγας ενός κεριού που καπνίζει.

Είναι πασίγνωστο ότι ένα τεταρτάκι της ώρας διαρκεί περισσότερο από ένα τέταρτο.

Όποιος δεν έχει χάσει τίποτα μέσα στο κεφάλι του δεν μπορεί και να βρει τίποτα.

Μερικοί δεν ακούνε αν πρώτα δεν τους κόψεις τ' αφτιά.

Θα ξοδευόμουν ευχαρίστως προκειμένου να πληροφορηθώ ακριβώς για ποιον έγιναν όλα εκείνα, για τα οποία δημοσίως λέγεται ότι έγιναν για την πατρίδα.

Η διασκεδαστικότερη επιφάνεια πάνω στη γη είναι για μας το ανθρώπινο πρόσωπο.

Θεωρία των πτυχώσεων πάνω σ' ένα μαξιλάρι.

Γκέοργκ Κριστόφ Λίχτενμπεργκ

Φωνές, ξανά

Όποιος δεν γεμίζει τον κόσμο του με φαντάσματα, απομένει μόνος.

Κάθε πράγμα, όσο δεν είναι ολοκληρωμένο, είναι θόρυβος, και ολοκληρωμένο, είναι σιωπή.

Όταν πεθάνω, δε θα με βλέπω να πεθαίνω, για πρώτη φορά.

Όποιος με κρατάει από μια κλωστή δεν είναι δυνατός’ δυνατή είναι η κλωστή.

Αν δεν σηκώνεις τα μάτια, θα πιστέψεις πως είσαι το πιο υψηλό σημείο.

Θα είχε υπάρξει αυτή η αιώνια αναζήτηση αν το ευρεθέν υπήρχε;

Τί σου έχω δώσει, το ξέρω. Τί έχεις πάρει, δεν το ξέρω.

Θα σε βοηθήσω να έλθεις αν έρχεσαι και να μην έρθεις αν δεν έρχεσαι.

Αντιλαμβανόμαστε το κενό, γεμίζοντάς το.

Όταν δεν επιθυμείτε το αδύνατο, δεν επιθυμείτε.

Αν αγαπάς τον ήλιο που σε φωτίζει, ίσως αγαπάς, κι αν αγαπάς το έντομο που σε τσιμπάει, αγαπάς.

Τα μάτια που όπου κοιτάζουν ψάχνουν που να κοιτάξουν καταστρέφουν όπου κοιτάζουν.

Αντόνιο Πόρτσια 

Ταξιδεύοντας

 

Καστοριάδης ξανά

Τα κεντρικά στοιχεία του Ελληνικού δράματος είναι, από τη μία μεριά, η τριπλή αναφορά που περιέχει για μας η παράδοση: αναφορά στους αρχαίους Έλληνες, αναφορά στο Βυζάντιο, αναφορά στην λαϊκή ζωή και κουλτούρα, όπως αυτή δημιουργήθηκε στους τελευταίους αιώνες του Βυζαντίου και κάτω από την Τουρκοκρατία.

Από την άλλη μεριά, η αντιφατική και, θα μπορούσε να πει κανείς, ψυχοπαθολογική σχέση μας με τον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό, που περιπλέκεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι ο πολιτισμός αυτός έχει μπει εδώ και δεκαετίες σε μία φάση έντονης κρίσης και υποβόσκουσας αποσύνθεσης.

Η διπλή και ταυτόχρονη αναφορά στην αρχαία Ελλάδα και στο Βυζάντιο, που αποτέλεσε το επίσημο «πιστεύω» του νεοελληνικού κράτους και του πολιτιστικού κατεστημένου της χώρας, οδήγησε και οδηγεί σε αδιέξοδο, κατά πρώτο και κύριο λόγο διότι οι δυο αυθεντίες που επικαλείται βρίσκονται σε διαμετρική αντίθεση μεταξύ τους. Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είναι πολιτισμός ελευθερίας και αυτονομίας, που εκφράζεται στο πολιτικό επίπεδο στην πολιτεία ελεύθερων πολιτών που συλλογικά αυτοκυβερνώνται και στο πνευματικό επίπεδο με την ακατάπαυστη επαναστατική ανανέωση και αναζήτηση. Ο βυζαντινός πολιτισμός από την άλλη, είναι πολιτισμός θεοκρατικής ετερονομίας, αυτοκρατορικού αυταρχισμού και πνευματικού δογματισμού. Στο Βυζάντιο δεν υπάρχουν πολίτες, αλλά υπήκοοι του αυτοκράτορα, ούτε στοχαστές, μόνο σχολιαστές ιερών κειμένων.

Η προσπάθεια συνδυασμού και συμφιλίωσης αυτών των δύο αυθεντιών λοιπόν, δεν μπορούσε παρά να νεκρώσει κάθε δημιουργική προσπάθεια και να οδηγήσει σε ένα στείρο σχολαστικισμό, όπως αυτός που χαρακτήριζε το πνευματικό κατεστημένο της χώρας επί ενάμισυ σχεδόν αιώνα μετά την ανεξαρτησία και που επαναλάμβανε τα χειρότερα μιμητικά στοιχεία του Βυζαντίου.

Καθ’ όσο ξέρω, είμαστε ο μόνος λαός με μεγάλο πολιτιστικό παρελθόν που πρόσφερε στον κόσμο το γελοίο και θλιβερό θέαμα προσπάθειας τεχνητής επαναφοράς της γλώσσας που μιλιόταν πριν από 25 αιώνες. Ούτε οι Ιταλοί προσπάθησαν να ξαναζωντανέψουν τα λατινικά, ούτε οι Ινδοί τα σανσκριτικά. Και είναι εξίσου χαρακτηριστικό ότι ενώ η ∆υτική Ευρώπη, στους δυο περασμένους αιώνες εγέννησε δεκάδες λαμπρούς ελληνιστές, μόνο τρία ονόματα έχουμε που μπορούν να σταθούν αχνά στο ίδιο επίπεδο με αυτούς: Τον Κοραή, τον Βερναρδάκη και τον Συκουτρή -τον οποίο Συκουτρή οδήγησε χαρακτηριστικά σε αυτοκτονία ο φθόνος και το μίσος των κηφήνων τού εν Αθήνησι Πανεπιστημίου.

Περηφανευόμαστε ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων, αλλά για να μάθουμε τι έλεγαν και τι ήταν οι αρχαίοι πρέπει να προσφύγουμε σε ξένες εκδόσεις και σε ξένες μελέτες. Αυτή η ίδια στάση έκανε ασφαλώς επίσης αδύνατη τη γονιμοποίηση της λαϊκής παράδοσης και την μεταφορά της στο χώρο της έντεχνης παιδείας, με εμφατική εξαίρεση την ποίηση. Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι ο τεράστιος μουσικός πλούτος της λαϊκής μουσικής σε μελωδίες, ρυθμούς, κλίμακες και όργανα, έμεινε νεκρός στα χέρια των νεοελλήνων συνθετών, όπως έμεινε άχρηστος και ο αρχιτεκτονικός και διακοσμητικός πλούτος της λαϊκής παράδοσης.

Τέλος, αυτή η αναφορά στα δύο μεγάλα παρελθόντα, με τον αποστειρωτικό τρόπο που ετέθη, είναι στη ρίζα της σχιζοφρενικής μας σχέσης με τον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό, του συνδυασμού ενός κακομοιριασμένου αισθήματος κατωτερότητας και μιας ψωροπερήφανης και αστήρικτης αυθάδειας.

Έτσι παίρνουμε από τους ξένους τις BMW, τις τηλεοράσεις, τα κατεψυγμένα, κ.λπ. χωρίς να μιλήσω για τα πακέτα Ντελόρ, και τους βρίζουμε για την υποδούλωσή τους στην τεχνική και στον ορθολογισμό τους. Πράγματα που η ∆ύση βέβαια δεν περίμενε τους νεοφώτιστους ελληνοορθόδοξους για να τα κριτικάρει και να τα καταγγείλει η ίδια, και που δεν απαλείφονται με μια ετήσια εκδρομή στο Άγιο Όρος.

από δίαλεξη του Κορνήλιου Καστοριάδη το 1994