Μπενεντέτι

Είναι σχεδόν νόμος, οι παντοτινοί έρωτες, είναι οι πιο σύντομοι.

Πέντε λεπτά είναι αρκετά για να ονειρευτεί κανείς μια ολόκληρη ζωή, τόσο σχετικός είναι ο χρόνος.

Γεννιόμαστε λυπημένοι και πεθαίνουμε λυπημένοι, αλλά στο ενδιάμεσο, αγαπάμε σώματα, που η θλιμμένη ομορφιά τους είναι ένα θαύμα.

Εγώ αγαπώ, εσύ αγαπάς, αυτός αγαπά, εμείς αγαπάμε, εσείς αγαπάτε, αυτοί αγαπούν. Μακάρι αυτό να μην ήταν κλίση αλλά πραγματικότητα.

Ξέρω πως θα σε αγαπήσω χωρίς ερωτήσεις, ξέρω πως θα με αγαπήσεις χωρίς απαντήσεις.

Και, στο τέλος, ο θάνατος είναι απλώς ένα σύμπτωμα ότι υπήρξε ζωή.

Υπάρχουν λίγα πράγματα τόσο εκκωφαντικά όσο η σιωπή.

Όλοι επιθυμούμε αυτό που δεν μπορεί να γίνει, είμαστε φανατικοί θαυμαστές του απαγορευμένου.

Το να σε κάνει κάποιος να νιώσεις πράγματα χωρίς να σε αγγίξει ούτε με το μικρό του δαχτυλάκι, αυτό είναι αξιοθαύμαστο.

Ακόμα πιστεύω πως ο καλύτερός μας διάλογος ήταν αυτός με τις ματιές.

Έχω πολλή όρεξη να σου ζητήσω να μείνεις, αλλά δε θα το κάνω. Υπάρχουν πράγματα που πρέπει να γεννιούνται από τον ίδιο τον άνθρωπο, όπως το να παραμένεις, το να θες να παραμείνεις.

Δεν κάνουμε πάντα αυτό που θέλουμε, αλλά έχουμε το δικαίωμα να μην κάνουμε αυτό που δεν θέλουμε.

Εκείνη μου έδινε το χέρι της και δεν έλειπε τίποτα άλλο. Με πλησίαζε για να νιώσει ότι ήταν καλοδεχούμενο. Περισσότερο και από το να τη φιλάω, περισσότερο και από το να ξαπλώνουμε μαζί, εκείνη μου έδινε το χέρι της και αυτό ήταν έρωτας.

Είσαι η απάντηση που περίμενα σε μία ερώτηση που ποτέ δε σχημάτισα.

Μου αρέσει ο άνεμος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν προχωράω κόντρα στον άνεμο φαίνεται σαν να μου σβήνει πράγματα. Εννοώ: πράγματα που θέλω να σβήσω.

Μάριο Μπενεντέτι