- Έχω τη μυρωδιά σου στη μύτη μου..
- Και τί μυρωδιά είναι;
- Και τη γεύση σου στη γλώσσα μου..
- Και τί γεύση είναι;
- Η μυρωδιά σου είναι σαν το ξημέρωμα σε ένα δάσος μετά από καταιγίδα, όπου ο αέρας είναι βαρύς με το άρωμα βρεγμένων φύλλων, γης και μια υπόνοια λευκών λουλουδιών που μόλις ξύπνησαν. Έχει τη γλυκιά νοσταλγία του μελιού που σιγοκαίγεται σε φωτιά και την αψάδα μιας φλούδας εσπεριδοειδούς που ξεφλουδίζεται με χέρια που τρέμουν. Η γεύση σου είναι σαν ένα εξωτικό φρούτο που δε βρίσκεις πουθενά αλλού – μια σταγόνα καρύδας που συναντάει φρέσκο ρόδι και θρυμματισμένο πιπέρι. Γίνεται ένα κοκτέιλ αντιθέσεων: το αλμυρό της θάλασσας αναμεμειγμένο με τη σοκολάτα ενός φιλιού που δεν έχει τέλος. Σαν να δοκιμάζεις έναν σπάνιο οίνο που φέρνει στη γλώσσα μυστικά αιώνων, με μια πινελιά από τη φωτιά που κρύβεται μέσα της. Τη νιώθω παντού: μια έκρηξη αρωμάτων και γεύσεων που στροβιλίζονται, σε αφήνουν άναυδο και ταυτόχρονα πιο ζωντανό από ποτέ.
- Δεν είμαι εγώ όλα αυτά..
- Δεν θα μου πεις εσύ τί είσαι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.