Αφορίζοντας I

Τη στιγμή που μιλήσεις για την κοινωνία με όρους υγείας και ασθένειας, θα εμφανιστεί, με μαθηματική ακρίβεια, αυτός που θα σε ρωτήσει για την "θεραπεία" που προτείνεις. Σε εκείνο το σημείο, και καθώς πίσω από την λέξη "θεραπεία" εμφανίζονται ήδη φαντάσματα από κολοβά μουστάκια και σφιγμένες γροθιές πίσω από μικρόφωνα, γίνεται εμφανές ότι οι πολιτικές μεταφορές δεν είναι χρώματα σε μια παλέτα, από όπους μπορείς να διαλέξεις τώρα αυτό και τώρα εκείνο, σαν να 'σουν κάποιος φλύαρος ζωγράφος που βλέπει την τέχνη της ζωγραφικής ως μια ευκαιρία να χρησιμοποιεί πολλές μπογιές. Αντίθετα, οι πολιτικές μεταφορές σε δεσμεύουν και σε εγκλωβίζουν, μιλούν για σένα ενώ νομίζεις πως μιλάς εσύ.

Γιατί βέβαια, τόσο η υγεία όσο και η ασθένεια είναι μεταφορές που προϋποθέτουν πως η κοινωνία είναι σώμα, και αυτό με την σειρά του είναι μια οργανική μεταφορά, μια αντίληψη για την κοινωνία ως εκ φύσεως αδιαίρετη, διαταγμένη με τέτοιο τρόπο ώστε το κάθε μέρος να υπηρετεί το άλλο σε μια αρμονική ενότητα.

Όμως αυτή είναι ήδη μια αντίληψη που παραπέμπει στην μεσαιωνική πολιτική θεολογία, και που επιστρέφει στην νεωτερικότητα υπό την αιγίδα της φασιστικής νοσταλγίας για οργανικότητα χωρίς ισότητα. Αυτός που σε ρωτά για τη μορφή της θεραπείας τα έχει ήδη διατρέξει όλα αυτά με την ταχύτητα του καλά εκπαιδευμένου αντιδραστικού πολιτικού ενστίκτου, ενώ ο δικός σου νους, που έχει γίνει μαλθακός από την διανοητική αυταρέσκεια, όχι μόνο δεν έχει κατανοήσει την άσχημη τροπή των πραγμάτων, αλλά σκέφτεται ήδη το επόμενο λεκτικό πυροτέχνημα με το οποίο θα μαγέψει τον αναγνώστη...