Το σκιάχτρο

Κάποτε είπα σ' ένα σκιάχτρο που έδιωχνε πουλιά:
«Στο έρμο χωράφι, θα σε τρώει, κούραση και μαράζι».

Και μου 'πε:
«Τρόμο να σκορπάς είναι η χαρά βαθιά που μοναξιά κι ορθοστασία ποτές δε με κουράζει» .

Με λίγη σκέψη, ξαναλέω:
«Αλήθεια ειν' όλα αυτά·
τι έχω γνωρίσει τη χαράν αυτή, κάποτε, εντός μου ... »
«Ναι, μ' άχυρο όσοι γεμιστούν»,
το σκιάχτρο μου απαντά,
«μπορουν να πουν πως γνώρισαν τέτοιες χαρές του κόσμου».

Τότε έφυγα χωρίς να ξέρω εγώ καλά καλά ,αν προσοολή μου ή επαινος
οι λόγοι 'ταν εκείνοι.
Και, χρόνος πέρασε, ένας, τότε με γοργά φτερά σα μου 'ρθαν νέα: φιλόσοφος, τό σκιάχτρο, ότ' είχε γίνει.
Κι έτυχε πάλι να περάσω εκεiθε, μια φορά,
κι ήταν το σκιάχτρο - π' άλλοτες έδιωχνε τα πουλάκια -μα το κεφάλι του είχε γίνει: φύλλα - και - φτερά,
και κάτω απ' το καπέλο του φωλιάζαν δυο κοράκια.......

Χαλίλ Γκιμπράν, "Ο τρελός"