Όποιος έχει δει να αδειάζουν όλα, σχεδόν γνωρίζει από τι γεμίζουν όλα.
Αν ακολουθείς ευθείες γραμμές συντομεύεις τις αποστάσεις και επίσης τη ζωή.
Ξέρω τι σου έχω δώσει... δεν ξέρω τι έχεις πάρει.
Τίποτα δεν είναι μόνο τίποτα. Είναι επίσης η φυλακή μας.
Τίποτα πλήρες δεν αναπνέει.
Όταν σπάω κάποια από τις αλυσίδες που με δένουν, αισθάνομαι ότι γίνομαι μικρότερος.
Έπεσα σαν φτερό για να μη σε πονέσω.
Αυτός που δεν γεμίζει τον κόσμο του με φαντάσματα, μένει στο τέλος μόνος.
Αν δεν σηκώσεις τα μάτια σου, θα νομίζεις ότι είσαι στο ψηλότερο σημείο.
Θα πουν ότι είσαι σε λάθος δρόμο, αν είναι ο δικός σου.
Θα σε βοηθήσω να πλησιάσεις, αν πλησιάζεις, και να κρατηθείς μακριά, αν κρατιέσαι μακριά.
Συνειδητοποιούμε το κενό καθώς το γεμίζουμε.
Νομίζεις πως με σκοτώνεις. Νομίζω πως αυτοκτονείς…
Ζει κανείς με την ελπίδα ότι θα γίνει ανάμνηση.
Αντόνιο Πόρτσια, Φωνές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.