Η θεωρία του σκοπού της ζωής

Τα δυνατά και πονηρά μυαλά είναι εκείνα που επέφεραν τη μεγαλύτερη πρόοδο στην ανθρωπότητα.
Αυτά συνεχώς ξανάναβαν τα πάθη που κόντευαν να αποκοιμηθούν-γιατί έτσι συμβαίνει κάθε εξημερωμένη κοινωνία τα αποκοιμίζει-αυτά λοιπόν συνεχώς ξυπνούσαν το συγκριτικό και το αντιρρητικό πνεύμα, υποδαύλιζαν την αγάπη για το κανούργιο, το διακινδυνευμένο, το αδοκίμαστο.
Ανάγκαζαν τον άνθρωπο να φέρνει αντιρρήσεις, και να μη δέχεται τις γνώμες των άλλων, αλλά να λέει τις δικές του και να τις υπερασπίζεται μάλιστα.
Έδωσαν δύναμη στον άνθρωπο να αντιτάξει τα ιδανικά σ' άλλα ιδανικά.
Τις περισσότερες φορές με το όπλο στο χέρι, ανατρέποντας τα σύμβολα, βιάζοντας τις θρησκευτικές ευλάβειες, αλλά, και ιδρύοντας νέες θρησκείες, δημιουργώντας νέες ηθικές!
Αυτή η "κακία" που υποβιβάζει τον κατακτητή, παρ΄όλο που διατυπώνεται με λεπτότερο τρόπο και δεν βάζουν σε κίνηση αμέσως τον νου-και με αυτό, άλλωστε, τον υποβιβάζει λιγότερο!-.
Όπως και να είναι, το κάθε τι καινούργιο είναι το κακό, αφού αυτό είναι που επιζητά να κατακτήσει, να ανατρέψει τα ορόσημα, να ρίξει κάτω τις παλιές λατρείες. Καλό είναι μονάχα το παλιό!
Κάθε εποχή έχει τους καλούς ανθρώπους, τους ανθρώπους εκείνους που φυτεύουν βαθειά στην καρδιά τους τις παλιές ιδέες για να τις κάνουν να καρπίσουν, και είναι οι καλοί αυτοί άνθρωποι οι καλλιεργητές του πνεύματος. Αλλά κάθε χωράφι στο τέλος εξασθενεί, και πρέπει πάντα να ξανάρχεται το αλέτρι του κακού.
Σήμερα στην Αγγλία υπάρχει μια θεωρία της ηθικής, μια εσφαλμένη θεωρία που διδάσκει πως το "καλό" και το "κακό" εκφράζουν ένα σύνολο από εμπειρίες του "ευνοικού" και του "δυσμενούς", ακόμα διδάσκει πως ονομάζουμε "καλό" ό,τι διατηρεί το είδος και "κακό" ό,τι βλάπτει αυτό.
Στην πραγματικότητα όμως, τα κακά ένστικτα είναι ισάξια ωφέλιμα και ισάξια χρήσιμα για τη διατήρηση του είδους, ισάξια και απαραίτητα με τα καλά: η μόνη τους διαφορά βρίσκεται στη λειτουργία τους.

Φ. Νίτσε, Η θεωρία του σκοπού της ζωής