Στα όνειρα

Στα όνειρά μου- σε αυτά που θυμάμαι μετά τον ύπνο αλλά και σε εκείνα που νομίζω ότι έχω ξεχάσει- βλέπω τα πάντα από μια αξιοσημείωτα χαμηλή οπτική γωνία. Οι γύρω μου υπόλοιποι άνθρωποι έτσι παίρνουν διαστάσεις γιγάντιων μορφών, με κεφάλια μικροσκοπικά που μόλις διακρίνονται στο βάθος του οπτικού μου ορίζοντα, πόδια μακριά και χέρια τεράστια. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ενήλικα δέντρα, και με τα ψηλά σπίτια, και με τα φουγάρα των υπερωκεάνιων, και με τις έλικες των ανεμογεννητριών, μοιάζουν στα μάτια του ονειρευόμενου εαυτού μου σαν να τείνουν ψηλώνοντας προς κάποιο διαγαλαξιακό σημείο φυγής στα βάθη του ουρανού. Από την άλλη πλευρά, κατά τη διάρκεια του ύπνου, έχω εξαιρετική σχέση με όλα τα πλάσματα που βλασταίνουν κοντά στο χώμα, με τα πλάσματα που έρπουν, με τα μικροσκοπικά ζώα, με τα έντομα όταν δεν πετούν ή όταν έχουν πεθάνει αλλά και με οτιδήποτε άλλο ξεχνιέται πεθαμένο στο έδαφος. Σε κάθε όνειρο, αυτές μονάχα είναι οι μορφές που μπορώ να κοιτάζω κατά πρόσωπο.