Κενά σημαίνοντα

Περπατούσαμε όλοι μαζί μέσα στο δάσος όταν άκουσα έναν σφυριχτό ήχο και, ένα δέκατο δευτερολέπτου μετά, ένιωσα, στο δεξί μέρος της κοιλιάς μου, κάτι καυτό και όξινο. Ένα βέλος με είχε διατρήσει. Περιεργάστηκα, παρά τον οξύ πόνο, το ξύλο του βέλους. "Οξιά!" φώναξα. "Είναι προφανές ότι πρόκειται για οξιά!"

"Ανοησίες!" είπε ένας σύντροφός μου, που στο μεταξύ είχε δεχτεί ένα στο στήθος και το περιεργαζόταν επίσης προσεκτικά. "Το ξύλο είναι βαλανιδιά!"

"Δεν ξέρω γιατί εμπιστεύτηκα την ζωή μου σε ανθρώπους τόσο αδαείς!", φώναξε ένας τρίτος, που είχε χτυπηθεί εν τω μεταξύ στον μηρό. "Το ξύλο βγάζει μάτι πως είναι καστανιά!"

"Κερασιά!" αναφώνησε ο τέταρτος, που είχε δεχτεί το βέλος ψηλά στον ώμο.

"Όχι, είναι δρυς!" κραύγασε ο πέμπτος, περισσότερο από το πείσμα της διαφωνίας παρά απ' τον πόνο στο θώρακα απ' το δικό του βέλος.

Ήταν προφανές από τις πληγές όλων μας πως υπήρχε πρόβλημα. Για να συνεχίσουμε τον δρόμο μας απρόσκοπτα, για να σταματήσουμε να υποφέρουμε από αυτές τις αιφνίδιες επιθέσεις, έπρεπε να καταλήξουμε για το είδος ξύλου που χρησιμοποιούνταν στα βέλη. Συγκαλέσαμε άμεσα συμβούλιο για να μπορέσουμε να απαντήσουμε στην επείγουσα αυτή πρόκληση αναπτύσσοντας ο καθένας ενδελεχέστερα την θεωρία του...