Η κοινωνία του θεάματος

1

Άπασα η ζωή των κοινωνιών στις οποίες κυριαρχούν οι σύγχρονες συνθήκες παραγωγής προαναγγέλλεται ως μια απέραντη συσσώρευση θεαμάτων. Ό,τι υπήρξε άμεσο βίωμα έχει απομακρυνθεί σε μια παράσταση.

2

Οι εικόνες που αποσπάσθηκαν από κάθε όψη της ζωής, συγχωνεύονται σε μια κοινή πορεία όπου η ενότητα αυτής της ζωής δεν είναι δυνατό πλέον να αποκατασταθεί. Η αποσπασματικά θεωρημένη πραγματικότητα εκτυλίσσεται εντός της ίδιας της γενικής ενότητας ως ένας κεχωρισμένος ψευδόκοσμος, αντικείμενο της μοναδικής παρατήρησης. Η εξειδίκευση των εικόνων του κόσμου επανευρίσκεται ολοκληρωμένη, εντός του κόσμου της αυτονομημένης εικόνας, όπου το ψευδές εξαπάτησε τον ίδιο του τον εαυτό. Το θέαμα, γενικά, ως συγκεκριμένη αντιστροφή της ζωής, είναι η αυτόνομη κίνηση του μη-ζώντος.  

3

Το θέαμα παρουσιάζεται ταυτοχρόνως ως η ίδια η κοινωνία, ως ένα μέρος της κοινωνίας και ως όργανο ενοποίησης. Ως μέρος της κοινωνίας είναι ρητά ο τομέας ο συγκεντρώνων παν βλέμμα και πάσα συνείδηση. Επειδή ακριβώς αυτός ο τομέας είναι διαχωρισμένος, είναι ο τόπος του εξαπατηθέντος βλέμματος και της ψευδής συνείδησης. Και η ενοποίηση που επιτελεί δεν είναι τίποτε άλλο από την επίσημη γλώσσα του γενικευμένου διαχωρισμού.

4

Το θέαμα δεν είναι σύνολο εικόνων αλλά μια κοινωνική σχέση ατόμων διαμεσολαβούμενη από τις εικόνες.

Οι πρώτες τέσσερις θέσεις από τις 221 συνολικά θέσεις που συγκεντρώνονται κάτω από τον τίτλο "Η κοινωνία του θεάματος" του Γκυ Ντεμπόρ.
Οι κυριότερες επιπτώσεις της κοινωνίας του θεάματος μεταξύ άλλων:
Η πρώτη είναι η αποξένωση των ανθρώπων από την προσωπική εμπειρία και που αν και φαίνεται αυτό να αντισταθμίζεται από τις τεράστιες δυνατότητες επικοινωνίας που προσφέρει, τελικά εντείνει την ηθική τους απομόνωση τους από την πραγματικότητα και από τον εαυτό τους.
Η δεύτερη επίπτωση είναι ότι επιφέρει μια ενότητα στο τι βλέπουμε και ποθούμε σαν θεατές , αλλά έναν διαχωρισμό στο πως καταναλώνουμε. Ενώ μοιραζόμαστε όλοι το ίδιο όνειρο, η απόλαυση είναι ξεκάθαρα ιδιωτική. Ενώ προσφέρει μια παγκόσμια κοινότητα, όπου δεν έχει σημασία αν είσαι Άγγλος, Λατινοαμερικάνος η Βιετναμέζος ωστόσο διακηρύσει πόσο ξεχωριστός δυνητικά είσαι εσύ σε σχέση με τους άλλους.
Τρίτο είναι ότι δίνει την αίσθηση στις κοινωνίες μας ότι ζούνε σε ένα διαρκές ανεξάντλητο παρόν. Η μόδα, ο κινηματογράφος, η μουσική δανείζονται εικόνες ή σύμβολα από μια παλέτα ιστορικών  αναφορών του παρελθόντος ή ενός πιθανού μέλλοντος. Ιστορικές στιγμές “ξαναγράφονται” για αισθητικούς ή πολιτικούς λόγους. Κάτω από μια τέτοια οπτική η αίσθηση ιστορικότητας και εξέλιξης στην κοινωνία ξεθωριάζει. Η καθημερινή υποδοχή του οποιοδήποτε “νέου” και “καινοτόμου” προιόντος καθιστά ανέφικτο τον στοχασμό για το τι είναι όντος νέο και παλιό.

Θέση νούμερο 9: Εντός του πραγματικά ανεστραμμένου κόσμου, το αληθινό είναι μόνο μια στιγμή του ψεύδους.