Περί πορτρέτου και ωριμότητας

Η εξωτερική εμφάνιση του τι δεν είμαι
εγκλείει αυτό που είμαι. Εγκατέλειψα
την προσπάθεια να κάνω ισότιμο αυτόν
τον εαυτό, όταν διαπίστωσα
ότι τα καλύτερα γραπτά μου
είναι μια λαμπρή δυσανάγνωστη αλήθεια.

Επινοώ ένα πουλί
που επινοεί ένα κλαδί
που επινοεί ένα φύλλο
που επινοεί έναν άνεμο
που είμαι εγώ
που στρέφομαι στον εαυτό μου
και χάνομαι.

Όπως μερικά πουλιά αναπτύσσονται
στην αιχμαλωσία,
έτσι κι οι σκέψεις μου επιδιώκουν το πέταγμα
στου εαυτού μου τη δέσμια γραφίδα.
Η καρδιά στρέφει το βλέμμα
σε ό,τι υπάρχει έξω από μένα,
και να ένα ποίημα,
ελευθερία υπό περιορισμό των λέξεων.

Δεν είμαι άνθρωπος. Μια γεωγραφία είμαι.
Ο κόσμος δεν ρωτάει τι κάνω.
Προτιμούν να ταξιδεύουν μέσα μου.
Το σύμπαν πρέπει να ψάχνω
ώστε να βρω απαντήσεις στις ερωτήσεις τους.
Για την άγνοιά τους πρέπει να είμαι το καθετί,
από θέρετρα και κέντρα ψυχαγωγίας
μέχρι υπαίθρια ζωή. Χρειάζεται να βρίσκομαι εκεί
που ανταμώνουν ό,τι τελειώνει και ό,τι αρχίζει.
Και πάντα πρόθυμος,
την καρδιά μου μοιράζοντας στα δυο,
και σαν φωτιά που διαρκεί πέρα από τη φλόγα της,
ψάχνω για μια μέρα, μια μέρα της ζωής μου.

Από Τα Πορτρέτα της Ωριμότητας του Γιάννη Γκούμα