Αν ο, τι βλέπω το ανάγω σε κύκλο, μπορεί να κλάψω. Κατασκευάζω μανιωδώς στρογγυλά αντικείμενα. Χωρίς αιχμές, κοιλότητες, προεξοχές και ασυμμετρίες. Όχι επειδή μου δίνουν κάποια αίσθηση ισορροπίας. Απεναντίας. Όσο πιο τέλεια στρογγυλά τόσο πιο άψογα κατρακυλάνε...
"Θα με φορέσεις;" Ακέφαλη μάσκα μου ψιθυρίζει. Κάνω συλλογή από λευκές σελίδες εντυπώσεων. Κοιτάζω ψηλά, αντί για ουρανός, τέντα του τσίρκου. Κλόουν, καθώς έκλαιγε, μου έκλεισε το μάτι. Ανάμεσα μας, βαραίνει η ομίχλη κι όμως μου γνέφεις. Το όνομα μου, μέσα στα χείλη σου, νιώθει ασφαλές...
Η νύχτα με συμφέρει
"Θα με φορέσεις;" Ακέφαλη μάσκα μου ψιθυρίζει. Κάνω συλλογή από λευκές σελίδες εντυπώσεων. Κοιτάζω ψηλά, αντί για ουρανός, τέντα του τσίρκου. Κλόουν, καθώς έκλαιγε, μου έκλεισε το μάτι. Ανάμεσα μας, βαραίνει η ομίχλη κι όμως μου γνέφεις. Το όνομα μου, μέσα στα χείλη σου, νιώθει ασφαλές...
Η νύχτα με συμφέρει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.