Στεκόμουν σιωπηλός για ώρα απέναντί της. Την επεξεργαζόμουν προσεκτικά. Κοίταζα τις γραμμές των χειλιών της. Κολλούσα στους λοβούς των αυτιών της που μόλις που φαίνονταν κάτω από τα πυκνά μαλλιά της. Έψαχνα το βλέμμα της εναγωνίως, αλλά όταν μου το χάριζε το απέφευγα φοβούμενος μήπως έτσι διακρίνει τον πόθο μου. Τα χέρια της ήταν ήσυχα κουρνιασμένα μεταξύ τους. Ένιωθα ένα δυνατό κύμα ενέργειας να με διαπερνά. Όποτε άλλαζε στάση τιναζόμουν για να την ακολουθήσω. Μα αυτή έμενε εκεί. Ήθελε να την κοιτάζω. Τώρα είμαι σίγουρος. Της άρεσε να την κοιτάζω. Κι εγώ, υποταγμένος στη θέλησή της, την επεξεργαζόμουν προσεκτικά. Στεκόμουν σιωπηλός για ώρα απέναντί της. Κι αυτό ήταν ο παράδεισος.
Lagrimas de oro
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.