Φερνάντο Πεσσόα

"Από τον καιρό που γνωρίζω τον εαυτό μου ως τον άνθρωπο που χαρακτηρίζω "εγώ" , θυμάμαι ότι στο μυαλό μου σχεδίαζα την όψη , τις κινήσεις , τον χαρακτήρα και την ιστορία διαφόρων μη πραγματικών προσώπων που για μένα ήταν τόσο ορατά και δικά μου , όπως αυτό που αποκαλούμε , ίσως καταχρηστικά , αληθινή ζωή ... Θυμάμαι , λοιπόν , εκείνον που υπήρξε ο πρώτος ετερώνυμός μου ή , καλύτερα , ο πρώτος ανύπαρκτος γνωστός μου : κάποιος Σεβαλιέ ντε Πα , όταν ήμουν έξι χρόνων , μέσω του οποίου έγραφα δικά του γράμματα στον εαυτό μου , και του οποίου η μορφή , όχι εντελώς θολή , ακόμα συγκινεί εκείνο το κομμάτι της αγάπης μου που συνορεύει με τη νοσταλγία ".

"Η τάση μου αυτή να δημιουργώ γύρω μου έναν άλλον κόσμο , ίδιο με αυτόν εδώ αλλά με διαφορετικούς ανθρώπους , δεν εγκατέλειψε ποτέ τη φαντασία μου . Πέρασε διάφορες φάσεις , ανάμεσα στις οποίες και αυτή που ζω τώρα , ήδη σε ώριμη ηλικία . Μου ερχόταν στο νου κάποιο ευφυολόγημα , εντελώς ξένο , για τον έναν ή τον άλλον λόγο , από αυτό που είμαι ή από αυτό που νομίζω ότι είμαι . Το έλεγα αμέσως , αυθορμήτως , σαν να επρόκειτο για κάποιον φίλο μου , του οποίου επινοούσα το όνομα ,του οποίου συναρμολογούσα την ιστορία και του οποίου την όψη - πρόσωπο , ύψος , ρούχα και κινήσεις - έβλεπα αμέσως μπροστά μου . Με αυτόν τον τρόπο δημιούργησα και διεύρυνα τον αριθμό φίλων και γνωστών οι οποίοι δεν υπήρξαν ποτέ και τους οποίους ακόμα και σήμερα , σχεδόν τριάντα χρόνια μετά , ακούω , νιώθω , βλέπω . Επαναλαμβάνω : ακούω , νιώθω , βλέπω ... Και νοσταλγώ".

"Και οι μεταφυσικές χαμένες στις γωνιές των καφενείων ανά τον κόσμο,

οι μοναχικές φιλοσοφίες τόσων αποτυχημένων στις σοφίτες τους,

οι τυχαίες ιδέες ενός τυχαίου , οι διαισθήσεις τόσων τιποτένιων

μια μέρα ίσως , αφηρημένο ρευστό , και ουσία ασύλληπτη,

θα φτιάξουν έναν Θεό και θα κυριεύσουν τον κόσμο".

"Πολλαπλασιάστηκα,για να με νιώσω,
για να με νιώσω, χρειάστηκε να νιώσω τα πάντα,
ξεχείλισα,χύθηκα έξω από μένα,
γυμνώθηκα,παραδόθηκα,
και σε κάθε γωνιά της ψυχής μου
υπάρχει ένας βωμός σε διαφορετικό θεό".

"Γιατί η συνείδηση της ασημαντότητάς μας είναι το απόγειο της γνώσης της ζωής".

"Δεν υπάρχουν κανόνες . Όλοι οι άνθρωποι είναι εξαιρέσεις σ' έναν κανόνα που δεν υπάρχει"

"Έκανα τον εαυτό μου ό,τι ακριβώς ήμουν ανίκανος να κάνω. Και για ό,τι ήμουν ικανός, δεν το έκανα. Το ντόμινο που φόρεσα δεν ήταν το σωστό. Κι αμέσως με πήραν για κάποιον που δεν ήμουν, δεν είπα τίποτε και χάθηκα. Κι όταν τράβηξα τη μάσκα, κολλούσε στο πρόσωπό μου."

"Να ταξιδέψω; Για να ταξιδέψω φτάνει να υπάρχω: πηγαίνω από μέρα σε μέρα, σαν από σταθμό σε σταθμό στο σιδηρόδρομο του κορμιού μου, ή του πεπρωμένου μου, σκυμμένος πάνω από τους δρόμους και τις πλατείες, πάνω από τα πρόσωπα και τις χειρονομίες, πάντα ίδια και πάντα διαφορετικά, όπως, τελικά, είναι και τα τοπία.
Εάν φαντάζομαι, βλέπω. Τι παραπάνω κάνω ταξιδεύοντας; μόνο μια αδυναμία ακραία της φαντασίας δικαιολογεί τη μετακίνηση σαν μέσο πλήρωσης των αισθήσεων. “Κάθε δρόμος θα σε οδηγήσει στην άκρη του κόσμου”. Αλλά η άκρη του κόσμου, από τότε που ο κόσμος εξαντλήθηκε όταν τον φέραμε βόλτα, είναι το ίδιο το μέρος απ’ όπου έφυγες. Στην πραγματικότητα, η άκρη του κόσμου, όπως και η αρχή του, είναι προσωπική μας σύλληψη του κόσμου. Μέσα μας είναι που τα τοπία έχουν τοπίο. Γι ‘αυτό, όταν τα φαντάζομαι, τα δημιουργώ. Αν τα δημιουργώ, υπάρχουν. Κι εφόσον υπάρχουν, τα βλέπω όπως βλέπω και τα άλλα. Γιατί να ταξιδέψω; Στη Μαδρίτη, στο Βερολίνο, στην Περσία, στην Κίνα, στον καθένα από τους δύο Πόλους- πού αλλού θα βρισκόμουνα παρά μέσα σε μένα τον ίδιο, με τη δική μου ιδιαιτερότητα και το δικό μου τρόπο να αισθάνομαι.
Η ζωή είναι αυτό που εμείς την κάνουμε να είναι. Τα ταξίδια είναι οι οι ίδιοι οι ταξιδιώτες. Αυτό που βλέπουμε, δεν είναι αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που είμαστε".

 "Θεωρώ τη ζωή ένα πανδοχείο όπου πρέπει να μείνω μέχρι να έρθει η άμαξα της αβύσσου".


 "Ζούμε στο ημίφως της συνείδησης, ποτέ σε αρμονία με αυτό που είμαστε ή με αυτό που υποθέτουμε ότι είμαστε... Είμαστε κάτι που διαδραματίζεται στο διάλειμμα του θεάματος".

  "Ανάμεσα σε μένα και τη ζωή υπάρχει ένα λεπτό τζάμι. Παρ’ ότι βλέπω και καταλαβαίνω τη ζωή ξεκάθαρα, δεν μπορώ να την αγγίξω".

"Το πιο χυδαίο στα όνειρα είναι πως όλοι ονειρεύονται".

 "Η ίδια η ζωή είναι θάνατος, γιατί δε ζούμε ούτε μια μέρα παραπάνω στη ζωή μας που να μην είναι, ακριβώς γι’ αυτό, μια μέρα λιγότερο".

"Θέλω η ανάγνωση αυτού του βιβλίου να σας αφήσει την εντύπωση πλήξης που μεταλλάσσεται σε ηδονικό εφιάλτη".

 

αποσπάσματα από το έργο του Φερνάντο Πεσσόα.. ή Αλμπέρτο Καρέιρο ή Αλβάρο ντε Κάμπος ή Ρικάρντο Ρέις ή Μπερνάρντο Σοάρες..