Μερικές νύχτες δεν κοιμάμαι, όχι επειδή φοβάμαι τα όνειρα, αλλά επειδή φοβάμαι την αλήθεια που θα ξυπνήσω χωρίς εσένα.
Οι σιωπές μας μιλάνε πιο δυνατά από όλες τις κραυγές μας.
Αν ο πόνος ήταν καμβάς, εσύ θα ήσουν το πιο όμορφο έργο τέχνης μου.
Δεν χρειάζεται να με αγαπήσεις. Αρκεί που υπάρχω στον κόσμο σου, έστω και σαν σκιώδης φιγούρα.
Κάθε λέξη που δεν σου είπα είναι μια μικρή αυτοκτονία. Σωπαίνω, κι όμως αιμορραγώ.
Η αγάπη μου για εσένα είναι μια πληγή που κλείνει μόνο για να ανοίξει ξανά, πιο βαθιά.
Σε αγαπώ όπως ο αέρας αγαπά τη φλόγα: δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, αλλά σε καταστρέφω.
Η απουσία σου είναι πιο θορυβώδης από όλες τις φωνές του κόσμου.
Σε μισώ που με έμαθες να πεθαίνω κάθε φορά που δεν είσαι εδώ.
Κάθε στιγμή μαζί σου είναι αιωνιότητα. Κάθε στιγμή χωρίς εσένα είναι το τέλος του κόσμου.
Θα σ' αγαπώ για πάντα, ακόμα κι αν αυτό το 'πάντα' κρατάει μόνο όσο ένα φιλί σου.
Οι πληγές μου σε κουβαλούν σαν τατουάζ που χαράχτηκε από τα ίδια μου τα χέρια.
Τα αστέρια δεν καίνε, μα τραγουδούν σιωπηλά, περιμένοντας τον άνεμο να τα ξυπνήσει.
Το φεγγάρι κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα, λες και φοβόταν το βλέμμα μου.
Σε έναν κόσμο που σπάει, γίνομαι κομμάτι της σκόνης που αιωρείται.
Στον θρόνο της μοναξιάς, έμαθα να κυβερνώ τον χρόνο.
Όσα δεν σου είπα έγιναν στάχτες στις φλόγες που άναψες μέσα μου.
Μου λείπεις όπως το φεγγάρι λείπει στον ουρανό την πρώτη νύχτα του νέου μήνα.
Το κορμί μου μπορεί να ζει μακριά σου, αλλά η ψυχή μου δεν έφυγε ποτέ.
Είσαι η αναπνοή που κρατώ όταν δεν σε βλέπω, και η κραυγή που αφήνω όταν σε ονειρεύομαι.
Κάθε λέξη που σου γράφω είναι μια ακτή, και κάθε σιωπή σου το κύμα που τη σβήνει.
Είσαι ο καθρέφτης που φοβάμαι να κοιτάξω, μήπως δω το πρόσωπό μου γεμάτο από εσένα.
Είσαι το φως που δεν αντέχω να κοιτάξω, και το σκοτάδι που με αγκαλιάζει.
Σε κάθε σου απουσία χτίζω έναν τοίχο, αλλά πάντα τον γκρεμίζω για να σε αφήσω να μπεις ξανά.
