Ο 'Αλλος

O Λεβινας προχωράει προς την έξοδο της φιλοσοφίας και υποδεικνύει τον Άλλο ως την ριζική εξωτερικότητα απο την Μεταφυσική. Ο Άλλος δεν υπάρχει κάπου,είναι ο ανα πάσα στιγμή εκτός-της-φιλοσοφίας τόπος.Το άπειρο είναιτο Ανυπολόγιστο που γίνεται παρουσία εκτός της φαινομενικότητας που είναι εγκλωβισμένος ο θεωρητικός λόγος, για αυτό η λέξη Άλλος μπορεί και φέρει όλο το φορτίο μιας απειλητικής και ριζικής διαφοράς. Για αυτό ο μεσσιανισμός είναι ταυτισμένος με τον Άλλο.
Ο Λεβινάς όμως θέτει τελικά τον ριζοσπαστισμό του πρώιμου έργου του στην υπηρεσία ενός ανθρωπισμού μέσα απο την διυποκειμενική σχέση των προσώπων.Τελικά παραμένει και αυτός δέσμιος της Μεταφυσικής της δυτικής φιλοσοφίας, αφού αποδίδει μια υπερβατικότητα στο ανθρώπινο Άλλο,και εγκαταλείπει την 'εννοια του Άλλου ως συμβάντος που διακόπτει την ροή του χρόνου και συγκροτεί ένα υπάρχον μοναδικό. Ο Άλλος ως Ξένος για την φιλοσοφία και για το Είναι, επανακαθίσταται ως οικείος Άλλος.
Ο Λεβινάς καταλήγει στην υπεράσπιση μιας κοινότητας που είναι ήδη-εδώ ακριβώς γιατί είναι στο πρόσωπο του κάθε Άλλου και έτσι παραιτήται απο το αίτημα μιας κοινότητας του Πραγματικού, του συμβάντος-κόσμου και όχι του 'ηδη-κόσμου των δεδομένων προσώπων. Από αυτή την άποψη κατέδειξε μια σκέψη ακραία Πλατωνική(επέκεινα του Είναι και της Ύπαρξης)χωρίς να την οδηγήσει στις τελικές της συνέπειες. Για αυτό κατέληξε ένας θεολόγος της επικοινωνίας.
Ο Μπλανσό ακολουθεί τον δρόμο του Λεβινάς για να αποδείξει την ανυπαρξία αυτής της κοινότητας των δεδομένων ανθρώπινων προσώπων. Η γραφή του είναι η σιωπή που κυριαρχεί ανάμεσα στα πρόσωπα που ταλαντεύονται ανάμεσα στην Ύπαρξη και το Υπάρχον. Ο Μπλανσό παρουσιάζει την απουσία του συμβάντος, την απελπισία μέσα στην κοινότητα που ο Άλλος ήδη έχει πεθάνει ακριβώς γιατί έχει ταυτιστεί με το κάθε πρόσωπο αυτού του κόσμου. Εδώ η γραφή σπέρνει τον αφανισμό για να ανοίξει ο δρόμος της εξόδου, πέρα απο το πρόσωπο της Μεταφυσικής και την Μεταφυσική του προσώπου.
Η νύχτα όχι σαν χρονικότητα ούτε ως συμβολισμός αλλά ως διαδικασία συσκότισης της αντανάκλασης των πραγμάτων στην νόηση,γίνεται απο τον Μπλανσό μια έννοια σκέψης για μια αντι-φαινομενολογία, για μια πρόσκληση να σκεφτούμε αυτό που η απόλυτοτητα του διαφευγει της σκέψης και για αυτό να το πλησιάσουμε μέσα απο την πράξη,μεσα απο την ριζική εξάλειψη της Χώρας(δηλ. της κοινότητας των προσώπων)του οικείου Άλλου και την ίδρυση της Χώρας, της Πολιτείας του Άλλου-Ξένου, του συμβάντος-κόσμου.Ο Μπλανσό οδηγεί την πρώιμη σκέψη του Λεβινάς στην πόρτα της εξόδου απο την Μεταφυσική και δεν μας οδηγεί στο Μηδέν αλλά πέρα από αυτό.

Λεβινάς και Μπλανσώ, 5 αξιώματα για τον Άλλο

Μόμπυ Ντικ

Αφορισμένη αναζήτηση, σκότωσα για να μην σε περιμένω,
Αυτό το απλωμένο κρύο της μανίας ήξερες πως είναι ο Απίθανος Θάνατος.

Λευκέ εφιάλτη, χυμένε στον υπερπόντιο ορίζοντα, όπως φυσάει ίσα κατά πάνω σου θα βρεθώ,
Χωρίς συντροφιά , χωρίς καπετάνιο και οδηγό.

Κι όπως η γαλήνη κρύβει το Κακόμορφο σώμα σου, ο χρόνος σου βγάζει τα μάτια στην αθόρυβη κόλαση της ελπίδας.
Μια γύρα φέρνεις με την ουρά σου και μας σβήνεις από προσώπου γης, κερδίζοντας το χειροκρότημα της Μουγκής φύσης.

Σ’ αναζητώ, σ’ έχω στην φαντασία μου πολύ ψηλά, Θεό σε έχω κάνει, για να σε πω και να μπορώ να σε δω.
Αφορμή να υπάρχω, αλάτι όλο της γης μέσα σε ένα κύμα αφανισμού,
Τώρα οι δυο μας, εσύ έρχεσαι από τις θάλασσες του Ύπνου και Εγώ σε αναζητώ στ΄ανοιχτά του σαλονιού.

Μαζί, βύθισμα στον κόσμο σου, μαύρο γάμο, να μην αφήσουμε κανένα παραπονεμένο.
Μόμπυ Ντίκ, εγώ μου, κόσμε μου, θλιβερά ταξίδια της ζωής που με φέραν σε σένα, αφύσικο Ον που βογγά από αλήθεια,
Έλα δώ, ζήτα μου συγγνώμη, παρακάλα βοήθεια.

Με τα άδεια σου μάτια φιλοξένησε τον φόβο, πόνο και αίμα,
Σύρε δώσε τον τόνο, κουβαλάμε μαζί το Άπειρο.
Είμαι στο λιμάνι σου πρόσφυγας, αρρωστιάρης αέρας, κωπηλάτη φαρμάκι,
Λένε σε είδαν οι άλλοι , σε είπαν Θεριό , σε είπαν Παράξενο.

Μυστικέ Ερμή του Χαμένου Παραδείσου, πλάσμα ομοίωμα της καρδιάς που χτυπά έξω απ’ τα σώματα,
Βγήκες πάλι στην επιφάνεια, τα ξημερώματα, μαγική φρίκη δύναμης επικαλείσαι.
Λευκέ εφιάλτη, σιχτίρισμα και ουρανού ευχή διεστραμμένη, Ποιος είσαι; Που είσαι;

Ξεφυσάς το αίμα μου, σέρνεσαι ανάμεσα στις πολυκατοικίες, αόρατη σάρκα πιασμένη στο καρτέρι μιας εκδίκησης κρύας.

Μόμπυ Ντίκ, ποιος το περίμενε εκεί που γύριζαν οι σελίδες πως θα τσάκιζες το καραβάκι μου ,
πως θα ερχόσουν εδώ, ανοίκειε Εαυτέ, να κουρνιάξεις μακριά από το μίσος των Ανθρώπων;
Ποιος το περίμενε , σ΄αυτό το ταξίδι της απόγνωσης πως θα΄σουν η γνώση,
ο φρικτός νόμος της εξόντωσης του Νόμου;

Εσύ, Έλα, Είμαστε η μόνη ελπίδα του κόσμου να ναυαγήσει,
Είμαστε η περιουσία η Τραγική,

Έλα Μόμπυ Ντίκ προσποιήσου την Ατλαντίδα, βυθίσου..
Εσύ! Τερατογένεση του Θεού,
Προσκύνησε με για να σωθούμε!