Σύντομη ιστορία της τεχνολογικής επανάστασης

Αυξάνεστε και πληθύνεσθε, είπαμε, και οι μηχανές αυξήθηκαν και πλήθυναν.

Μας είχαν υποσχεθεί πως θα δούλευαν για μας.

Τώρα δουλεύουμε εμείς γι' αυτές.

Με τις μηχανές που επινοήσαμε για να αυξηθεί το φαγητό μας, αυξήθηκε η πείνα μας.

Τα όπλα που επινοήσαμε για να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, μας σκοτώνουν.

Οι πόλεις που επινοήσαμε για να συνευρισκόμαστε, μας κάνουν να απομακρυνόμαστε.

Τα μεγάλα μέσα που επινοήσαμε για μα επικοινωνούμε, δεν μας ακούνε, ούτε μας βλέπουν.

Είμαστε οι μηχανές των μηχανών μας.

Αυτές ισχυρίζονται πως είναι αθώες.

Κι έχουν δίκιο.

 

Ε. Γκαλεάνο, Καθρέφτες

5 κρίκοι ένα τάληρο

Πράγματι η Ιρλανδία τύπωσε 51δις ευρώ, δηλαδή περίπου το 25% του ΑΕΠ της το 2011. Είναι αλήθεια επίσης πως η αύξηση της ποσότητας του χρήματος επηρεάζει τις τιμές. Δηλαδή εάν σε μια οικονομία υπήρχαν μόνο 10 ευρώ και δέκα ίδια παπούτσια, είναι προφανές πως το κάθε παπούτσι θα κόστιζε 1 ευρώ. Εάν στην ίδια οικονομία κάποια στιγμή τυπώναμε άλλα 10 ευρώ, τότε, (και από τη στιγμή που δεν μπορείς να αγοράσεις τίποτα άλλο) τα παπούτσια θα κόστιζαν 2 ευρώ το ένα.

Αυτά μας λένε τα διάφορα γεράκια του πληθωρισμού και των νεοκλασικών που με τον προφήτη Von Mises υπόσχονται την καταστροφή του κόσμου. Εκείνο που δεν μας λένε, είναι πως η αύξηση της ποσότητας του χρήματος δεν είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει τώρα μέσα στην κρίση. Σε όλη τη δεκαετία του 2000, κάθε κλάδος του χρηματοπιστωτικού τομέα που σεβόταν τον εαυτό του, τύπωνε χρήμα. Όταν μια τράπεζα έχει 10 δικά της ευρώ και δανείζει 100, στην πραγματικότητα τυπώνει 90 ευρώ. Αυτό ονομάζεται και Fractional Reserve Banking και το εξασκούν όλοι. Φυσικά αυτό το τύπωμα είναι θεωρητικά προσωρινό (διότι όταν επιστραφούν όλα τα δάνεια, η τράπεζα θα έχει πάλι 10 ευρώ). Καθώς όμως τα δάνεια τείνουν να είναι μακροχρόνια, την ώρα που εκδίδει μια τράπεζα ένα δάνειο, στην ουσία αυξάνει την ποσότητα του χρήματος σήμερα.

Το ίδιο άρχισε να συμβαίνει και με μη τραπεζικούς παίκτες. Όταν μια επενδυτική τράπεζα επιτρέπεται να αγοράζει μετοχές με μόχλευση 1/50 (με λίγα λόγια να διαθέτει στο ταμείο 1 ευρώ για κάθε 50 που αγοράζει), κι αυτά τα χρήματα δεν τα δανείζεται από κάποιον, στην ουσία τυπώνει χρήμα. Πάλι υποτίθεται προσωρινά, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως εκείνη τη στιγμή αυξάνεται η ποσότητα του χρήματος.

Εάν δεν με πιστεύετε, μπορείτε να διαβάσετε τις δηλώσεις τρισέ όλα αυτά τα χρόνια, που περήφανος ανακοίνωνε ετήσιες αυξήσεις της ποσότητας του χρήματος στην ευρωζώνη της τάξης το 15-17%.

Όμως τω καιρώ εκείνο, το τύπωμα εκλαμβάνονταν ως ανάπτυξη και όλοι πανηγύριζαν, κι αν εξαιρέσεις μερικούς γραφικούς, τα περισσότερα σημερινά γεράκια του πληθωρισμού τύπου Άξελ Βέμπερ και Τρισέ σφύριζαν αδιάφορα. Πράγμα που φαντάζομαι σας δημιουργεί και μια άλλη ερώτηση. Αφού τυπώναμε τόσο πολύ χρήμα τα καλά χρόνια, γιατί ο πληθωρισμός ανέβαινε μόνο 2-3% κάθε χρόνο? Δεν θα έπρεπε -σύμφωνα με το παράδειγμα των παπουτσιών- να ανεβαίνει ραγδαία?

Εδώ λοιπόν βρίσκονται οι λαγοί στο καπέλο των τραπεζιτών.

Το κόλπο του γελωτοποιού

Επειδή στην οικονομία μας δεν υπάρχουν μόνο παπούτσια, το απλουστευμένο παράδειγμα των παπουτσιών, είναι στην ουσία παραπλανητικό. Πράγματι λοιπόν, 15 χρόνια τώρα τυπώνουμε άπειρο χρήμα, αλλά παρόλαυτά δεν έχουμε πνιγεί από τις αυξήσεις των τιμών και την καταστροφή των νομισμάτων. Γιατί?

Διότι αυτό το επιπλέον χρήμα κατευθυνόταν σε αγαθά που είτε δεν μετριούνται, είτε έχουν ελάχιστο βάρος στον πληθωρισμό. Και εξηγούμαι. Όταν παίρνεις δάνεια για να αγοράσεις μετοχές (το ονομάζουμε και μόχλευση), αυτή η επιπλέον ποσότητα χρήματος που δημιουργείται πιέζει τις τιμές των μετοχών προς τα πάνω (περισσότερα χαρτάκια κυνηγάνε τις ίδιες μετοχές). Αυτό όμως το ονομάζουμε άνοδο του χρηματιστηρίου κι όχι πληθωρισμό. Όταν παίρνεις δάνεια για να αγοράσεις σπίτια, αυτή η επιπλέον ποσότητα χρήματος αυξάνει τις τιμές των σπιτιών. Όμως αυτή την αύξηση των τιμών δεν την ονομάζουμε πληθωρισμό, την ονομάζουμε ανάπτυξη. Πιστεύετε πως ήταν τυχαίο το γεγονός πως ο τελευταίος φτωχομπινές, μπορούσε να δανειστεί μόλις 2+2 χιλιάδες ευρώ από τις πιστωτικές για να αγοράζει Miss Sixty και την ίδια στιγμή μπορούσε να πάρει 200.000 ευρώ για να αγοράσει σπίτι?

Δεν θέλω να επεκταθώ για το πως αυτή η διαδικασία ήταν στην ουσία της μια αναδιανομή του πλούτου, υπερ κάποιων ομάδων (φυσικά και των τραπεζών), αλλά κρατήστε το στο μυαλό σας. Πάμε τώρα πίσω στα χρόνια της κρίσης. Θυμάστε όλα αυτά τα δάνεια που φούσκωναν την ποσότητα του χρήματος τα καλά χρόνια? Τώρα με την κρίση συμβαίνει η αντίθετη διαδικασία. Οι τράπεζες ζητάνε τα δανεικά τους πίσω, οι εταιρίες χρεοκοπούν και δεν πληρώνουν τα δανεικά και με λίγα λόγια έχουμε μια συρρίκνωση της ποσότητας του χρήματος που κυκλοφορεί στην οικονομία. Όταν ο φτωχομπινές του παραπάνω παραδείγματος δεν μπορεί να πληρώσει τις δόσεις του σπιτιού των 200.000 ευρώ, τότε η τράπεζα το κατάσχει και το βγάζει σε πλειστηριασμό. Επειδή όμως κανείς δεν θέλει πια να δώσει 200.000 για αυτό το σπίτι το πουλάει μόλις 100.000 . Ακριβώς αυτή τη στιγμή η τράπεζα χάνει 100.000 ευρώ και ταυτόχρονα 100.000 ευρώ εξαφανίζονται από την οικονομία, με τον ίδιο μαγικό τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκαν.

Αυτή η διαδικασία ονομάζεται και αποπληθωρισμός και στην ουσία ρίχνει τις τιμές των προιόντων που είχαν φουσκώσει όλα αυτά τα καλά χρόνια. Ο αποπληθωρισμός από μόνος του δεν είναι κάτι ιδιαιτέρως κακό. Ποιος δεν θέλει να πέφτουν οι τιμές? Όμως η καπιταλιστική οικονομία δεν μπορεί να λειτουργήσει σε συνθήκες αποπληθωρισμού, κι έτσι θεωρείται λίγο πιο επιθυμητός από την πανώλη στο 10ήμερο του Βοκάκιου. Ταυτόχρονα όλα τα παραπάνω παραδείγματα πληθωρισμού που αναφέραμε (τα οποία μασκαρεύαμε ως ανάπτυξη) εκλείπουν σε καθεστώς πιστωτικής συρρίκνωσης, κι έτσι η πτώση των τιμών οδηγεί σε πτώση του ονομαστικού ΑΕΠ και ξαφνικά ο βασιλιάς είναι γυμνός. Οι πλούσιοι Έλληνες ξαφνικά κατάλαβαν πως όλος ο πλούτος ήταν ένας πύργος από χαρτάκια και με την τυπική ευφυΐα που τους διακρίνει, πίστεψαν πως για όλα φταίνε κάτι μαυριδεροί τύποι την εργασία των οποίων εκμεταλλεύονταν και θέλουν να τους διώξουν.

Εμείς όμως που είμαστε τυπικοί κοντόφθαλμοι μικροαστοί δεν ενδιαφερόμαστε για μαυριδερούς τύπους, ενδιαφερόμαστε για τον πλούτο μας. Ο οποίος συρρικνώνεται, επειδή συρρικνώνεται η ποσότητα του χρήματος που τόσο χαρούμενα τυπώναμε όλα αυτά τα χρόνια. Θυμάστε τώρα που είπαμε παραπάνω πως η τράπεζα από την κατάσχεση έχασε 100.000 ευρώ? Ε λοιπόν επειδή αυτά τα 100.000 ευρώ της είχε χρεωθεί στα κιτάπια όταν εξέδιδε το δάνειο, τώρα είναι υποχρεωμένη να τα επιστρέψει για να μηδενιστούν. Κι επειδή οι τραπεζίτες τα τελευταία χρόνια είναι κάτι τύποι που πηγαίνουν μόνο σε γκαλά, φυσικά και δεν έχουν να δώσουν 100.000 ευρώ. Τι γίνεται τότε? Στον φαντασιακό καπιταλιστικό κόσμο, η τράπεζα κηρύττει πτώχευση αφού πρόκειται για μια αποτυχημένη επιχείρηση. Στον ιστορικό καπιταλισμό που ζούμε όμως, έρχεται το κράτος και δίνει στην τράπεζα 100.000 ευρώ. Που τα βρίσκει το κράτος? Ή τα δανείζετε, ή τα τυπώνει. Συνήθως και τα δύο ταυτόχρονα.

Κουτί πρώτο: Δανεισμός.

Στην πρώτη περίπτωση αυξάνεται το κρατικό χρέος καθώς το κράτος εκδίδει ομόλογα. Η μεγάλη πλάκα εδώ, είναι πως το κράτος εκδίδει ομόλογα τα οποία αγοράζουν κάτι πλούσιοι τύποι και μετά το κράτος πάει και τα δίνει στους ομολογιούχους των τραπεζών που είναι πολλές φορές οι ίδιοι πλούσιοι τύποι. Άρα αυτοί οι πλούσιοι τύποι και δεν χάνουν τα χρήματα που είχαν επενδύσει στην αποτυχημένη επένδυση που ονομάζουμε τράπεζα και κερδίζουν από το επιτόκιο των κρατικών ομολόγων που οι ίδιοι αγοράζουν από την άλλη τσέπη τους.

Κουτί δεύτερο: Τύπωμα.

Στη δεύτερη περίπτωση που μας ενδιαφέρει κιόλας, το κράτος λέει στην κεντρική τράπεζα να τυπώσει χρήματα και να τα δώσει στις τράπεζες που διαθέτουν μεγάλες τρύπες από αυτά τα θαλασσοδάνεια. Αυτό συμβαίνει 3 χρόνια τώρα, το μόνο που άλλαξε είναι πως προχθές αντί να τα δώσει η ΕΚΤ, τα έδωσε η κεντρική τράπεζα της ιρλανδίας. Είναι αυτό το τύπωμα πληθωριστικό? Όχι. Γιατί? Διότι όπως είπαμε και πριν, δεν έχει σημασία πόσο τυπώνεις, σημασία έχει που πηγαίνει αυτό το φρεσκοτυπωμένο χρήμα. Κι από τη στιγμή που πηγαίνει στις μαύρες τρύπες των τραπεζικών ζημιών, εξαφανίζονται στο σχεδόν πουθενά.

Follow the money.

Μπερδευτήκατε. Ας το κάνουμε ταληράκια με το αγαπημένο παράδειγμα του φτωχομπινέ μικροαστού. Ο φτωχομπινές αγόρασε ένα σπίτι δάνειο από την τράπεζα το 2004. Άρα το 2004 τυπώθηκαν 200.000 ευρώ για πάρτη του φτωχομπινέ. Ο φτωχομπινές τα έδωσε στον πρώην ιδιοκτήτη κι έτσι τα χρήματα άρχισαν να κυκλοφορούν στην οικονομία. Επειδή όπως είπαμε όλα αυτά τα χρήματα πήγαιναν σε αγαθά με τα οποία δεν ασχολείται ιδιαίτερα ο πληθωρισμός, ο πληθωρισμός αυξήθηκε ελάχιστα από τα φλόκια που ξέφυγαν. Δηλαδή ο παλιός ιδιοκτήτης από τα 200.000 που πήρε, έδωσε 5.000 στον συμβολαιογράφο και άλλα 15 στον γιόκα του για να πάρει Golf και άλλα 20 στην κόρη για να την παντρέψει (σόρυ παιδιά για τον τυπικό σεξισμό, αλλά εάν έντυνε τον γιο νυφούλα και αγόραζε Golf για την κόρη δεν θα είμασταν σε αυτό το χάλι σήμερα). Όμως τα υπόλοιπα 160.000 δεν θα τα έτρωγε στα μπουζούκια. Θα τα έκανε μετοχές, ή θα αγόραζε ένα άλλο σπίτι, ή θα αγόραζε ομόλογα, με λίγα λόγια, τα 160 από τα 200 θα πήγαιναν πάλι σε μια δραστηριότητα που ο δείκτης του πληθωρισμού δεν μετρά. Μόνο τα φλόκια των 40 χιλιάδων μετρήθηκαν. Πρέπει να θυμάστε όμως πως αυτά τα φρεσκοτυπωμένα 200 χιλιάρικα άρχισαν να κυκλοφορούν στην αγορά το 2004. Άρα η αύξηση της ποσότητας του χρήματος συνέβη το 2004.

Ας κάνουμε fast forward τώρα στο 2009. Ο φτωχομπινές που αγόρασε το σπίτι το 2004, χάνει τη δουλειά του και χάνει και το σπίτι. Η τράπεζα λοιπόν το κατάσχει, το βγάζει στον πλειστηριασμό και παίρνει 100.000 ευρώ πίσω. Επειδή όμως η τράπεζα το 2004 στα κιτάπια είχε γράψει “δάνεισα στον φτωχομπινέ 200.000 ευρώ” και τώρα πήρε πίσω από τον φτωχομπινέ 100.000, χοντρικά πρέπει να βρει άλλα 100.000 για να κλείσει τον λογαριασμό. Με λίγα λόγια η τράπεζα μάζεψε από την αγορά τα 100 από τα 200 χιλιάρικα που είχε τυπώσει το 2004 και μας περισσεύουν άλλα τόσα. Μαζεύοντας από την αγορά 100.000 στην ουσία μείωσε την ποσότητα κυκλοφορίας του χρήματος κατά 100.000 για να κλείσει τον λογαριασμό στα κιτάπια της. Τα υπόλοιπα 100.000 πρέπει να τα βάλει από την τσέπη της η τράπεζα, κι έτσι το δάνειο θα κλείσει και τα 200.000 που είχαν εμφανιστεί μαγικά στην αγορά το 2004, θα έκαναν τον κύκλο τους και θα εξαφανίζονταν.

Επειδή όμως οι τράπεζες και οι ιδιοκτήτες τους δεν θέλουν να πληρώσουν από την τσέπη τους, βάζουν το κράτος και τους δίνει τα 100.000 που τους λείπουν, τυπώνοντας τα. Όταν λοιπόν το κράτος τυπώνει 100.000 ευρώ για να κλείσει τα βιβλία της η τράπεζα, αυτά τα 100.000 πηγαίνουν κατευθείαν στο λογαριασμό “δάνειο φτωχομπινέ” και εξαφανίζονται.

Τι συμβαίνει με την ποσότητα του χρήματος?

Κανονικά θα είχαμε:

+200 το 2004 από τον φωτοχομπινέ,

-100 το 2009 από τον πλειστηριασμό ,

- 100 από την τσέπη της τράπεζας

= 0 .

Τι συνέβη όμως τελικά? 

+200 το 2004 από τον φωτοχομπινέ,

-100 το 2009 από τον πλειστηριασμό,

+100 από το κράτος το 2010 που τα τύπωσε και ταυτόχρονα

-100 από το κράτος που τα έδωσε στην τράπεζα να κλείσει τον λογαριασμό της

= 100 χιλιάδες ευρώ που βρίσκονται στην τσέπη της τράπεζα.

Τι συμβαίνει με τον πληθωρισμό?

Εξαρτάται αποκλειστικά όπως βλέπουμε από αυτόν που έχει τα επιπλέον 100.000 στην τσέπη του, δηλαδή την τράπεζα. Όσο η τράπεζα είναι πιεσμένη από τις ζημιές που καταγράφει από άλλους φτωχομπινέδες και λοιπούς επιχειρηματίες στους οποίους έδινε δάνεια το 2004, απλά χρησιμοποιεί αυτά τα 100.000 για να κλείσει τρύπες. Όλος ο πληθωρισμός που ήταν να συμβεί, συνέβη το 2004 που εκδόθηκε αυτό το χρήμα, όχι τώρα που προσπαθούν να κλείσουν τις τρύπες που άνοιξε το τύπωμα του 2004. Το 2004 ο φτωχομπινές αγόρασε το γκόλφ για την κόρη και στόλισε τον γιο νυφούλα. Όχι σήμερα. Το 2004 έπαιξε τα χρήματα στο χρηματιστήριο, όχι σήμερα.

Άρα τα 50δις που τύπωσε η ιρλανδική κεντρική τράπεζα προκειμένου να γλυτώσει τους μετόχους και τους ομολογιούχους των τραπεζών στην ουσία δεν θα δουν ποτέ το φως της ημέρας. Θα πάνε να καλύψουν τις παλιές αμαρτίες του πληθωρισμού που δημιουργήθηκε το 2004.

Τι θα γινόταν εάν η Ιρλανδική κεντρική τράπεζα δεν τύπωνε χρήμα? Οι τράπεζες θα έκλειναν, τα σπίτια και τα άλλα αγαθά που κατείχαν θα έβγαιναν όσο-όσο στο σφυρί, κι αυτό θα πίεζε τις τιμές των σπιτιών και των άλλων αγαθών χαμηλότερα, στην ακριβώς αντίστροφη διαδικασία του 2004. Πολλά αγαθά κυνηγάνε λιγότερα χρήματα. Άρα πέρα από το να σώσει τους τραπεζίτες, η κεντρική τράπεζα της ιρλανδίας (και φυσικά η ΕΚΤ και η αμερικάνικη FED) απλά φροντίζουν να μην πέσουν οι τιμές των αγαθών που εκτοξεύθηκαν την προηγούμενη δεκαετία, διότι αυτό θα ισοδυναμούσε με πτώση του ΑΕΠ κι έτσι το παραμύθι της καπιταλιστικής ανάπτυξης (ως βέλτιστη μέθοδος παραγωγής) που μας πουλάνε 30 χρόνια τώρα θα κατέρρεε.

Τι συμβαίνει όμως εάν οι τραπεζίτες, αντί να καλύψουν τις τρύπες με τα χρήματα που πήραν, αποφασίσουν να τα ξοδέψουν αλλού? Κι ακόμα καλύτερα, τι θα συμβεί εάν αυτά τα τυπωμένα χρήματα τα χρησιμοποιήσουν για να δημιουργήσουν οι ίδιοι ακόμα περισσότερο χρήμα (κι έτσι να καλύψουν και τις τρύπες και να τους μείνουν και ρέστα για να παίζουν) ? Για να απαντήσουμε σε αυτό δεν χρειάζεται να υποθέσουμε τίποτα. Χρειάζεται μόνο να πάμε να δούμε τι κάνουν στις ΗΠΑ, όπου οι τραπεζίτες πήραν τα φρεσκοτυπωμένα χρήματα κι άρχισαν να τα ξοδεύουν στο χρηματιστήριο (ναι έχει ανέβει από πέρσι τον μάρτη, παρά το γεγονός πως η οικονομία πάει κατά διαόλου) και σε διάφορες άλλες επενδύσεις καζίνο. Μάλιστα συνεχίζουν να “επενδύουν” με μόχλευση με λίγα λόγια συνεχίζουν να δανείζονται για να ποντάρουν. Επειδή όμως γνωρίζουν πως οι ΗΠΑ αυτή τη στιγμή δεν είναι καλό μέρος για να επενδύσεις, στην ουσία πάνε κι αγοράζουν ό,τι άλλο κινείται στον κόσμο. Ξένα νομίσματα, ξένα σπίτια, ξένα τρόφιμα, ξένο πετρέλαιο. 

Άρα εάν έρθει κάποιος πληθωρισμός, αυτός δεν θα είναι αποτέλεσμα του τυπώματος των κρατών, αλλά του τυπώματος των μη κρατικών τραπεζών που θα ποντάρουν τα άλογα τους σε διάφορα αγαθά. Κι έτσι το σύνθημα σοσιαλισμός των πλουσίων γίνεται ακόμα πιο επίκαιρο.

Γενικό συμπέρασμα για να κάνουμε λογαριασμό: Όταν μια κεντρική τράπεζα τυπώνει χρήμα, δεν έχει σημασία να κοιτάμε μόνο πόσο χρήμα τυπώνει, αλλά κυρίως το που θα πάει αυτό το χρήμα. Αυτό καθορίζει το εάν θα υπάρξει πληθωρισμός και πόσο καταστροφικός θα είναι αυτός για τους απλούς ανθρώπους (διότι ναι, υπάρχει και μη καταστροφικός πληθωρισμός, αλλά αυτό σε ένα άλλο επεισόδιο).

Πόρισμα του συμπεράσματος: Δεν υπάρχει ελεύθερη αγορά και ποτέ δεν υπήρξε στην ιστορία. Οι ροές του χρήματος, η ποσότητα, ο πληθωρισμός τα αγαθά και οι κανόνες του παιχνιδιού θέτονται και επηρεάζονται από αυτόν που κατέχει το δικαίωμα να τους φτιάχνει, με λίγα λόγια αυτόν που κατέχει το μονοπώλιο της βίας σε μία επικράτεια. Όταν η τράπεζα σου δίνει 2000ευρώ για τα μπουζούκια αλλά 200.000 για σπίτι, σε κατευθύνει να δανείζεσαι για να αγοράζεις σπίτια κι αυτό δεν έχει να κάνει με καμία ελεύθερη αγορά (και καμία ελευθερία επιλογής).

Όταν μια επικράτεια είναι αρκετά μεγάλη, μπορεί να θέσει όποιους κανόνες της αρέσει χωρίς να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τους υπόλοιπους παίκτες του συστήματος.

 Πόρισμα του πορίσματος: Ναι, εάν είσαι η πυρηνική γαλλογερμανία μπορείς να επιβάλεις όποιους κανόνες σου αρέσουν και να φέρεις τον σοσιαλισμό στη γη. Εάν είσαι η ελλάδα ή ισλανδία και κάνεις το ίδιο, στην καλύτερη περίπτωση θα γίνεις μια γραφική κούβα. Στη χειρότερη μια γραφική Β.Κορέα.

TechieChan

Charlie Hebdo II

Charlie Hebdo I

Δημοκρατία... Ενδημεί, αν και γενικά πάμπολες φορές προβληματική στην ελλειμματικότητά της στον Δυτικό κόσμο. «Αποδημεί» εν τη γενέσει της στον Ανατολικό κόσμο. Καταλληλότερο ίσως μέτρο εκτίμησης του βαθμού Δημοκρατίας, η ανοχή στην πολιτική σάτιρα. Γιατί, πολιτική σάτιρα και Δημοκρατία είναι μεγέθη ευθέως ανάλογα.
Βαθιά θλίψη για την τραγική απώλεια ανθρώπων και καταπληκτικών μυαλών που χρόνια ολόκληρα εργάζονταν για την πολιτική και ανθρωπιστική αγωγή των Γάλλων πολιτών και όχι μόνο. Από το 1960, αρχικά με το Hara-Kiri, και από το 1970 με το «παιδί» του, το Charlie Hebdo. Γεννημένο το πρώτο μέσα και ενάντια στη ντεγκωλική αυταρχικότητα, με τα φτερά του Μάη του ’68 το δεύτερο, έφεραν μια θύελλα  ανανέωσης στην αριστερή γαλλική σκέψη που και αυτή ασφυκτιούσε μέσα από τα σταλινικά σχήματα όλων των αποχρώσεων. Πνεύμα «ηλίθιο και κακό», όπως έγραφε και στο λογότυπό του, χτυπούσε παντού και όλοι οι επίσημοι θεσμοί ήθελαν να το χτυπήσουν. Ισχύς του η οξυδέρκεια των σχεδιαστών του, η καλλιτεχνική τους αρτιότητα και η συνεχής έκθεσή τους στον αυτοσαρκασμό. Και μόνο κανείς να πάρει τα βιβλία του Wolinski, που χάθηκε, θα δει τον ίδιο ως κεντρικό ήρωα να γελοιοποιείται σταθερά ως διανοούμενος της Αριστεράς, ως σεξομανής εραστής, ως φιλικός άρα ανεπαρκής πατέρας κ.λ.π. Αν η σάτιρα είναι το ένα μέτρο για την εκτίμηση της λειτουργίας της Δημοκρατίας, το άλλο δεν είναι, όπως νομίζουν οι σοβαροί, η αφηρημένη έννοια της «ελευθερίας» αλλά η πραγματική και ενεργός κοινωνικά «ελευθεριότητα». Και ιδιαίτερα η θρησκευτική και η σεξουαλική. Από την ελληνική Πόλη μέχρι και την σύγχρονη αστική Δημοκρατία, όπως δόθηκε με το μοντέλο της γαλλικής Republique, δεν είναι η ελευθερία που προωθεί την εξέλιξη των θεσμών αλλά η ελευθεριότητα. Η ελευθερία δείχνει τα φάσματα λειτουργίας των νόμων και των ηθών και τους κατοχυρώνει. Η ελευθεριότητα δρώντας μέσα σε αυτό που δεν είναι, ή είναι οριακά αποδεκτό, δείχνει το προς τα πού πρέπει να εξελιχθούν τα πράγματα. Αυτά προϋποθέτουν τη θεώρηση μιας διαλεκτικής κοινωνίας που θεμελιώνεται στο ότι υποχρεωτικά θα μεταβάλλεται μέσα στον χρόνο από τη σκέψη, τις επιθυμίες και τις ανάγκες των πολιτών της, χωρίς καμιά θεοκρατική ή άλλη αναφορά. Ο Δυτικός κόσμος είναι βασισμένος στη διαλεκτική «αυτονομία» και ο Ανατολικός στην αδιάλλακτη «ετερονομία».
Τη χυδαιότερη έκφραση της αδιάλλακτης «ετερονομίας» εκφράζει στις μέρες μας ο Ισλαμισμός, γιατί τη συνδυάζει με τον «Ιερό πόλεμο». Ο Λόγος είναι Ένας, Θεόσταλτος, και Ένα Ιερατείο τον ερμηνεύει βγάζοντας διατάγματα που μπορεί να αφορούν τον απενοχοποιημένο και επικροτούμενο φόνο του οποιουδήποτε χαρακτηρισθεί ως εχθρός του Ιερού αυτού Λόγου και του Σκοπού του. Στο υπόβαθρο αυτής της θεώρησης της κοινωνίας δεν υπάρχει η έννοια του ατόμου, του πολίτη, που μπορεί να σκέπτεται.  Είναι θεοκρατική, ανδροκρατούμενη και στρατιωτική, με ρατσιστικές αντιλήψεις τόσο ως προς τους έξω, τους Άπιστους, όσο και ως προς τους έσω (γυναίκες, ομοφυλόφιλους). Τα οφέλη που έχει η κάστα των ανδρών που βρίσκεται στην εξουσία είναι πάρα πολλά και δυστυχώς πάρα πολύ καλά ισχυροποιημένα μέσα στην Ιστορία του Αραβικού κόσμου. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι τα Αραβικά κράτη ποτέ μέχρι σήμερα δεν γνώρισαν τη Δημοκρατία. Ζούσαν κάτω από αυταρχικά καθεστώτα: από την κάστα των Πασάδων και των Βασιλέων, πέρασαν στην κάστα των Στρατιωτικών Τριτοκοσμικών Αυταρχικών Δημοκρατών και από αυτούς, ενάντια σε αυτούς, αλλά μόνο για τη νομή της εξουσίας και του πλούτου προέκυψε ο Ισλαμισμός ανακινώντας τους ήδη εγγεγραμμένους στο κοινωνικό συνειδητό και ασυνείδητο μηχανισμούς «κυρίου-δούλου». Είναι φανερό πως αφού πρόκειται για «καθαγιασμένους» θεσμούς και πρακτικές απαγορεύεται η κάθε κοινωνική πρακτική κριτική τους. Πόσο μάλλον το λυτρωτικό γέλιο και το αιχμηρό βέλος της πολιτικής σάτιρας. 
Για αυτούς που σκέφτονται έτσι το κάθε Charlie Hebdo είναι κάτι που πρέπει να εξαφανισθεί, γιατί αντιτίθεται  δομικά σε αυτό που θέλουν με τη βία παντού να επιβάλουν. Το δήθεν προσβλητικό περιεχόμενο ήταν η αφορμή για την πραγματοποίηση ενός προαναγγελθέντος θανάτου που αφορά παγκοσμίως σε όλα τα ΜΜΕ με ελευθερία και ελευθεριότητα λόγου.
Η διαφορά ανάμεσα στη Δυτική Δημοκρατία και στον Ισλαμισμό είναι ότι ο Δυτικός μπορεί να είναι «ηλίθιος και κακός» στον λόγο αλλά με στόχο, κατά τεκμήριο, τη βελτίωση της Ζωής, ενώ ο Ισλαμιστής είναι «ηλίθιος και κακός» στην πράξη με στόχο τη θανάτωση της Ζωής, ή τουλάχιστον αυτό που εμείς ως ελεύθερα και αυτόνομα υποκείμενα εννοούμε.

συνυπογράφοντας τον Θανάση Αλεξανδρίδη

Tales...