100%

Πριν από πολλά πολλά χρόνια, 

ζούσαν ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. 

Το αγόρι δεκαοχτώ χρονών 

και το κορίτσι δεκαέξι. 

Το αγόρι δεν είναι ιδιαίτερα όμορφο, 

και το κορίτσι δεν είναι ιδιαίτερα όμορφο.

 

‘Ένα μοναχικό και συνηθισμένο αγόρι 

κι ένα μοναχικό και συνηθισμένο κορίτσι, 

σαν αυτά που υπάρχουν παντού. 

Ωστόσο πιστεύουν ακράδαντα 

πως κάπου σ’ αυτό τον κόσμο 

υπάρχει ένα κορίτσι ή ένα αγόρι, 

που τους ταιριάζει 100%. 

Ναι, πιστεύουν σ’ ένα θαύμα. 

Κι αυτό το θαύμα ήρθε.

 

Μια μέρα οι δυο τους συναντιούνται τυχαία 

στη γωνία κάποιου δρόμου.

 

«Απίστευτο» λέει το αγόρι στο κορίτσι, 

«σ’ έψαχνα παντού! 

Είτε το πιστεύεις είτε όχι, 

είσαι για μένα το 100% κορίτσι».

 

Και το κορίτσι απαντάει: 

«Κι εσύ είσαι για μένα το 100% αγόρι. 

Ακριβώς όπως το είχα φανταστεί. 

Είναι σαν όνειρο».

 

Οι δυο τους κάθονται σ’ ένα παγκάκι του πάρκου, 

κρατιούνται απ’ το χέρι και μιλάνε συνέχεια, 

χωρίς να βαριούνται. Δεν είναι πια μόνοι. 

Βρήκαν το 100% ταίρι τους 

κι αυτό τους βρήκε επίσης, 

Το να βρεις το 100% ταίρι σου 

και να σε βρει και κείνο, 

είναι κάτι εντελώς ασυνήθιστο, 

ένα θαύμα του κόσμου.

 

Αλλά τις καρδιές τους τις σκιάζει μια μικρή, 

πολύ μικρή αμφιβολία. 

Είναι δυνατόν το όνειρό τους 

να εκπληρώθηκε τόσο απλά; 

 

Σ’ ένα διάλειμμα της συζήτησης, λέει το αγόρι:

«Ας κάνουμε μια δοκιμή. 

Αν είμαστε 100% φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο, 

σίγουρα κάπου κάποτε θα ξανασυναντηθούμε. 

Την επόμενη φορά θα ξέρουμε πως είμαστε 100% 

προορισμένοι ο ένας για τον άλλο, 

και θα παντρευτούμε αμέσως. Συμφωνείς;

 

«Συμφωνώ» απάντησε το κορίτσι.

 

Κι έτσι χώρισαν. 

Ο ένας στη Δύση κι ο άλλη στην Ανατoλή. 

Στην πραγματικότητα όμως ήταν εντελώς 

περιττό να βάλουν τη μοίρα τους σε δοκιμασία. 

Δεν έπρεπε να το κάνουν. 

Ήταν προορισμένοι 100% ο ένας για τον άλλο. 

Η αγάπη τους ήταν ένα θαύμα. 

Επειδή όμως ήταν ακόμα πολύ νέοι, 

δεν μπορούσαν να το ξέρουν. 

Κι έτσι παρασύρθηκαν από το αδιάκοπο, 

ανελέητο κύμα της μοίρας.

 

Μια μέρα του χειμώνα, αρρώστησαν κι οι δυο 

από μια επιδημία γρίπης, 

που ήταν εκείνη τη χρονιά σε έξαρση. 

Για πολλές βδομάδες πάλευαν 

μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, 

κι όταν πια έγιναν καλά, 

όλη η προηγούμενη ζωή τους 

είχε σβηστεί από τη μνήμη τους. 

Πώς να το πω, όταν ξύπνησαν και πάλι, 

τα κεφάλια τους είχαν αδειάσει, 

σαν τον Koυμπαρά του νεαρού Ντ. Χ. Λώρενς.

 

Όμως, επειδή αυτός ήταν ένα έξυπνο 

και καρτερικό αγόρι, κι εκείνη ένα έξυπνο 

και καρτερικό κορίτσι, δούλεψαν σκληρά, 

ξαναπόκτησαν συνείδηση και αισθήματα 

κι επέστρεψαν με επιτυχία στην κοινωνία. 

Ναι, μα το Θεό, ήταν πραγματικά σωστοί πολίτες. 

Ήξεραν σε ποιους σταθμούς έπρεπε 

να κατέβουν στο μετρό και πώς να στείλουν 

ένα γράμμα εξπρές στο ταχυδρομείο. 

Αγαπούσαν κιόλας, πότε 75% , πότε 85%.

 

Το αγόρι είχε γίνει πια 32 χρονών 

και το κορίτσι 30 χρονών. 

Τα χρόνια είχαν περάσει χωρίς να το καταλάβουν.

Κι ένα όμορφο πρωινό του Απρίλη, 

το αγόρι πάει από τη Δύση στην Ανατολή 

από έναν μικρό παράπλευρο δρόμο 

στο Χαραγιούκου, για να πιει έναν καφέ, 

και το κορίτσι, πηγαίνοντας ν’ αγοράσει 

γραμματόσημα για ένα γράμμα εξπρές, 

παίρνει τον ίδιο δρόμο 

από την Ανατολή στη Δύση. 

 

Στα μισά του δρόμου διασταυρώνονται. 

Για μια στιγμή αστράφτει στις καρδιές τους 

η αδύναμη λάμψη της χαμένης μνήμης. 

Το στήθος τους βροντοκοπάει. Και ξέρουν.

Αυτή είναι για μένα το 100% κορίτσι.

Αυτός είναι για μένα το 100% αγόρι.

 

Όμως η λάμψη της ανάμνησης 

είναι πολύ αδύναμη, 

η γλώσσα τους δεν έχει πια τη διαύγεια 

που είχε πριν από δεκατέσσερα χρόνια. 

 

Κι οι δυο τους, χωρίς να πουν λέξη, 

περνούν ο ένας δίπλα στον άλλο 

και χάνονται μέσα στο πλήθος…

Για πάντα…

 

| Χαρούκι Μουρακάμι |“Θα σε αγαπήσω όταν είσαι 100%”|

Κόκκινο Τετράδιο VII

Λέξεις-δεσμά μου,

σκιά στην ύπαρξή μου,

κλειδώνουν το φως.

Γυμνός καθρέφτης,

το σώμα μου ένας χάρτης,

που κρύβει μυστικά.

Ένα μήλο, φως,

σκοτάδι στο βλέμμα μου,

είμαι και δεν είμαι.

Καπέλο πουλιά,

στον ουρανό πετούν πια,

η σκέψη χάνεται.

Τεθλασμένες γραμμές,

το πρόσωπο σου χάνεται,

σε χρώματα ζω.

Κύκλοι και σώματα,

η αγάπη χωρίζεται,

σε χίλια κομμάτια.

Ρολόγια λιώνουν,

ο χρόνος στάζει χρυσάφι,

στα χείλη σου πια.

Μυαλά που σπάνε,

όνειρα σε πιατάκι,

λάβα που καίει.

Ταξιδεύω φως,

σε κύματα ψυχής μου,

το όνειρο ζει.

Σώμα σου τρελό,

με οδηγεί στο χάος,

εγώ κι εσύ φως.

Στίχος που σβήνει,

σε μια θάλασσα πόνου,

η φωνή σου φως.

Άνεμοι φωνής,

ταξιδεύουν στην ψυχή,

γίνομαι γυαλί.

Το νερό κυλά,

φιλί γυμνό στον άνεμο,

το σώμα μου φως.

Γυμνό κύμα μου,

θάλασσα που ανατέλλει,

εσύ, ο χρόνος.

Δέρμα που πονά,

λουλούδια στην πληγή μου,

γίνεσαι αγκάθι.

Ο έρωτάς σου,

χρώμα που βάφει κόκκινο,

σ' έναν καμβά μου.

Σώματα βαριά,

οι σκιές γεμάτες πόθο,

εσύ, μες στη σιωπή.

Κάθε καμπύλη,

μια αγάπη που φουσκώνει,

στον χώρο απλώνεται.

Χρώμα που στάζει,

σκοτάδι στη σιωπή μου,

τα μάτια σου φως.

Κόκκινο, μπλε φως,

ανάμεσα στο τίποτα,

χάνομαι ξανά.

Γραμμές που χορεύουν,

χάος πάνω στον καμβά,

εσύ με οδηγείς.

Σταγόνες πάθους,

ο έρωτας διαλύεται,

χρώμα που τρέχει.

Λέξεις που κρύβουν,

την αλήθεια του σώματος,

οι σιωπές πονάνε.

Σελίδες άδειες,

με ένα φιλί γεμίζουν,

κρυφή αγάπη.

Καρδιές που φωνάζουν,

γυμνές μέσα στη νύχτα,

εσύ το άστρο μου.

Τραγούδι παλιό,

στη στροφή του δρόμου σου,

ανασαίνω φως.

Στο φως των φάρων,

το φιλί γεύεται νύχτα,

έξω απ’ το χρόνο.

Σκιές βιβλίων,

φιλί σαν μυστικό,

ο χρόνος ξεχνά.

Στα σοκάκια,

η νύχτα ψιθυρίζει,

ένα φιλί κρυμμένο.

Φιλί στην εξέγερση,

ο έρωτας πολεμά,

σφαίρες στον αέρα.

Ανάμεσα στις σφαίρες,

τα χείλη ενώνονται,

σιωπηλή ελπίδα.

Λαβύρινθος λόγων,

φιλί σαν κωδικός,

σπασμένο κάτοπτρο.

Φιλί κρυφό,

στις βιβλιοθήκες της νύχτας,

η σιωπή μιλά.

Φιλί σαν σκιά,

η αβάσταχτη ελαφρότητα,

στη νύχτα χάνεται.

Στην αιωνιότητα,

τα χείλη ενώνουνε,

στιγμές της λήθης.

Στο σκοτάδι,

ένα φιλί φωνάζει,

θέληση για δύναμη.

Χείλη σαν ρολόι,

φιλί που διαστέλλεται,

πραγματικότητα λιώνει.

Χείλη καίνε,

το σώμα σου φωτιά,

στην άβυσσο πέφτω.

Γυμνή ανάσα,

στ’ ακροδάχτυλα κυλάς,

πάθος φλεγόμενο.

Στο σκοτάδι,

το κορμί σου οδηγός,

άγρια σιωπή.

Κάτω από το φως,

οι σκιές μας ενώνονται,

φιλί βουβό.

Δέρμα σαν μετάξι,

καρδιά χτυπάει δυνατά,

λάβα στις φλέβες.

Σαρκικό όνειρο,

τα κορμιά μας μάχη,

φλόγες παντού.

Στη νύχτα γλιστράς,

το σώμα σου ορίζει,

καταιγίδα εντός.

Στα χέρια μου πνίγεσαι,

η ανάσα σου καίει,

κάθε στιγμή αιώνια.

Στα μάτια σου,

η φλόγα της επιθυμίας,

φωτιά χωρίς τέλος.

Στα σκοτάδια,

χάνονται οι αναστεναγμοί,

πυρκαγιά ηδονής.

Σταγόνες ιδρώτα,

το σώμα σου χορεύει,

νύχτα ηδονής.

Κρυφές ανάσες,

στα χείλη σου υποκλίνομαι,

φλόγα αναμμένη.

Στο δέρμα σου

η αφή μου ταξιδεύει,

ηδονή χωρίς τέλος.

Δάχτυλα απαλά,

αφήνουν ίχνη φωτός,

κορμιά ενωμένα.

Μισάνοιχτα χείλη,

ψιθυρίζουν πόθο,

η νύχτα λυγίζει.

Στη μέση της νύχτας,

τα κορμιά μας μπλέκονται,

αγρίμι ξυπνά.

Το σώμα μιλά,

κάθε κίνηση φωνάζει,

πάθος ζωής.

Στο φιλί σου,

αισθήσεις φλογίζονται,

γλυκιά παραφορά.

Αργό χορό,

τα χείλη σου ορίζουν,

νιώθω τη φωτιά.

Τα μάτια σου,

βαθιά σαν θάλασσα,

με πνίγουν στο πάθος.

Κάτω από φως,

το δέρμα σου καίει,

χάδι που τρεμοπαίζει.

Τα δάχτυλα γλιστρούν,

στιγμές γεμάτες πόθο,

σώματα ενωμένα.

Στη γύμνια σου,

οι αισθήσεις αφυπνίζονται,

πάθος φλεγόμενο.

Στο χάδι σου,

ηδονή ταξιδεύει,

κύμα χωρίς τέλος.

Κάθε καμπύλη,

μονοπάτι της ηδονής,

ψιθυρίζει πάθος.

Στα σκοτάδια,

γευόμαστε την έκσταση,

ανάσα καυτή.

Χαραυγή της νύχτας,

τα σώματα ενώνονται,

αναστεναγμοί ηδονής.

Στη γεύση σου,

βρίσκω κάθε επιθυμία,

άγρια νύχτα.

Δέρμα στο δέρμα,

ο πόθος ανασαίνει,

φωτιά που καίει.

Σώμα λυγίζει,

υποκλίνομαι στον πόθο,

χάδι σαν φλόγα.

Στα σκοτεινά δωμάτια της ψυχής,

τα σώματα τρέμουν στην αφή του πάθους,

χίλιες φωτιές ανάβουν σε μια στιγμή,

ο έρωτας γίνεται μαχαίρι δίκοπο,

αιμορραγούμε μαζί, χαμένοι στο όνειρο.

Η νύχτα σκεπάζει τα μυστικά μας,

σιωπή σαν βελούδο απλώνεται γύρω,

τα χείλη μας μιλούν χωρίς λέξεις,

ένα φιλί κλέβει την ανάσα της αυγής,

και το σκοτάδι μας κρατάει δεμένους για πάντα.

Το κορμί σου, ένας ναός λατρείας,

κάθε καμπύλη του ψιθυρίζει ζωή,

το πρόσωπό σου, φως και σκιά μαζί,

καθρέφτης της ψυχής σου, απέραντος,

μέσα κι έξω, είσαι θησαυρός κρυμμένος.

Κάτω απ' την επιδερμίδα σου,

ρέουν τα μυστικά του κόσμου,

ομορφιά που δεν έχει τέλος,

η ψυχή σου καθρεφτίζει το σώμα,

και το σώμα σου την άβυσσο της ψυχής.

Κόκκινο Τετράδιο VI

Κάθε πρωί ξυπνάμε με τα ίδια ονόματα,

ονόματα που κάποτε σημαίναν φως,

τώρα μόνο σκιά.

Τα μαζεύω, τα διπλώνω προσεκτικά

σαν γράμματα που δεν διαβάστηκαν ποτέ.

Ό,τι δεν ειπώθηκε ζει ακόμα,

μια ανάσα μακριά,

μα κανείς δεν τολμά να την ανασάνει.

Κρύψαμε τον πόνο κάτω από τα μάτια μας,

εκεί που κανείς δεν κοιτά.

Αλλάζει χρώματα με τη νύχτα.

Ο ουρανός άδειος,

όπως εμείς,

κανένας θεός δεν κατέβηκε για να σώσει αυτό που χάνεται.

Μόνο εμείς,

με χέρια γεμάτα πληγές,

προσπαθούμε να κρατήσουμε ό,τι μένει.

Αίμα στα χέρια μου,

λουλούδια στα μαλλιά σου.

Ένα φιλί που έσβησε τα πάντα,

εκτός από την ενοχή.

Αγάπη που βγήκε από τις σελίδες του μυαλού,

κατέστρεψε τα σώματα,

μα άφησε τις καρδιές να χτυπούν πιο δυνατά.

Εμείς οι χαμένοι,

πάντα με μια δόση πάθους,

πάντα με τη γεύση του θανάτου στο στόμα.

Σκιές χορεύουν στον καθρέφτη,

είναι τα πρόσωπα που έχασα,

οι ψυχές που δεν αγγίχτηκαν ποτέ.

Η αγάπη είναι μια πλάνη,

μια σκοτεινή μουσική που με νανουρίζει,

μα με κάθε νότα,

το σκοτάδι μεγαλώνει.

Ποιος θα τολμήσει να δει;

Ποιος θα αντέξει να νιώσει αυτό που χάθηκε;

Πέφτει η σιωπή σαν κουρτίνα βαριά,

κλείνοντας τον κόσμο που χτίσαμε με ψιθύρους.

Στα χέρια μου κρατώ τα κομμάτια της φωνής σου,

μα όσο κι αν τα ενώσω,

η μελωδία δεν επιστρέφει.

Μένουμε να κοιτάμε το κενό,

σαν να περιμένουμε κάτι που δεν έρχεται ποτέ.

Τα κύματα φτάνουν στην ακτή,

αφήνοντας πίσω τους ψευδαισθήσεις.

Εκεί που κάποτε υπήρχε αγάπη,

τώρα μόνο αφρός.

Μιλώ με τις σκιές,

με τις μορφές που δημιουργεί η θάλασσα,

αλλά οι απαντήσεις είναι πάντα οι ίδιες:

κενές,

σαν το απέραντο μπλε

που μας περικυκλώνει.

Δεν ξέρω αν υπάρχει μια λέξη για την αγάπη,

ίσως είναι κρυμμένη πίσω από τα γράμματα

που γράφτηκαν και ξεχάστηκαν.

Κάθε μέρα, περιμένω μια φράση

να χτυπήσει την πόρτα μου,

όμως οι σιωπές στέκονται πιο βαριές.

Στα μάτια σου, ένα φως που δεν έσβησε ποτέ,

και κάθε λέξη που δεν ειπώθηκε

με κρατά δεμένη στο παρόν.

Σκιές μιλάνε,

η σιωπή με καλύπτει,

άδειο φεγγάρι.

Στιγμές χαμένες,

αγγίγματα στα όνειρα,

χάθηκε ο χρόνος.

Φλόγα σβησμένη,

κάθε ανάσα δική σου,

πίσω δε γυρνώ.

Κρύβει η νύχτα,

το πρόσωπό σου άγνωστο,

σιωπηλός πόνος.

Δρόμοι κλεισμένοι,

το τίποτα με πνίγει,

σκιά χωρίς φως.

Λόγια νεκρά,

χαράζει η μοναξιά,

στον άδειο κόσμο.

Σιωπηλός πυρετός,

οι σκέψεις σου πληγή,

μακριά από σένα.

Στάχτες στον άνεμο,

κραυγές ανείπωτες,

χάθηκε η αφή.

Ράγισε η αγκαλιά,

τα μάτια σου καθρέφτες,

κρύβουν τη βροχή.

Σκοτεινό φεγγάρι,

ψιθυρίζει η σιωπή,

μόνος περπατώ.

Κλειστές κουρτίνες,

η νύχτα σε καλύπτει,

ξέχασες το φως.

Μακριά από δω,

ο εαυτός μου πλανιέται,

άδειο κορμί μου.

Η σιωπή ψιθυρίζει,

οι λέξεις χορεύουν,

στιγμές αιχμαλωτίζουν.

Σιωπή φωνάζει,

οι σκέψεις μου χαμένες,

κενό στη ψυχή.

Ο χρόνος σπάει,

τα όνειρα καταρρέουν,

η απόγνωση γελά.

Στην πέτρα γράφω,

η σκιά του ήλιου καίει,

η μνήμη ζωντανή.

Κόκκινο Τετράδιο V

Στη σκιά της λύπης μου σε είδα να γελάς,

Σαν φως που μάχεται τη νύχτα, να μου μιλάς.

Και ο χρόνος στάθηκε, μια ανάσα να κρατήσω,

Μα ο άνεμος σου πήρε ό,τι πρόλαβα να χτίσω.

Φωνές με κυνηγούν στα όνειρά μου,

Σαν ψίθυροι που σβήνουν τα φτερά μου.

Σε δρόμους άδειους, με σιωπές να με καλούν,

Περίμενα μια λέξη, μα οι ώρες δεν μιλούν.

Κι αν γκρεμίστηκαν όλα, κι αν χάθηκες ξανά,

Στης μοναξιάς το κύμα βρίσκω πια στεριά.

Γιατί εκεί που σβήνουν όλα τα φώτα,

Γεννιέται η ελπίδα που δε γνωρίζει πρώτα.

Στα χέρια σου καίγομαι, μα δεν φεύγω,

Είναι το φως σου φωτιά κι εγώ το τελευταίο ξύλο.

Κλείνω τα μάτια, να σε κλέψω απ' τη σκιά,

Μα η αλήθεια ματώνει σαν κοφτερή μαχαιριά.

Σε ψάχνω στα όνειρα, μα οι δρόμοι κλειστοί,

Σ' έναν κόσμο που γκρεμίζεται, είσαι η μόνη πηγή.

Κι αν η καρδιά μου σπάσει, σαν γυαλί που ραγίζει,

Στις στάχτες του πόνου μου, το πάθος ανθίζει.

Στη σιωπή σου, βυθίζομαι, χάνομαι ξανά,

Είσαι ο χρόνος που σταμάτησε, μια ψεύτικη χαρά.

Μα το φιλί σου, σαν μαχαίρι βαθύ,

Με σκοτώνει κι όμως ζητώ άλλη μια πνοή.

Σ’ έναν κόσμο που ουρλιάζει και μένει βουβός,

Είσαι η φυλακή μου, μα και ο δρόμος ο ανοιχτός.

Μόνος πια περπατώ, στους ίσκιους της ζωής,

Κι ο έρωτάς σου γίνεται φωνή της σιωπής.

Σε περίμενα εκεί,

όπου η πόλη αιμορραγεί σιωπή,

όπου οι λέξεις γίνονται μαχαίρια

και η αγκαλιά σου το τελευταίο καταφύγιο.

Το σώμα σου – μια φυλακή που θέλω να σπάσω.

Κάθε φιλί σου – ένα κομμάτι μου που πεθαίνει,

μα δεν μπορώ να σταματήσω.

Θέλω να διαλυθώ μέσα σου.

Η αγάπη σου με σκίζει.

Μου παίρνει την ανάσα και τη ζωή.

Δεν έχει φως εδώ, μόνο εσύ,

κι εγώ γονατίζω, ικετεύω,

κατάρα ή ευλογία, δεν έχει σημασία.

Θα μπορούσα να σε μισήσω.

Αλλά τι να κάνω;

Είσαι η τελευταία μου προσευχή

κι εγώ ένα σώμα έρημο,

έτοιμο να καεί για μια στιγμή μαζί σου.

Μην φύγεις.

Ή φύγε και πάρε μαζί σου ό,τι έχω.

Άσε με εδώ, να ουρλιάζω

στο κενό που μου χάρισες.

Η ανάσα σου μια θάλασσα που πνίγει,

κι εγώ κολυμπώ, ξανά και ξανά,

γιατί το να πεθάνω στο κύμα σου

είναι καλύτερο απ’ το να ζήσω στην ακτή.

Στα χέρια σου οι πληγές μου ανοίγουν,

κάθε φιλί σου – ένα μαχαίρι.

Μα αν είναι να με σκοτώσεις,

κάν’ το αργά, να νιώθω τον πόνο σου για πάντα.

Είσαι η σιωπή που με καταπίνει,

η φωνή μου δεν αντέχει να σε φτάσει.

Στις άδειες ώρες του κόσμου,

ο έρωτάς σου είναι η τιμωρία μου.

Το σώμα μου φτιάχτηκε να καεί στο δικό σου,

φλόγες που φωνάζουν τη δική σου απουσία.

Είσαι το σπίτι μου,

κι εγώ ένας άστεγος που ψάχνει τη στάχτη του.

Μιλήσαμε με τα μάτια,

γιατί οι λέξεις πέθαναν.

Κάθε ανάσα σου μια υπόσχεση

που ποτέ δεν ήρθε να μείνει.

Είσαι η αλήθεια που δεν αντέχω να δω.

Στην αγκαλιά σου, όλα είναι ψέμα,

αλλά είναι το μόνο ψέμα που δεν μπορώ να αφήσω.

Το πάθος μας ένας πόλεμος

χωρίς νικητές.

Αίμα στα χείλη, φωτιά στο βλέμμα,

κι εμείς, δύο στρατιώτες που αρνήθηκαν την ειρήνη.

Πώς μπορεί να είναι τόσο όμορφο να πεθαίνεις

για έναν άνθρωπο που ποτέ δεν θα σε ζήσει;

Στην απουσία σου βρίσκω τη δύναμή μου,

και στη μοναξιά μου, την πιο γλυκιά συντροφιά.

Ο κόσμος μου είναι ένας άδειος δρόμος

γεμάτος ίσκιους που φωνάζουν τ' όνομά σου.

Τα φώτα της πόλης μιλούν για σένα,

και το αίμα μου, στάλα-στάλα,

γράφει ιστορίες που δεν θα διαβάσεις.

Ένα τραγούδι που τελειώνει πριν αρχίσει.

Ένα φιλί που αιμορραγεί.

Εγώ, εσύ,

δυο χαμένες επαναστάσεις

μέσα σε ένα βρώμικο δωμάτιο.

Σε κάθε φιλί σου, βρίσκω τον εαυτό μου,

και χάνω τον Θεό.

Η αγάπη σου είναι ο ουρανός που πέφτει,

η άβυσσος που σκεπάζει τα πάντα.

Μα δεν έχω άλλη επιλογή.

Θα σε ακολουθήσω εκεί που ο κόσμος σταματά,

όπου η ζωή γίνεται σκόνη

και η σιωπή σου

το τελευταίο μου τραγούδι.

Πώς μπορεί να υπάρχει τόσος θόρυβος στη σιωπή σου;

Μια στιγμή μαζί σου είναι μια αιωνιότητα που αιμορραγεί.

Είσαι το τίποτα που με κρατά ζωντανό,

η φωτιά που με καταστρέφει,

και το νερό που αρνείται να με σβήσει.

Σου μιλάω σε μια γλώσσα που δεν θα μάθεις ποτέ.

Γράφω τα όνειρά μας σε τοίχους που κανείς δεν βλέπει.

Αλλά ακόμα περιμένω.

Γιατί το να περιμένω εσένα

είναι η μόνη μου θρησκεία.

Είσαι το μαχαίρι που με έμαθε να αγαπώ τον πόνο.

Είσαι ο καθρέφτης που μου έδειξε

πώς να διαλύομαι όμορφα.

Δεν είμαι ολόκληρη χωρίς τις πληγές σου.

Δεν είμαι άνθρωπος χωρίς τον πόθο σου.

Μα ίσως, σε ένα άλλο σύμπαν,

να ήμουν κάτι περισσότερο

από μια ανάμνηση που καίγεται.

Οι λέξεις σου είναι προσευχές που ξεχάστηκαν,

κλειδιά για πόρτες που δεν άνοιξαν ποτέ.

Το σώμα σου είναι μια θάλασσα από αλμύρα και αίμα,

κι εγώ πνίγομαι, χαμογελώντας.

Είσαι η αρχή και το τέλος,

η καταστροφή μου και η μόνη μου σωτηρία.

Αν είναι να φύγεις,

πάρε μαζί σου τον πόνο μου.

Ή μήπως είσαι ο πόνος μου;

Κόκκινο Τετράδιο IV

Να είμαι σε σένα,
όπως η σιωπή στο πέταλο του λουλουδιού,
όπως ο άνεμος που ξεχνιέται στα μαλλιά σου.
Είσαι το φως που σβήνει,
κι εγώ, το σκοτάδι που περιμένει να υπάρξει.

Να είμαι στον χρόνο σου,

εκεί που οι ώρες κυλούν σαν νερό στις φλέβες.

Η αφή σου γράφει ιστορίες στο δέρμα μου,

κι εγώ μαθαίνω να διαβάζω

τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ.

Να είμαι στην αναπνοή σου,

εκεί που γεννιέται το τώρα.

Να γίνομαι η ηχώ της φωνής σου,

η γεύση της στιγμής

που δεν θα φύγει ποτέ.

Να είμαι στο βλέμμα σου,
στα νερά που δεν ησυχάζουν.
Μια θάλασσα που λικνίζεται
στο βάθος των ματιών σου,
εκεί όπου χάνομαι για πάντα.

Να είμαι στην νύχτα σου,

όταν ο κόσμος σωπαίνει.

Η σκιά μου να βρίσκει καταφύγιο

στα όνειρα που φοβάσαι να πεις δυνατά,

εκεί που το φεγγάρι ξέρει να αγαπά.

Να είμαι οι ρίζες σου,

ό,τι κρατά το σώμα σου όρθιο.

Να γίνομαι το χώμα που σε τυλίγει,

η γη που φυλάει

την ανάσα σου ζωντανή.

Να είμαι στην αιωνιότητά σου,

ένα φως που δεν σβήνει ποτέ.

Να υπάρχω στις λέξεις σου

όπως το μυστικό στις σελίδες,

σαν μια υπόσχεση που δεν ξεχνιέται.

Κόκκινο Τετράδιο III

Μάτια καθρέφτες,

στο βάθος τους βυθίζομαι,

άβυσσος ψυχής.

Χείλη σαν μετάξι,

ψιθυρίζουν μυστικά,

κάθε φιλί πληγή.

Το πρόσωπό σου,

ένας χάρτης αισθήσεων,

ταξιδεύω σ' αυτό.

Στο βλέμμα σου,

κρύβονται θάλασσες,

χαμένοι θησαυροί.

Χείλη μισάνοιχτα,

η υπόσχεση τους καίει,

φλόγες χωρίς τέλος.

Πρόσωπο φεγγάρι,

στο φως του ξενυχτώ,

σκιές τρεμοπαίζουν.

Μάτια υγρά,

καθρέφτες της ψυχής σου,

βλέμμα που καίει.

Χείλη που διψούν,

στο άγγιγμά τους σβήνω,

παράδοση γλυκιά.

Το βλέμμα σου,

διαπερνά την καρδιά μου,

δεν υπάρχει διαφυγή.

Πρόσωπο γυμνό,

κάθε γραμμή του μιλά,

ψίθυροι κρυφοί.

Σπάει η ζωή,

σαν γυαλί στην άκρη,

δεν υπάρχει φως.

Αγάπη καίει,

μαχαίρι που χαράζει,

η πληγή μένει.

Απουσία σου,

μια κραυγή στο κενό,

δεν ακούει κανείς.

Το σώμα λυγίζει,

καρδιά χτυπά στον τοίχο,

κανείς να το νιώσει.

Ζωή χωρίς φως,

ένας δρόμος άδειος,

ποτέ δεν τελειώνει.

Σε ψάχνω ξανά,

ο χρόνος με διαλύει,

μονάχα σιωπή.

Αγάπη νεκρή,

μια ανάμνηση πικρή,

σβήνει στα χείλη.

Κάθε ανάσα,

μια υπόσχεση ψεύτικη,

χάνομαι ξανά.

Μια ζωή σπασμένη,

θραύσματα στα χέρια μου,

δεν μπορώ να κολλήσω.

Απουσία μου,

με καταπίνει η νύχτα,

δεν υπάρχει τέλος.

Στην απουσία,

η ζωή γίνεται σκιά,

κρυφή αναπνοή.

Αγάπη σβήνει,

σαν άνεμος φθινοπώρου,

και μένει το κενό.

Στη σιωπή μιλώ,

λόγια χαμένα στο χτες,

προσμένω μια φωνή.

Το τώρα λυγίζει,

η απουσία μεγαλώνει,

μαθαίνω τη σιωπή.

Χέρια που άγγιζαν,

τώρα μένουν άδεια,

σκιά η μνήμη τους.

Μια ζωή περνά,

χαρτιά ανακατεμένα,

μετρώ απώλειες.

Αγάπη μικρή,

σβήνεις όπως το φως,

σε ένα άδειο δωμάτιο.

Απουσία σου,

κλείνω τα μάτια ξανά,

ίσως σε βρω εκεί.

Ζωή που κυλά,

σ' ένα κύμα μνήμης,

χάνομαι μαζί της.

Λέξεις που χάθηκαν,

προσπαθώ να κρατηθώ,

σε έναν ψίθυρο.

Απών κι εγώ,

βραχνή η φωνή της ζωής,

σ' ένα τέλος βουβό.

Η αγάπη ξένη,

σαν το φθινόπωρο έρχεται,

φυλλοβόλο φως.

Στιγμές χαμένες,

μέσα σε σκιές θλίψης,

καρδιά που πονά.

Ζωή κουρασμένη,

άδειος δρόμος μπροστά,

μονότονο φως.

Αγάπη που έφυγε,

γέλιο που δεν ακούγεται,

η καρδιά σβήνει.

Αγάπη δική μου,

σαν άνεμος περνάς,

φεύγεις με το φως.

Ζωή μου, μακριά,

στο βλέμμα σου ψάχνω,

απουσία παντού.

Κάθε φιλί σου,

σαν όνειρο χαμένο,

μακρινό τραγούδι.

Η νύχτα σιωπά,

εσύ μακριά, σβήνεις,

ψάχνω τα χέρια σου.

Στον πόθο χαμένη,

μια καρδιά που αιμορραγεί,

σε αναζητά.

Ζωή περαστική,

σ' ένα χρώμα θαμμένο,

εγώ και η σιωπή.

Στην αγάπη,

ίσως κρύβεται το παρελθόν,

μνήμης εικόνα.

Η απουσία,

παλαιό έργο της μοίρας,

σκιά που γελά.

Στους δρόμους της πόλης,

βρίσκω τη μνήμη σου,

ξεχασμένη σκιά.

Στα μάτια σου,

αναζητώ το παρελθόν,

κι η νύχτα με κλείνει.