Καμύ

Όταν κοιτάζω τη ζωή μου και το μυστικό της χρώμα, νιώθω μέσα μου να με συγκλονίζουν τα δάκρυα. 

Είμαι αυτά τα χείλη που φίλησα, όσο κι εκείνες οι νύχτες του «σπιτιού μπροστά στον κόσμο».

Είμαι αυτό το φτωχό παιδί, όσο και τούτο το πάθος για ζωή και φιλοδοξία που με συνεπαίρνει κάποιες στιγμές.

Πρέπει να έχουμε νιώσει ένα έρωτα – έναν μεγάλο έρωτα στη ζωή μας, γιατί αυτό αποτελεί άλλοθι για τις αδικαιολόγητες απελπισίες που μας καταβάλλουν.

Συννεφιασμένος ουρανός τον Αύγουστο.

Καυτές πνοές αέρα. Μαύρα σύννεφα.

Στα ανατολικά όμως, μια γαλάζια λωρίδα, λεπτή, διάφανη.

Αδύνατο να την κοιτάξεις.

Η παρουσία της ενοχλεί τα μάτια και την ψυχή.

Κι αυτό γιατί η ομορφιά είναι ανυπόφορη.

Μας απελπίζει, αιωνιότητα μιας στιγμής που θα θέλαμε, απεναντίας, να κρατήσει για πάντα.

Αλμπέρ Καμύ, Σημειωματάρια