«Δεν θυμάμαι. Μάλλον συνέβη κατά τη διάρκεια ενός απ’ τα blackouts μου».
Για τη φιλοσοφία του περί ζωής:
«Πιστεύω σε μια μακρά, παρατεταμένη διαταραχή των αισθήσεων, με σκοπό να κατακτήσω το άγνωστο».
Για τα ναρκωτικά:
«Δοκίμαζα τα όρια της πραγματικότητας. Ήμουν περίεργος να δω τι θα συμβεί. Αυτό ήταν όλο: περιέργεια».
Για το ποτό:
«Το να είσαι μεθυσμένος είναι μια καλή μεταμφίεση. Πίνω για να μπορώ να μιλάω στους μαλάκες. Αυτοί περιλαμβάνουν και τον εαυτό μου».
Για την επανάσταση:
«Αν κάνεις ειρήνη με την εξουσία, γίνεσαι εξουσία».
Για τη θέση του στην ιστορία:
«Βλέπω τον εαυτό μου σαν έναν κομήτη, έναν διάττοντα αστέρα. Όλοι σταματάνε, το δείχνουν και λένε Α, κοίτα αυτό! Και ξαφνικά εξαφανίζομαι και δε θα δουν ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο».
Αν γινόταν να διαγράψεις όσα έζησες θα το έκανες; Ή μάλλον, αν σου δινόταν η ευκαιρία να διαγράψεις επιλεκτικά μνήμες σου; Ή πρόσωπα; Αν ξαφνικά είχες την ικανότητα να ξεχάσεις;
Πόσες φορές δεν έχεις σκεφτεί κάτι τέτοιο; Γιατί να πονάς τόσο; Γιατί οι αναμνήσεις να στριφογυρίζουν στο μυαλό σου και να σου απαγορεύουν να προχωρήσεις; Πώς θα καταφέρεις να αποβάλεις εικόνες, μυρωδιές, στιγμές, να τα κλείσεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και να αφεθείς σε κάτι νέο;
Προς μεγάλη του έκπληξη ο Τζόελ ανακαλύπτει πως η φίλη του Kλέμενταϊν έκανε ακριβώς αυτό. Ύστερα από έντονη συναισθηματική φόρτιση και αρνητικά συναισθήματα, παρασυρόμενη από τον αυθορμητισμό της έσβησε τις αναμνήσεις της σχέσης τους από την μνήμη της. Αδυνατώντας να συλληφθεί την πράξη της, για να γλιτώσει από τον πόνο, γεμάτος θυμό και απόγνωση αποφασίζει να πράξει το ίδιο. Όμως, καθώς ξεκινά η διαδικασία και οι αναμνήσεις του Τζόελ αρχίζουν να εξαφανίζονται, αυτός ανακαλύπτει και πάλι την αγάπη του για την Κλεμεντάιν.
Μέσα από ένα υπέροχο σουρεαλιστικό τοπίο, τον βλέπουμε να ξαναζεί τις στιγμές μαζί της και μέσα από τα μικρά γεγονότα της καθημερινότητας να συνειδητοποιεί πόσο την αγαπάει, ότι δεν είναι εύκολο να την αποχωριστεί. Γιατί τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις έχουν γίνει ένα με το υποσυνείδητό του και έχουν διαμορφώσει την ταυτότητά του. Ακόμα και τα αρνητικά της, οι άσχημες στιγμές τους συνθέτουν το παζλ της κοινής τους πορείας, αλλά και αποτελούν κομμάτια σύνδεσής τους, κομμάτια της αγάπης τους. Πασχίζοντας ενώ είναι ήδη ναρκωμένος να κρατήσει τις αναμνήσεις του, αλλά και στο τέλος που καταφέρνει να ξανασυναντήσει υπό άλλες συνθήκες και όρους, να πλησιάσει και να ερωτευτεί πάλι τον ίδιο άνθρωπο -παρά το γεγονός ότι έχουν υποστεί και οι δύο τη διαδικασία αυτή- αποδεικνύει ότι τα συναισθήματα είναι τόσο ισχυρά, η αγάπη, οι στιγμές, οι αναμνήσεις, η έλξη, το δέσιμο δεν μπορούν να χαθούν έτσι απλά. Και η ταινία κλείνει με έναν υπέροχο διάλογο:
- I can't see anything that I don't like about you.
- But you will! But you will. You know, you will think of things. And I'll get bored with you and feel trapped because that's what happens with me.
- Okay.
- ... Okay.
Γιατί απλά δεν πειράζει. Ακόμα κι αν γνωρίζουν πως ίσως δεν τα καταφέρουν, θέλουν να το ζήσουν. Ήταν η ιστορία τους. Είναι η ιστορία τους. Με τα ψεγάδια της.
